بردن آبروي مؤمن با چه گناهي مقايسه شده؟ اين درسته که بردن آبروي مؤمن مثل ريختن خون هست؟

تعاليم دين مقدس اسلام به ما مي آموزد که انسان ها داراي ارزش و احترام مي باشند. به ويژه انسان مؤمن و خدا ترس و با تقوي كه داراي احترام ويژه اي است. در روايتي مي خوانيم: «ارزش انسان با ايمان از حرمت و احترام کعبه بيشتر است. به همين خاطر دو نوع برخورد در رابطه با اين مسأله شده است: 1. تهديد به آبروريزي؛ 2. تشويق به آبرو داري. 1. خداي متعال در قرآن کريم مي فرمايد: «کساني که دوست دارند زشتي ها در جامعه افشاء شوند، براي آنها در دنيا و آخرت عذاب دردناک است». رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ فرمودند: «کسي که از اسرار مسلمين تجسس و کاوش و آشکار کند، خداي متعال اسرار او را آشکار مي کند و کسي که خداي متعال اسرار او را آشکار کند، رسوايش خواهد کرد حتي اگر در خانه اش پنهان شود». 2. تشويق به آبرو داري: در روايات فراوان، پاداش آبرو داري نسبت به عرض و آبروي مؤمن بيان شده است که در ذيل به تعدادي از آنها اشاره مي شود: امام صادق ـ عليه السلام ـ مي فرمايند: «من ستر علي مؤمن عورة يخافها ستر الله عليه سبعين عورة من عورات الدنيا و الآخرة». کسي که بپوشاند اسرار مؤمن را، خداي متعال بر او 70 عيب از عيوب دنيا و آخرتش را مي پوشاند. و نيز رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ فرمودند: «من ردّ عن عرض أخيه کان له حجابا من النار» کسي که آبروي برادرش را حفظ کند، براي او پرده اي است در مقابل آتش (در قيامت). پس از اين ذکر مقدمه مي پردازيم به سوالات شما: 1. بردن آبروي مؤمن با چه گناهي مقايسه شده است؟ رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ فرمودند: «من سمع فاحشة فأفشاها فهو کالذي أتاها». کسي زشتي و منکري را ببيند و آن را افشا نمايد مثل کسي است که آن گناه را انجام داده است. در اين حديث شريف، انسان پرده در و افشاگر معايب مردم با فاعل گناه همانند شمرده شده است. در حديث ديگر امام صادق ـ عليه السلام ـ گناه پرده دري از مؤمنين و مسلمين را مثل پاره کردن پرده ايمان خود و اعتقاد فرد به خداي متعال مقايسه کرده است. قال الصادق ـ عليه السلام ـ «لا يعظم حرمة المؤمنين (المسلمين) إلا من قد عظم الله حرمته علي المؤمنين ... و من استهان بحرمة المؤمنين فقد هتک ستر ايمانه» و پرده دري ايمان به خدا همان کفر به پروردگار متعال است و در حقيقت حديث اشاره به اين مهم دارد که آبروي مؤمن را بردن و جان و عرض و خون او را از بين بردن مساوي است با کفر الهي. 2. بردن آبروي مؤمن مثل ريختن خون هست؟ بله ـ دقيقا اين بيان، مضمون حديث نبوي مي باشد که حضرت در روايتي فرمودند: «حرمة عرض المؤمن کحرمة دمه». که حرمت آبروي انسان با ايمان، همانند خون او هست و باز در روايتي ديگر حضرت تأکيد فرمودند: «کل المسلم علي المسلم حرام دمه و ماله و عرضه... الحديث» خون و مال و آبروي هر مسلماني بر مسلمان ديگر حرام است و در واقع حفظ آن ها توسط مسلمانان واجب مي باشد. در حديث شريف، خون مسلمان و آبروي او در عرض هم قرار گرفتند و از نظر اهميت در يک رتبه و جايگاه قرار دارند. رسول مکرم اسلام فرمودند: «سباب المؤمن فسق و قتاله کفر و حرمة ماله کحرمة دمه». فحش و لعن کردن به مؤمن فسق و فجور است و کشتن (ظالمانه او) کفر است و احترام مال او مانند احترام خون او مهم است. از اين حديث زيبا استفاده مي شود که جايي که مال مسلمان مانند خون او محترم است، آبروي او که از مالش مهم تر و با ارزش تر است. و معمولا در روايات بعد از عرض مؤمن، مسأله مال او مطرح است، به طريق أولي احترام آن مانند احترام خون مؤمن و مسلمان مي باشد. نکات پاياني: 1. افشا و آشکار کردن گناه ديگران، باعث ترويج و تبليغ گناه است. 2. موجب خدشه دار شدن دامان اجتماع و باعث بد بيني و ايجاد اختلال و خدشه در روابط افراد اجتماع مي گردد و درست به همين خاطر در قرآن (نور/19) حتي ميل و علاقه به شيوع و انتشار گناهان را گناهي بزرگ شمرده است تا چه برسد به ترويج و نشر آن. 3. بايد سعي شود در غير موارد جواز، جهت دوري از اين گناه کبيره، حتي انتقام جويي را در دورن خودمان، خاموش نمائيم. 4. از حسادت به شدت دوري نمائيم. 5. از سوء ظن، تجسس، و حرص بر آشکار نمودن اسرار ديگران پرهيز نمائيم. 6. اسراري را که ديگران از روي ناچاري، يا مشاوره و يا درد دل به ما مي گويند، امانتدار باشيم و حفظ نمائيم. حتي موقعي که دشمني و عداوت بين ما و آن فرد برقرار شد، افشا کردن راز قبلي او حرام است و دشمني فعلي دليلي بر جواز آن نمي شود. چون آشکار کردن اسرار او، خيانت در امانت محسوب مي شود و نوعي پرده دري است. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه