مناجات خمس عشره از شرط چهارم کلمه ی لا إله إلاّ الله، حضرت امام علی بن الحسین علیهما السّلام : الثّامِنه : « مُناجات المُریدین » ؛ هشتم : مناجات ارادت مندان

مناجات خمس عشره از شرط چهارم کلمه ی لا إله إلاّ الله، حضرت امام علی بن الحسین علیهما السّلام : الثّامِنه : « مُناجات المُریدین » ؛ هشتم : مناجات ارادت مندان سُبْحانَکَ ما اَضْیَقَ الْطُّرُقَ عَلى مَنْ لَمْ تَکُنْ دَلیلَهُ، وَ ما اَوْضَحَ الْحَقَ عِنْدَ مَنْ هَدَیْتَهُ سَبیلَهُ، منزّهى تو ! چه اندازه تنگ است راه ها بر کسى که توأش رهنمون نباشى و چه اندازه حقیقت روشن است براى کسی که تو راهش را نشانش داده اى، اِلهى فَاسْلُکْ بِنا سُبُلَ الْوُصُولِ اِلَیْکَ، وَ سَیِّرْنا فى اَقْرَبِ الطُّرُقِ لِلْوُفُودِ عَلَیْکَ، قَرِّبْ عَلَیْنَا الْبَعیدَ، وَ سَهِّلْ عَلَیْنَا الْعَسیرَ الشَّدیدَ، خدایا پس ما را به راه هاى رسیدن به درگاهت بدار و از نزدیک ترین راهى که به تو رسند ما را ببَر، دور را بر ما نزدیک گردان و راه هاى سخت و دشوار را بر ما آسان و هموار ساز، وَ اَلْحِقْنا بِعِبادِکَ الَّذینَ هُمْ بِالْبِدارِ اِلَیْکَ یُسارِعوُنَ، وَ بابَکَ عَلَى الدَّوامِ یَطْرُقُونَ، وَ اِیَّاکَ فِى اللَّیْلِ وَ النَّهارِ یَعْبُدُونَ، و ملحق مان دار به آن بندگانت که در پیشى گرفتن به سویت شتاب کنند و یکسره به طور مداوم درِ خانه ات را مى کوبند و در شب و روز تو را پرستش کنند، وَ هُمْ مِنْ هَیْبَتِکَ مُشْفِقُونَ، الَّذینَ صَفَّیْتَ لَهُمُ الْمَشارِبَ، وَ بَلَّغْتَهُمُ الرَّغآئِبَ، وَ اَنْجَحْتَ لَهُمُ الْمَطالِبَ، و آن ها از هیبتت ترسانند، آنان که آبخورشان را پاک کردى و به خواسته های شان رسانیدى و به دادن آن چه جویایش بودند، کامرواشان ساختى، وَ قَضَیْتَ لَهُمْ مِنْ فَضْلِکَ الْمَأرِبَ، وَ مَلَأْتَ لَهُمْ ضَمآئِرَهُمْ مِنْ حُبِّکَ، وَ رَوَّیْتَهُمْ مِنْ صافى شِرْبِکَ، و حاجت هاشان را از فضل خویش برآوردى، و دل هاشان را سرشار از دوستى خویش کردى و از آب زلال معرفتت سیراب شان کردى، فَبِکَ اِلى لَذیذِ مُناجاتِکَ وَصَلُوا، وَ مِنْکَ اَقْصى مَقاصِدِهِمْ حَصَّلُوا، فَیا مَنْ هُوَ عَلَى الْمُقْبِلینَ عَلَیْهِ مُقْبِلٌ، پس به وسیله ی تو به لذّت مناجاتت نائل گشتند و از ناحیه ی تو بالاترین مقاصدشان را به دست آوردند. پس اى کسى که بر آنان که به سویش رو کنند، رو آورى، وَ بِالْعَطْفِ عَلَیْهِمْ عآئِدٌ مُفْضِلٌ، وَ بِالْغافِلینَ عَنْ ذِکْرِهِ رَحیمٌ رَؤُفٌ، وَ بِجَذْبِهِمْ اِلى بابِهِ وَدُودٌ عَطُوفٌ، و با توجّه بدان ها مهر ورزى و نعمت بخشى و اى آن که نسبت به بى خبران و غافلان از ذکر خود رحیم و مهربانى و با جلب آنان به درگاهت دوست دار و مهر ورزى، اَسْئَلُکَ اَنْ تَجْعَلَنى مِنْ اَوْفَرِهِمْ مِنْکَ حَظّاً، وَ اَعْلاهُمْ عِنْدَکَ مَنْزِلاً، وَ اَجْزَلِهِمْ مِنْ وُدِّکَ قِسْماً، وَ اَفْضَلِهِمْ فى مَعْرِفَتِکَ نَصیباً، از تو خواهم از کسانى قرارم دهى که بهره بیش ترى از تو دریافت داشته و مرتبه ی والاترى را حائز گشته و از دوستیت نصیب بیش ترى عایدش شده و در معرفتت سهم زیادترى بهره اش داده اند، فَقَدِ انْقَطَعَتْ اِلَیْکَ هِمَّتى ، وَ انْصَرَفَتْ نَحْوَکَ رَغْبَتى ، فَاَنْتَ لا غَیْرُکَ مُرادى ، وَ لَکَ لا لِسِواکَ سَهَرى وَ سُهارى ، زیرا که توجّه من از همه جا به سوى تو منقطع شده و اراده و آرزویم به جانب تو گشته است. پس مراد من تنها تویى نه دیگرى و شب زنده دارى و بى خوابیم فقط به خاطر تو است نه غیر تو، وَ لِقآؤُکَ قُرَّةُ عَیْنى ، وَ وَصْلُکَ مُنى نَفْسى ، وَ اِلَیْکَ شَوْقى ، وَ فى مَحَبَّتِکَ وَلَهى ، وَ اِلى هَواکَ صَبابَتى ، و دیدارت نور چشم من است و وصل تو آرزوى جان من و به سوى تو است اشتیاقم و در وادى محبّت تو سرگشته ام، و در هواى تو است دل دادگیم ، وَ رِضاکَ بُغْیَتى ، وَ رُؤْیَتُکَ حاجَتى ، وَ جِوارُکَ طَلَبى ، وَ قُرْبُکَ غایَةُ سُؤْلى ، و َفى مُناجاتِکَ رَوْحى وَ راحَتى ، و خوشنودى تو است مقصودم و دیدار تو است حاجت من و نعمت جوارت مطلوب من است، نزدیکى و قرب به تو منتهاى خواسته من است و در مناجات با تو است خوشى و راحتیم، وَ عِنْدَکَ دَوآءُ عِلَّتى ، وَ شِفآءُ غُلَّتى ، وَ بَرْدُ لَوْعَتى ، وَ کَشْفُ کُرْبَتى ، فَکُنْ اَنیسى فى وَحْشَتى ، وَ مُقیلَ عَثْرَتى ، وَ غافِرَ زَلَّتى ، وَ قابِلَ تَوْبَتى ، وَ مُجیبَ دَعْوَتى ، وَ وَلِىَ عِصْمَتى وَ مُغْنِىَ فاقَتى ، و پیش تو است داروى دردم و شفاى جگر سوخته ام و تسکین حرارت دلم و برطرف شدن دشواریم. پس اى خدا؛ بوده باش، تو انیس و هم دمم در حال وحشتم و گذرنده از لغزشم و آمرزنده ی گناهم و پذیرنده ی توبه ام و اجابت کننده ی دعایم و سرپرست نگهداریم و توانگرى ده از نداریم، وَ لا تَقْطَعْنى عَنْکَ، وَ لا تُبْعِدْنى مِنْکَ، یا نَعیمى وَ جَنَّتى ، وَ یا دُنْیاىَ وَ آخِرَتى یا اَرْحَمَ الرَّاحِمینَ . و مرا از خویش جدایم مکن و از درگاهت دورم منما ؛ اى تو نعیم و جنّت من و اى دنیا و آخرتم، اى مهربان ترین مهربانان . برگرفته از کتاب شریف (( مفاتیح الجنان ؛ فصل هشتم )) ؛ تألیف محدّث بزرگ حاج شیخ عبّاس قمی رحمه الله. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه