کسي را مي شناسم که از ترس بدآموزي هاي همسالان، فرزندش را به مدرسه نمي فرستد. آيا اين کار درست است؟

کسي که چنين اعتقادي داشته باشد، فرزند خود را افزون بر مدرسه، از ديدار نزديکان در محافل و مهماني ها، همسايگان و بچه هاي محله، سينما، پارک، تئاتر، خريد منزل و... نيز بايد محروم کند؛ زيرا در همه اين موارد، بدآموزي هايي وجود دارد.محروميت از مدرسه، آثاري منفي دارد:1. محروميت از رقابت: کودکي که در مدرسه حضور نيابد و در منزل آموزش ببيند، از همسالان محروم مي شود و زمينه رقابت مثبت او با آنان از بين خواهد رفت.2. محروميت از فعاليت هاي گروهي: محروميت از مدرسه، به معناي محروميت از فعاليت هاي گروهي، مانند روزنامه ديواري، نمايشنامه، بحث گروهي، تزيين مدرسه، تحقيق جمعي و... است که خلاهايي را در پي خواهد داشت.3. محروميت از گردش علمي و اردو: گردش هاي علمي و اردوهاي مدرسه، آثار خوبي بر کودکان مي گذارد: حس استقلال آنان را تقويت مي کند؛ چون مدتي از والدين دور مي شوند. سبب قدرشناسي از والدين مي شود؛ چون مجبورند کارهاي شخصي( پختن غذا، شستن لباس، جمع کردن رختخواب و...) را خود انجام دهند و نيز روحيه همزيستي با ديگران در آن ها ايجاد مي شود. کودکي که از مدرسه محروم شود، از اين آثار مثبت نيز محروم خواهد شد.براي پيشگيري از بدآموزي هاي همسالان در مدرسه، بايد در انتخاب مدرسه دقت، و در فرزند پشتوانه فرهنگي ايجاد کرد(ر.ک: ج1، ص 63).منبع: کتاب نسیم مهر(2)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388 .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه