حقیقت محمدیه چیست؟

قرآن، روایات، ادعیه و زیارات حکایت گر آن است که اولین مخلوق خدا، انسان کامل بوده که بر وجود گرامى حضرت رسول(صلى الله علیه وآله) و اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) منطبق است. در اینجا به مهم ترین زوایاى این مسئله اشاره مى شود: یک. رسول خدا(صلى الله علیه وآله) و عترت طاهره او اولین مخلوق ترکیب بدنى هر انسانى - به مقتضاى اینکه یک ترکیب مادى است - در مسیر زمان بوده و یک موجود زمانى است و در قطعه اى از زمان، تحقق مى یابد. قبل از آن زمان، وجود نداشته و بعد از آفرینش عوالم وجود (آسمان، زمین و موجودات دیگر) است. همچنین معلول یک سلسله اسباب و علل بوده و داراى ترکیب مادى مخصوصى است که در شرایطى خاص، وجود مى یابد و قابلیت و استعداد تجلّى روح خدا و دمیده شدن آن را پیدا مى کند. پس به نقطه اى مى رسد که روح خدا، به آن دمیده شده و در آن ظهور مى یابد و به آن تعلّق مى گیرد.آنچه به این ترکیب مادى نهایى و متأخر تعلق مى گیرد و در آن جلوه گر مى شود؛ قبل از زمان و مکان و پیش از همه عوالم وجود و آفرینش آسمان ها و زمین و موجودات دیگر است.چنان که «روح خدا»، پیش از همه مخلوقات دیگر وجود داشته است و هر وقت ترکیب صالح مادى و مستعد را بیابد، در آن مى تابد.حال روشن مى شود آن دسته از روایات که بیانگر صادر نخستین و مخلوق اوّل بودن رسول خدا(صلى الله علیه وآله) و ائمه هدى(علیهم السلام) است، هیچ منافاتى با ظهور «مخلوق اوّل» در بدن و ترکیب مادى خاص، در زمان و مکان معیّن ندارد؛ زیرا حقیقت آنان، همان «مثل اعلا» است که قبل از همه مخلوقات وجود داشته و در زمان معین و مکان خاص، در بدنى مخصوص تجلّى کرده است. در روایات گوناگونى، مخلوق اوّل بودن رسول خدا و ائمه اطهار بیان شده است:الف. امیرمؤمنان(علیه السلام) فرمود: «ان اللَّه خلق نور محمد(صلى الله علیه وآله) قبل المخلوقات...»؛ بحارالانوار، ج 57، ص 170.؛ یعنى، اولین مخلوق نور رسول خدا(صلى الله علیه وآله) بود.ب. جابر گوید: به رسول خدا عرض کردم: اولین مخلوق چه بود؟ آن حضرت فرمود: «نور نبیک یا جابر خلقه الله ثم خلق منه کل خیر...»؛ المیزان، ج 1، ص 121.؛ «نور نبى تو است و سپس از او هر خیرى خلق شد».ج. امام رضا(علیه السلام) به نقل از پدران خود مى فرماید: «انّ اول ما خلق الله عزوجل ارواحنا...»؛ بحارالانوار، ج 57، ص 58.؛ «نخستین چیزى که خداى متعال خلق فرمود، ارواح ما است».به هر حال رسول اکرم(صلى الله علیه وآله) و ائمه اطهار(علیهم السلام)، هر چند به لحاظ «بدن مادى»، از لحاظ «زمانى» متأخر از مخلوق اول اند؛ ولى از نظر رتبه وجودى و حقیقت روحى، نخستین مخلوق اند.لا جرم گفت آن رسول ذو فنون رمز نحن الآخرون السابقون مثنوى، دفتر چهارم، بیت 3764.در این رابطه توجه به چند نکته بایسته است:1-1. نور معصومان از نور خداوند است؛ در زیارت جامعه مى خوانیم: «و انتجبکم لنوره»؛ «خداى متعال شما را براى نور خود برگزید»؛ «و نوره و برهانه عندکم»؛ «نور و برهان حق نزد شما است» و «السلام على الائمة الدعاة و... صراطه و نوره و برهانه»؛ «سلام بر امامان بزرگوارى که دعوت کننده به سوى خدا... و صراط او، نور او و برهان او هستند». در عبارت دوم گفته مى شود: نور حق در نزد شما است و در عبارت سوم خود آنان را نور حق مى گوییم.1-2. نور معصوم، اولین مخلوق؛ در روایات، اولین مخلوق و نخستین صادر، نور رسول خدا(صلى الله علیه وآله) و سیزده معصوم دانسته شده است. آن حضرت مى فرماید: «اوّل ما خلق الله، نورى»؛ «نخستین چیزى که خداوند خلق کرد، نور من بود». بحارالانوار، ج 1، ص 97، ح 7. خداى سبحان به پیغمبرش دستور مى دهد که: «بگو من اولین مسلمانم» انعام(6)، ص 163.ر.ک: تفسیر موضوعى قرآن کریم، ج 8، ص 30 و 31..از امام صادق(علیه السلام) سؤال شد: شما قبل از آنکه آسمان ها و زمین خلق شوند، کجا بودید؟ حضرت در پاسخ فرمود: «کنّا انواراً حول العرش نسبح الله و نقدسه حتى خلق الله سبحانه الملائکة ...»؛ «انوارى بودیم حول عرش و مشغول تسبیح و تقدیس خدا بودیم تا اینکه خداى متعال ملائکه را خلق فرمود...». بحارالانوار، ج 57، ص 170.در روایتى آمده است: «یا جابر! انّ اللَّه اول ما خلق خلق محمداً و عترته الهداة المهتدین، فکانوا اشباح نور بین یدى الله، قلت: و ما الاشباح؟ قال: ظل النور، ابدان نوریة بلا ارواح، و کان مؤیداً بروح واحد و هى روح القدس ...» ؛ «[امام باقر(علیه السلام) فرمود:] اى جابر! نخستین مخلوقى که خداوند خلق فرمود، محمد و عترت هدایت شده آن حضرت بودند. پس آنان اشباح نور در برابر خداوند بودند. جابر مى گوید: به حضرت عرض کردم اشباح چیست؟ فرمود: سایه نور، بدن هاى نورى بدون روح که مؤید به یک روح یگانه و واحد بودند و آن روح القدس بود...».روایت بالا، نشانگر این حقیقت است که «مخلوق اول» در عین اینکه یک حقیقت و موجود واحد است، حقیقت همه چهارده معصوم است؛ یعنى، هم حقیقت رسول خدا(صلى الله علیه وآله) است و هم حقیقت تک تک عترت آن حضرت. آنان در عین یکى بودن، متعدد هم هستند و همه آنان، ظهورات روح واحد و حقیقت واحد مى باشند. این روایت با صراحت کامل مى فرماید: آنان بدن هاى نورى بودند که ارواح متعدد نداشتند؛ بلکه مؤید به یک روح بودند و آن عبارت است از: «روح القدس» و به روشنى به این نکته اشاره دارد که حقیقت روح و جان همه، یکى بود و ظهورات (بدن هاى نورى و یا اشباح نورى) متعدد بود.اینکه در زیارت جامعه مى خوانیم: «و ان ارواحکم و طینتکم واحدة»؛ اشاره به این حقیقت دارد که چهارده معصوم، یک نورند و در این جهت با هم اتحاد دارند. ایشان در عین تعدد صورى و ظاهرى، با همدیگر وحدت و اتحاد دارند. ر.ک: انسان و خلافت الهى، صص 139 - 142.چون مرا دیدى خدا را دیده اى گرد کعبه صدق برگردیده اى خدمت من طاعت و حمد خداست تا نپندارى که حق از من جداست چشم نیکو باز کن در من نگرتا نبینى نور حق اندر بشر مثنوى، دفتر دوم، ابیات 2247 - 2249.1-3. نور معصوم، جسم مستعد مى خواهد؛ «نور معصوم»، نخستین مخلوق و قبل از همه مخلوقات دیگر موجود بوده است و هر وقت ماده - با ترکیب و استعداد خاص - خود را در معرض تابش آن قرار دهد و با آمادگى پذیرش آن، در برابر آن قرار گیرد، در آن تجلّى مى کند.نور یابد مستعد تیز گوش کاو نباشد عاشق ظلمت چو موش مثنوى، دفتر پنجم، بیت 25.از این رو جسم معصومان(علیهم السلام)، بدن ویژه اى است که توان تحمّل و تجلّى آن نور را در خود دارد؛ نورى که «نخستین و برترین مخلوق» است. این جسم باید قابلیت و کشش آن همه عبادت ها و سیرها را داشته باشد؛ تا این نور در آن تجلّى کند. بر این اساس جسم آنها نیز از نور است.جسمشان را هم ز نور اسرشته اندتا ز روح و از ملک بگذشته اند مثنوى، دفتر سوم، بیت 8. دو. نام هاى متعدد مخلوق اول در متون اسلامى و روایات، اولین مخلوق یک چیز مشخص و معیّن بیان نشده است و حقایق - به ظاهر مختلف و موجودات متعدد - به صورت اولین مخلوق مطرح گشته اند؛ براى مثال گاهى اولین مخلوق «عقل» معرفى شده و گاهى «قلم» و گاه نیز «نور محمد(صلى الله علیه وآله)» و «انوار معصومین(علیهم السلام)». امّا باید توجه داشت که این از باب اختلاف در کلام و در بیان حقیقت نیست؛ بلکه به جهت ظهور و جلوه هاى مختلف «مخلوق اول» و بر اساس لحاظها و اعتبارهاى مختلف است؛ مثلاً به لحاظ اینکه مخلوق اول، صورت جمعى و واجد کمالات و صفات کمالى مبدأ متعال است، «ن» «ن والقلم و ما یسطرون» ؛ قلم (68)، آیه 1. نامیده مى شود و به اعتبار اینکه همین مخلوق اول، واجد همه کمالات وجودى مبدأ متعال است و به امر و اراده حضرت حق، منشأ وجودات و عوالم وجود و صورت ها و حقایق وجود است، «قلم» گفته مى شود. همچنین صورت تفصیلى این مخلوق - که همه کمالات را واجد است و به امر و اراده حق و به اذن او، منشأ وجودات و عوالم وجود است - «لوح» نامیده مى شود.همچنین به لحاظ اینکه مخلوق اول، در صورت اصلى خود و قبل از تعیّن ها و جلوه ها، از هر رنگ و تعیّن پاک است و تجلّیات او، در هر کدام از تعیّنات و مراتب، وجود دارد و اصل و باطن هر تعیّن و جلوه اى است، «روح» مى باشد. به لحاظ اینکه مخلوق اول، با این صورت و در رتبه اصلى خود، همه کمالات وجودى مبدأ را واجد است و در این مرتبه از مبدأ متعال، بدون واسطه سرچشمه مى گیرد و جمال و جلال او را نشان مى دهد، «روح خدا» نامیده مى شود. به لحاظ قدس و طهارت از نقایص وجودى، «روح القدس» گفته مى شود و به جهت اینکه در وجود رسول اکرم(صلى الله علیه وآله) و معصومین(علیهم السلام) ظاهر گشته و تجلى نموده است و عین حقیقت آنان مى باشد، «نور محمدى» و و «انوار معصومین» است.بنابراین، نام هاى مختلف براى مخلوق اول، بر اساس لحاظها و اعتبارهاى مختلف وجود دارد و نباید تصور کرد که مخلوق اول، چند چیز «مختلف الحقیقة» است انسان و خلافت الهى، ص 125 و 126.. سه. انحصار مخلوق اول در پیامبر و امامان(علیهم السلام) بر اساس آیات قرآن و روایات، مصداق حقیقى مخلوق اول و روح خدایى، تنها حضرت محمد(صلى الله علیه وآله) و عترت طاهره آن حضرت است. ازاین رو هر چند پیامبران دیگر، انسان کامل اند؛ ولى این کامل بودن، با واسطه و میانجى گرى رسول خدا و نور عترت طاهره بوده است. از این جهت نبى خاتم و خاندان آن حضرت، از پیامبران دیگر کامل تراند؛ زیرا آنان بدون واسطه مشمول این عنایت الهى و مخلوق اوّل بوده اند و انبیاى دیگر با وساطت آنان، از مرتبه کمال انسانى برخوردار شده اند.براى اثبات این امر، شواهد گوناگونى وجود دارد که به دو مورد از آنها اشاره مى شود:1. خداى سبحان به پیامبر(صلى الله علیه وآله) دستور مى دهد که: «بگو من اولین مسلمانم» انعام (6)، آیه 163. و حال آنکه به هیچ پیامبرى چنین دستورى داده نشده است. مقصود از «اول المسلمین»، اوّلیت ذاتى یا رتبى است، نه زمانى و تاریخى؛ زیرا اگر اولیت زمانى بود، هر پیغمبرى نسبت به قوم خویش «اول المسلمین» بود. پیامبران پیشین نیز به طریق اولى مى توانستند مصداق این اولیت باشند. حال آنکه خداوند مى فرماید: «بگو من اولین مسلمانم». این امر نشان مى دهد که حضرت رسول(صلى الله علیه وآله)، اولین صادر یا اولین ظاهر و یا اولین مخلوق است؛ یعنى، در رتبه وجودى آن حضرت، هیچ کس قرار ندارد. ر.ک: تفسیر موضوعى قرآن کریم، ج 8، ص 30.2. این مطلب در جاى خود به اثبات رسیده که هر فیضى که از جانب خداى سبحان نازل مى شود، با حفظ ترتیب درجات است؛ چنان که هر فیضى هم که به سوى خداى سبحان رجوع مى کند، به ترتیب درجات است. از این رو، نخستین فیض در «قوس نزول»، آخرین فیض نیز در «قوس صعود» خواهد بود. بر این اساس از آنجا که قرآن کریم، رسول خدا را خاتم پیامبران دانسته است احزاب (33)، آیه 40. و روایات، وجود مقدس نبى اکرم(صلى الله علیه وآله) را نخستین کسى مى داند که در قوس صعود به لقاى خداوند بار مى یابد. «انا اول وافد على ربّى»؛ بحارالانوار، ج 25، ص 1 و ج 36، ص 280.، مى توان چنین نتیجه گرفت که مخلوق اول، رسول خدا(صلى الله علیه وآله) است و او واجد همه مزایاى مشترک و مزایاى فرد فرد پیامبران و بعضى از خصایص ویژه است که آنان فاقد آن بوده اند. این نوع آیات و روایات، همچنین بیانگر این حقیقت است که تا روز قیامت، احدى بهتر از پیغمبر اسلام نخواهد آمد؛ زیرا آن حضرت انسان کاملى است که اگر میلیون ها سال نیز بگذرد، کامل تر از او نخواهد آمد و اگر کامل تر از ایشان یافت مى شد، حتماً او به مقام خاتمیّت مى رسید؛ نه رسول اکرم(صلى الله علیه وآله). چون تالى باطل است، مقدّم هم باطل خواهد بود؛ یعنى، چون کسى جز رسول خدا به خاتمیت نرسیده است، مشخص مى شود که کامل تر از آن حضرت نیز وجود ندارد. به همین جهت از معصومان(علیهم السلام)، نقل شده است: «ما حالاتى داریم که نبى مرسل و ملک مقرب هم به آن راه ندارند» همان، 79، ص 343. و این کلامى متین است؛ زیرا کسى که در «قوس نزول»، اولین فیض و در «قوس صعود» آخرین و کامل ترین آن است؛ نه نبى مرسل و نه ملک مقرب به مرحله او راه مى یابد. تفسیر موضوعى قرآن کریم، ج 8، ص 53 و 24؛ ج 9، ص 233.منتهى در عشق چون او بود فردپس مر او را زانبیا تخصیص کردگر نبودى بهر عشق پاک راکى وجودى دادمى افلاک را مثنوى، دفتر پنجم، ابیات 2738 و 2739.با اثبات این نکته که نور حضرت رسول(صلى الله علیه وآله) و عترت طاهره، مخلوق اول و مثل اعلا و روح خدایى اند، ویژگى هاى انسان کامل، براى وجود این عزیزان نیز به اثبات مى رسد؛ از جمله اینکه:1. رسول اکرم(صلى الله علیه وآله) و ائمه(علیهم السلام)، جانشین خداوند متعال اند ر.ک: نهج البلاغه، حکمت 147؛ محمدى رى شهرى، اهل البیت فى الکتاب و السنة، (دارالحدیث، قم: چاپ اوّل، 1375 ش)، ص 130، ح 186 و 188.؛2. آنان مجارى فیض و ارکان عالم هستى اند اهل البیت فى الکتاب و السنة، ص 152، ح 258.؛3. آنان مظهر اراده خداوند متعال و ولىّ او هستند: «قلوبنا اوعیة لمشیة الله»؛ بحار الانوار، ج 25، ص 337.؛4. آنان اسماى حسناى الهى اند: «نحن و الله الاسماء الحسنى»؛ همان، ج 91، ص 6.؛5. آنان صراط مستقیم اند: «إِنَّکَ عَلى صِراطٍ مُسْتَقِیمٍ» ؛ زخرف (43)، آیه 43.؛ «نحن الصراط المستقیم»؛ الغدیر، ج 2، ص 312. و «انا صراط الله»؛ بحارالانوار، ج 8، ص 70.؛6. میزان اعمال و قسطاند: «نحن الموازین القسط»؛ همان، ج 68، ص 226. و «میزان الاعمال»؛ مفاتیح الجنان، زیارت امیرالمؤمنین(علیه السلام).؛7. کلمات تامه الهى اند: «نحن الکلمات التامات»؛ بحارالانوار، ج 5، ص 9.؛8. مظهر و نشان خدایند: «ما لله آیة اکبر منّى»؛ همان، ج 23، ص 206.؛9. بر تمام کائنات، حاکمیت تکوینى و احاطه وجودى دارند. رسول خدا(صلى الله علیه وآله)شاهد کل است نساء (4)، آیه 41. و ائمه(علیهم السلام) نیز این چنین هستند.امام صادق(علیه السلام) مى فرماید: «فلم یفتنى ما سبقنى و لم یعزب عنى ما غاب عنى ابشّر باذن الله و اودى عنه، کل ذلک من الله مکنى فیه بعلمه»؛ «گذشته را از دست نداده، آینده هم بر من پوشیده نیست. به اذن خداوند مژده خوشى ها را مى دهم و از طرف خداوند به انجام دادن آنها مى پردازم. همه اینها از خداوند است که مرا با علم خود به آن کارها توانا ساخته است» به نقل از: سیدیحیى یثربى، فلسفه امامت، (وثوق، قم: چاپ اوّل، تابستان 1378 ش) ص 85 و 86 ؛ کلینى، کافى، ج 1، ص 197، تحقیق على اکبر آخوندى، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چ 1382..10. اشراف به ارواح انسان ها: «و ارواحکم فى الارواح و نفوسکم فى النفوس»؛ فرمایش امام هادى(علیه السلام) در زیارت «جامعه کبیره». و «فخلق الله من انفاسها ارواح الاولیاء و الشهداء و الصالحین»؛ المیزان، ج 1، ص 121..11. قرآن کریم در معیت ایشان است: «وَ اتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِی أُنْزِلَ مَعَهُ» اعراف (7)، آیه 157.. نور که همان قرآن است، با رسول خدا نازل شده است؛ نه اینکه آن حضرت با قرآن نازل شده باشد.با توجه به حقیقت انسان کامل و ویژگى هاى حضرت رسول(صلى الله علیه وآله) و عترت طاهره آن حضرت، اذعان خواهیم کرد که تنها مصداق حقیقى «انسان کامل»، وجود مطهّر و نورانى آن انسان هاى متعالى است.هست اشارات محمد المرادکل گشاد اندر گشاد اندر گشادصد هزاران آفرین، بر جان اوبر قدوم و دور فرزندان اوآن خلیفه زادگان مقبلش زاده اند از عنصر جان و دلش گر ز بغداد و هرى و یا از رى اندبى مزاج آب و گل، نسل وى اندشاخ گل هر جا که روید، هم گل است خم مل هر جا که جوشد، هم مل است گر ز مغرب بر زند خورشید سرعین خورشید است، نه چیز دگر مثنوى، دفتر ششم، ابیات 174 - 179. چند تذکر براى راهیابى به حقیقت محمدى(صلى الله علیه وآله): یکم. از آنجا که روح انسان ها از روح خداوند است؛ ولى به دلیل عبور از عوالم گوناگون و دمیده شدن در بدن مادى، تیرگى ها، ظلمت ها و رنگ ها را مى پذیرد «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلِینَ» ِج تین (95)، آیات 2 - 4 و 5.چِ مى توان با ریاضت شرعى و تهذیب نفس، در برگشت به سوى اصل خود، این حجاب ها، ظلمت ها و تیرگى ها را کنار زند و با نزدیک ساختن روح انسانى خود، به اصل خویش، کامل تر شود. امّا باید توجه کرد که این کمال، در مراتب پایین ترى قابل تحقّق است؛ یعنى، هر چند از نظر امکان عقلى و وقوعى، در رسیدن به مبدأ اصلى و مثل اعلا شدن، مشکلى وجود ندارد؛ امّا تحقّق نخواهد یافت. زیرا، مخلوق اول و فیض نخستین بودن در نور و حقیقت محمدى و عترت طاهره منحصر است و دیگران - هر چند به این مقام بار یابند - باز به مرتبه وجودى آنان نمى رسند؛ انسان کاملى که بالاصالة خلیفه خداوند است، حقیقت نور محمدى(صلى الله علیه وآله) و انوار خاندان آن حضرت است. امّا انسان هاى کامل دیگر، بالعرض و به واسطه کمال و خلافت پیامبر(صلى الله علیه وآله)، کامل و خلیفه شده اند. از آنجا که ایشان صادر نخستین اند و همه به واسطه آنان، قدم به هستى مى گذارند؛ انسان هاى کامل - بالواسطه و بالعرض - اساساً از برکت وجود ایشان هستى یافته و از عدم تا به وجود این همه راه آمده اند.گرچه آهن سرخ شد او سرخ نیست پرتو عاریت آتش زنى است گر شود پر نور روزن یا سراتو مدان روشن مگر خورشید راهر در و دیوار گوید روشنم پرتو غیرى ندارم این منم پس بگوید آفتاب اى نارشیدچونکه من غارب شوم آید پدید؟!!! مثنوى، دفتر اول، ابیات 3261 - 3264.دوّم. تحصیل کمالات انسانى، راهى جز برقرار کردن ارتباط معنوى با پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) ندارد؛ زیرا قرآن، پس از تشریح این کمالات، مى فرماید: «لَقَدْ کانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ» ؛ احزاب (33)، آیه 21.؛ یعنى، ما آنها را به پیغمبر دادیم و رسول خدا(صلى الله علیه وآله) اسوه و الگویى براى این ویژگى ها است. به هر حال، براى رسیدن به این مقام منیع، انسان باید به کسانى که به آن منزلت راه یافته اند، نزدیک شود؛ ولایت آنان را در جان و دل بپروراند؛ به سنت و سیرت آنان معتقد باشد و عمل کند. آنان، حقیقت محمدى(صلى الله علیه وآله) و اهل بیت عصمت و طهارت و شاگردان ایشان هستند؛ زیرا انسان هاى بزرگ، انسان هاى کوچک را مطابق خود مى سازند.خوى شاهان در رعیت جا کندچرخ اخضر خاک را خضرا کند مثنوى، دفتر دهم، بیت 2820.سوّم. براى طى کردن این راه پر خطر و آزمون، نیاز به استادى مجرب و راه طى کرده است؛ استادى که توانایى ها، استعدادها، علایق، موانع و روحیات شخصى فرد را بداند تا راهى درست و صحیح در پیش روى او قرار دهد. باید توجه داشت براى هر انسان، نردبانى خاص به سوى آسمان نصب شده است.نردبان هایى است پنهان در جهان پایه پایه تا عنان آسمان هم گره را نردبانى دیگرست هر روش را آسمانى دیگر است همان، دفتر پنجم، ابیات 2556 و 2557. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه