گفته می شود : حضرت زهرا در فراق پیامبر اکرم آن قدر می‌گریستند که مردم مدینه به ایشان می گفتند: یا روز گریه کند یا شب! از مانند او بعید است که در فراق عزیزش این گونه گریه کند که تمام اهل یک شهر، اعم از زن و مرد صدای او را بشنوند؟

گریه انسان ممکن است برای چند چیز باشد. 1. گریه ترس و هراس؛ 2. گریه برای جلب ترحم؛ 3. گریه غم و اندوه؛ 4. گریه شوق و شادی؛ 5. گریه تقوا و رشد روحانی مثل پشیمانی از گناه، گریة فراق از دوستان حقیقی و یا خوف و خشیت از درگاه الهی و ... گریه به خاطر فراق دوستان و اولیای الهی و یا گریه از خوف و خشیت خداوند (نه تنها )گناه نیست.[1] بلکه ممدوح و پسندیده نیز هست به گونه ی که از انبیا و اولیای بزرگ الهی به تواتر نقل شده است .گریة حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ نیز از نوع گریه به خاطر دوستان حقیقی بود و پیامبر انسان کامل و دوست واقعی و پدر و رهبر حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ بود. غم و اندوه حضرت صدیقه طاهره در مصیبت از دست دادن پدر کم تر از غم گم شدن یوسف نبی برای حضرت یعقوب نبود که در فراق او از شدت گریه هردو چشمانش را از دست داد و نابینا گردید. «وَ تَوَلَّى عَنْهُمْ وَ قالَ یا أَسَفى‏ عَلى‏ یُوسُفَ وَ ابْیَضَّتْ عَیْناهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ کَظِیم‏[2]»در حالات امام زین العابدین (علیه السلام) در روایتى از امام باقر علیه السلام نقل شده است که فرمود: پدرم علىّ بن الحسین علیهما السلام بیست سال بعد از حادثه کربلا به هر مناسبتى گریه مى‏کرد. سؤال کردند چرا این همه گریه مى‏کنید؟فرمود: یعقوب یازده پسر داشت یکى غائب شد، با اینکه زنده بود، از گریه چشمانش را از دست داد، ولى من در برابر چشمان خود دیدم پدرم و هفده نفر از خاندان نبوّت شهید شدند، چگونه گریه نکنم؟ افزون بر آنچه گذشت گریة حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ حکمت های دیگری هم داشت که گریه بر ظلم و جفاهایی که عده ای به امام عصر خویش یعنی حضرت علی ـ علیه السّلام ـ روا داشته بودند و حق امامت و ولایت اهل بیت را غصب کرده بودند از آن جمله است. بنا براین از این جهت می توان گفت که گریة حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ در واقع نوعی مبارزه منفی و اعتراض در برابر حاکمیت غاصب و ستمگر بود که حتی پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ در هنگام رحلت بر این ظلم گریه کرد. چنان که عبدالله بن عباس می گوید: «وقتی رحلت پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ نزدیک شد، حضرت گریه کرد به گونه ای که محاسن مبارک او از اشک تر شد. عرض شد: چه چیزی شما را به گریه وا داشته است؟ فرمود: «برای فرزندانم و آنچه که بدترینِ امتم پس از من نسبت به آن ها انجام می دهند، گریه می کنم»[3]. پس یکی از حکمت های گریه حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ اعتراض به حاکمیت و مبارزه با آن بود. گریه حضرت فاطمه، مردم را اذیت و آزرده نمی کرد و صدای گریة آن حضرت نیز آن قدر بلند نبود که مردم شهر مدینه همه بشنوند و آزرده بشوند، بلکه از آن جا که خانة آن حضرت در کنار مسجد پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ قرار داشت و تنها در خانة او هم به مسجد باز می شد، از این رو حاکمیت غاصب از پیامدهای گریه حضرت فاطمه ـ که پارة تن رسول خدا بود ـ و بر افروخته شدن احساسات مردم نگران بود و به همین خاطر اعتراض دستگاه حاکم بلند شد و آن حضرت را به بهانه آزردن مردم از گریه کردن منع کردند. بنا براین، مردم از ظلم و ستمی که در حق حضرت فاطمه ـ سلام الله علیها ـ و امام علی ـ علیه السّلام ـ شده بود و حق ولایت و امامت را پایمال کرده بودند، آزرده بودند، نه از گریه های حضرت فاطمه ـ سلام الله علیها ـ ، در نتیجه حاکمیت جور از این ناحیه احساس خطر کرد و گریه های سیاسی حضرت فاطمه ـ سلام الله علیها ـ را ممنوع اعلام کرد، که پس از آن حضرت علی ـ علیه السّلام ـ با بنای خانه ای به نام بیت الاحزان محلی را در قبرستان بقیع تهیه کرد تا از آن پس حضرت فاطمه ـ سلام الله علیها ـ در آن جا در فراق پدر بزرگوارش و ظلم های حاکمان جور بگرید.[4] معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:1. سید جعفر مرتضی عاملی، رنج های زهرا س ، ترجمه: محمد سپهری.2. احمد صادقی اردستانی، فاطمه الگوی زن مسلمان. 3. سید جعفر شهیدی، زندگی حضرت زهرا. پاورقی ها:[1] . محمد تقی جعفری، نقد و تحلیل مثنوی معنوی، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، بی تا، ج 2، دفتر دوم، ص 263 ـ 272. [2] . یوسف/84 .[3] . ر.ک: علامه مجلسی، بحار الانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، الطبعه الثانیه، 1403 ق، ج 43، ص 156. [4] . ر.ک شیخ عباس قمی، منتهی الآمال، قم، انتشارات اسلامی، بی تا، ج 1، بخش زندگانی حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ . .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه