زيديه داراي چه فرقه هائي مي باشد؟

زيديه از فرق معروف شيعه و پيرو زيد بن علي بن حسين بن علي ـ عليه السّلام ـ معروف به زيد شهيد مي باشند. در تاريخ ولادت و شهادت زيد فرزند امام سجاد ـ عليه السّلام ـ اختلاف است. قول معروف در اين باره اين است كه زيد در سال 80 هجري متولد و در سال 122 هجري به شهادت رسيد و به كسانيكه قائل به امامت زيد بوده اند «زيديه» گويند. اين گروه در مسالة امامت عقيدة ويژه اي دارند و براي امامت شرايطي را لازم مي دانند و از آن جمله است كه گويند: امام آن است كه قيام به سيف كند و مردم را آشكارا به دين خدا دعوت كند. زيديه نيز همچون ساير مذاهب و فرق در طول حيات خود به چندين فرقه منشعب شد كه به برخي از آنها اشاره مي كنيم: T}1. جاروديه: پيروان ابي جارود، زياد بن منذر همداني (150 ميلادي يا 160 هجري). ابن جارود در آغاز از اصحاب امام محمد باقر ـ عليه السّلام ـ و امام جعفر صادق ـ عليه السّلام ـ بود. سپس به زيديه پيوست. وي از طرف امام باقر ـ عليه السّلام ـ به «سرحوب» ملقب گرديد. بدين جهت اين فرقه را «سرحوبيه» نيز گويند. امام باقر ـ عليه السّلام ـ «سرحو ب» را به شيطان نابينا كه در دريا ساكن است تفسير كرد. و چنانچه نوبختي نقل كرده، ابوجارود از نظر چشم دل و چشم سر هر دو نابينا بود. جاروديه در مورد آخرين امام خود سه دسته شدند: گروهي از آنان محمد بن عبدالله بن حسن (نفس زكيه) را ‌آخرين امام دانستند و گفتند او نمرده است و قيام خواهد كرد. گروهي ديگر محمد بن قاسم صاحب طالقان را مصداق آخرين امام دانستند و گروه سوم در مورد يحيي بن عمر فرزند حسين بن زيد بن علي به اين عقيده گرائيدند. 2. سليمانيه يا جريريه: پيروان سليمان بن جرير، كه معتقدند امامت بايد به شورا باشد و به محض آن كه دو تن از بزرگان امت بر آن اتفاق كنند شرعي است. ايشان امامت مفضول يعني خلافت ابوبكر و عمر را قبول داشتند و مي گفتند كه: مسلمانان با اين كه در بيعت امير المومنين علي ـ عليه السّلام ـ ترك اصلح كردند، فاسق و كافر شمرده نمي شوند. اين گروه از عثمان بيزاري جسته و به كفر وي گواهي مي دهند. 3. صالحيه و بتريه: پيروان حسن به صالح بن حسن و كثير النواء شاعر معروف ملقب به ابتر. آنان بر اين عقيده اند كه علي ـ عليه السّلام ـ پس از پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ به امر امامت سزاوارتر بود ليكن خود او از روي ميل و رغبت امر امامت را به ديگران تفويض كرد و ما به آنچه علي به آن راضي گرديد رضايت مي دهيم. آنها در اين باره مي گويند: امامت مفضول در صورتي كه فاضل و افضل به آن راضي باشد جايز است و در مورد عثمان قائل به توقفند و در مدح يا ذم او چيزي نمي گويند. فرقه هاي سه گانه ياد شده به گفته بغدادي در مورد اينكه مرتكبان كباير مخلد در دوزخ مي باشند اتفاق نظر داشته و در اين عقيده با خوارج هم عقيده بودند. 4. اَبْرَقيّه (ابراقيه): از ياران عباد بن ابرق كوفي بودند كه با «جاروديه» اختلاف پيدا كردند و شيخين را انكار نكردند. 5. ادريسيه: پيروان ادريس بن عبدالله بن حسن مثني بن حسن بن علي بن ابيطالب ـ عليه السّلام ـ . ادريس موسس دولت ادريسيان در شمال آفريقا بود. وي در دورة خلافت هادي همراه حسين شهيد فخ قيام كرد و چون حسين كشته شد، به مغرب رهسپار شد و در ‌آنجا دولت علوي و شيعي را تاسيس نمود و در سال 172 هجري مردم مراكش وي را به خلافت برگزيدند. ادريس در سال 177 هـ درگذشت. 6. حسنيه: پيروان حسن بن زيد بن حسن بن علي بن ابيطالب ـ عليه السّلام ـ . وي در سال 250 هـ بر سليمان بن عبدالله بن طاهر فرمانرواي مازندران شوريد و برگرگان تسلط يافت. 7. حسينيه: گروهي از زيديه اند كه مي گويند، هر كه از آل محمد ـ صلي الله عليه و آله ـ خروج كند امام مفترض الطاعه است. 8. خشبيه (سرخابيه): پيروان سرخاب طبري كه پس از مختار بن ابي عبيد ثقفي ظهور كردند و چون سلاحي جز خشب (چوب) نداشتند از اين جهت آنها را خشبيه گفتند. 9. خلفيه: پيروان خلف بن عبد الصمد. اين فرقه نماز را در زمان غيبت، پشت سر غير امام جايز نمي دانستند و به فرادي نماز مي خواندند. 10. دُكينيه: از فرق زيديه و پيروان فضل بن دكين. 11. ذكيريه: از فرق زيديه و ياران ذكير بن صفوان. 12. صباحيه: پيروان ابوصباح بن معمر. اينان ابوبكر را امام مي دانستند و مي گفتند: با اين كه علي ـ عليه السّلام ـ افضل بود ولي نصي بر امامت او نيست و در مورد عثمان اختلاف داشتند. 13. عجليه: پيروان هارون بن سعيد عجلي مي باشند، هارون از اصحاب امام صادق ـ عليه السّلام ـ بود. شيخ طوسي هم در رجال خويش وي را از اصحاب آن حضرت ذكر كرده و مي گويد: وي كوفي بود. 14. قاسميّه: پيروان قاسم بن ابراهيم بن اسماعيل حسني علوي معروف به «الرسي». قاسم پس از مرگ برادرش محمد بن ابراهيم در سال 199 هـ دعوي امامت كرد و در «الرس» كه كوهي سياه نزديك «ذوالحليفه» اطراف مدينه بود درگذشت. وي 23 رساله در بيان عقايد زيديه نوشته است. حسين بن حسن بن قاسم زيدي آن مذهب را در ديلم رواج داد و ايشان در هدايت و رهبري از امامان زيدي يمن پيروي مي كردند. 15. نعيميه: اين گروه از ياران نعيم بن يمان بودند و عقيده داشتند كه علي ـ عليه السّلام ـ بعد از پيامبر اسلام ـ صلي الله عليه و آله ـ افضل مردم بود و دربارة‌كساني كه ترك بيعت آن حضرت كردند گفتند: ترك افضل كردند و خطا كار بودند و از عثمان و دشمنان علي ـ عليه السّلام ـ بيزاري مي جستند و آنان را كافر مي شمردند. 16. يعقوبيه:{T اينان پيرو فردي بنام «يعقوب بن عدي كوفي» بودند و عذاب قبر و سوال منكر و نكير و شفاعت را منكر مي شدند. همچنين اصل رجعت را انكار كرده و از كسانيكه قائل به رجعت بودند، تبري مي جستند. اين گروه امامت ابوبكر و عمر و عثمان را رد مي كردند ولي آن را ضلالت نمي دانستند. البته بايد در نظر داشت كه بيشتر فرق مذكور كه ساخته و پرداخته برخي از ملل و نحل نويسان بوده و آنهايي هم كه واقعيت خارجي داشتند امروزه ديگر يا پيرواني ندارند و اگر داشته باشند در اقليت محدود به سر مي برند. ولي به احتمال مي توان گفت كه سه فرقة‌ اول از فرق مشهور زيديه بوده و هنوز هم در گوشه و كنار جهان پيروان و ياراني دارند كه همگي به همان اسم زيديه شناخته مي شوند. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه