تفاوت پیامبر با امام در چه مواردی می باشد؟

«شأن نبى» آن است که راه را بر مردم آشکار کند؛ امّا بر امام است که مردم را به پیمودن راه وادارد. براین اساس مقام امامت از نبوت بالاتر است و به همین دلیل، ابراهیم خلیل، مدت ها پس از آن که به پیامبرى رسید و پس از پیروزى در امتحان هاى متعدد، به مقام امامت نایل آمد. نگا: بقره(2)، آیه 124. باید توجه داشت که برتر بودن مقام امامت از مقام نبوت، به معناى آن نیست که شخص «امام»، از شخص «نبى» برتر و بالاتر است؛ زیرا بسیارى از پیامبران - از جمله پیامبر اسلام - علاوه بر مقام «نبوت»، داراى مقام «امامت» نیز بوده اند. «امام» کسى است که از وجودى برتر، در عصر خود برخوردار بوده، در نقطه اوج و قله هرم هستى قراردارد. به همین جهت باطن امام، همانند باطن پیامبر، با نور ولایت حق روشن بوده، با عالم حقایق و معانى غیبى ارتباط دارد. امام، همانند پیامبر، واسطه فیض میان خلق و حق، عامل ارتباط خلق با حق و حافظ حریم وحى و شریعت است. امّا پیامبر نیست؛ یعنى، مقام و شأن و مسؤولیت نبوّت و رسالت را به او نداده اند و به آن صورت که بر پیامبران وحى مى شده است؛ به آنان آموزه هاى غیب ابلاغ نشده است. براساس روایات، امامان دست آموز «الهام غیبى»اند. آنان صداى غیب را مى شنوند، اما فرشته را نمى بینند؛ به خلاف پیامبر که سخن فرشته را مى شنود و گاه خود ملک را مى بیند، نه این که تنها صدا را بشنود. نگا: اصول کافى، روایات شماره 705، 706، 435. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه