افراد از نظر رواني نسبت به جراحي زيبايي به چند گروه تقسيم مي‌شوند؟

در سطح پايين‌تر از بيمار فوق بيمار مبتلا به «اختلال بدشکلي بدن» ممکن است متقاضي عمل پلاستيک زيبايي باشد. اين فرد هم بدون آنکه نقص يا نازيبايي در کار باشد، اشتغال فکري بيمارگونه با ظاهر خويش دارد هر چند که ذهنيت او به حد هذيان نمي‌رسد و با درمان‌هاي روان‌پزشکي، چه روان‌درماني و چه درمان دارويي، امکان بهبود او وجود دارد. در سطح باز هم پايين‌تر با فردي روبه‌رو مي‌شويم که احساس کهتري و ناکارآمدي دارد، اما ناخودآگاه مشکلات خويش را به ظاهر خود نسبت مي‌دهد. براي نمونه مي‌انديشد «اگر بيني من کوچک‌تر بود در جامعه پذيرفته مي‌شدم» يا : «اگر گونه‌هاي من کمي برجسته‌ باشد شوهر بهتري پيدا خواهم کرد». به ويژه اين روزها زنان ميانسال فراواني ديده مي‌شوند که به صورت‌هاي گوناگون از جمله عمل «کشيدن پوست» مي‌کوشند چين و چروک‌هاي صورت و اندام‌ها را برطرف کنند و دوران جواني را به ظاهر تجديد کنند. غافل از آنکه هر سن اقتضايي دارد و آن کس که دگرگوني‌هاي ظاهري ناشي از افزايش سن را نپذيرد قادر به رويارويي با بحران‌هاي رشدي و حل آنها نخواهد بود.دگرگوني‌هاي ظاهري چهره با افزايش سن بايد همراه با پختگي و فرزانگي باشد، در غير اين صورت در فرد احساس ترس به وجود مي‌آورد و جراحي پلاستيک زيبايي هم چاره‌ساز نخواهد بود. .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه