ما معمولا توکلات و توسلاتی می کنیم که شاید جایز نیست چون عمل نمی کنیم و دوست داریم با راحت طلبی همه چیز را داشته باشیم.لطفا این عدم عمل کردن را تحلیل بفرمایید.

اگر کسی اعتقادش به خدا ودین ورسول الله واهلبیت علیهم السلام و... ، محکم باشد، به شرطی نزد خدا جایگاه محکم وشایسته ای دارد که فرامین الهی را با جان ودل انجام دهد! ولی اگر اهل عمل نباشد در خسران وضرر خواهد بود!اعتقاد وتوسل به اهلبیت علیهم السلام به بسیار ارزشمند است ولی کافی نیست! همراه با این اعتقاد می بایستی دستورات خدا را نیز انجام داد والا بندگی خدا را نکرده ! بنده خدا آن کسی است که اطاعت محض از خدا داشته باشد! واهل عمل نیز باشد! نماز وعبادت وانجام تکالیف دینی به این دلیل اهمیت دارد که خداوند انجام آنها را از بنده اش خواسته است.در بسیارى از آیات قرآن، ایمان و عمل صالح در کنار هم واقع شده اند به گونه اى که نشان مى دهد این دو جدایى ناپذیرند، و راستى هم چنین است زیرا ایمان و عمل مکمل یکدیگرند. ایمان اگر در اعماق جان نفوذ کند حتما شعاع آن، در اعمال انسان خواهد تابید، و عمل او را عمل صالح مى کند، همچون چراغ پرنورى که در درون اطاقى برافروزند، اشعه آن از تمام پنجره ها و دریچه ها به بیرون مى تابد، و چنین است چراغ پرفروغ ایمان که در قلب انسان روشن مى شود، شعاعش از چشم و گوش و زبان و دست و پاکى او آشکار مى گردد! در سوره طلاق آیه 11 مى خوانیم: وَ مَنْ یُؤْمِنْ بِاللَّهِ وَ یَعْمَلْ صالِحاً یُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِینَ فِیها أَبَداً: آن کس که به خدا ایمان آورد و عمل صالح انجام دهد، او را وارد باغهایى از بهشت خواهد ساخت که از زیر درختانش نهرها جارى است، همیشه در آن خواهند ماند.و در سوره نور آیه 55 مى خوانیم وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِی الْأَرْضِ: خداوند وعده داده است به افرادى که ایمان آورند و عمل صالح انجام دهند آنها را خلفاى روى زمین قرار دهد! اصولا ایمان همچون ریشه است و عمل صالح، میوه آن، وجود میوه شیرین دلیل بر سلامت ریشه است، و وجود ریشه سالم سبب پرورش میوه هاى مفید.بله ممکن است افراد بى ایمان گهگاه عمل صالحى انجام دهند! ولى مسلما همیشگى نخواهد بود آنچه عمل صالح را تضمین مى کند ایمانى است که در اعماق وجود انسان ریشه دوانده باشد و با آن احساس مسئولیت کند! قرآن در سوره نساء /172 می فرماید: (مَنْ یَسْتَنْکِفْ عَنْ عِبادَتِهِ وَ یَسْتَکْبِرْ فَسَیَحْشُرُهُمْ إِلَیْهِ جَمِیعاً ). کسانى که از عبادت و بندگى پروردگار امتناع ورزند و این امتناع از تکبر و خودبینى سرچشمه بگیرد، خداوند همه آنها را در روز رستاخیز حاضر خواهد ساخت و به هر کدام کیفر مناسب خواهد داد. ودرآیه 173 : (فَأَمَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَیُوَفِّیهِمْ أُجُورَهُمْ وَ یَزِیدُهُمْ مِنْ فَضْلِهِ وَ أَمَّا الَّذِینَ اسْتَنْکَفُوا وَ اسْتَکْبَرُوا فَیُعَذِّبُهُمْ عَذاباً أَلِیماً وَ لا یَجِدُونَ لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِیًّا وَ لا نَصِیراً). در آن روز آنها که داراى ایمان و عمل صالح بوده اند پاداششان را بطور کامل خواهد داد، و از فضل و رحمت خدا بر آن خواهد افزود، آنها که از بندگى خدا امتناع ورزیدند و راه تکبر را پیش گرفتند به عذاب دردناکى گرفتار خواهد کرد و غیر از خدا هیچ سرپرست و حامى و یاورى نخواهند یافت.در اینجا به این نکته باید توجه داشت که :استنکاف بمعنى امتناع و انزجار از چیزى است و بنا بر این مفهوم وسیعى دارد که با ذکر جمله استکبروا بدنبال آن محدود میشود، زیرا امتناع از بندگى خدا،گاهى سرچشمه آن جهل و نادانى است و گاهى به خاطر تکبر و خودبینى و سرکشى است گرچه هر دو کار خلافى است ولى دومى بمراتب بدتر است! .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه