آیـا مـقـام نـبوت حضرت ابراهیم با ترسیدن از افراد منافات ندارد ؟ فلما راى ایدیهم لا تصل الیه نکرهم و او حبس منهم خیفه قالوا لا تخف ... ( هود / ۷۰ ) .

اولا ; آنچه با مقام نبوت و عصمت انبیاء منافات دارد گناه و رذایل اخلاقى است . امـا آنـچـه در سرشت و طبیعت انسان نهاده شده و فطرى و غریزى است نه گناه است نه رذیلت اخـلاقى , ترس و خوف حالتى است که در اثر مشاهده امر ناخوشایند در نفس انسان پدید مى آید و اختیارى نیز نمى باشد . نـفـس هر انسانى از چیزهاى پلید و کثیف متنفر مى شود همانگونه که از چیزهاى ناخوشایند متاثر مى گردد . رذیـلـت اخـلاقـى وقـتى پدید مى آید که انسان تحت تاثیر این حالات نفسانى دست به عمل زده , مقاومت وخویشتندارى خود را از دست بدهد و به جبن گرفتار آید . همانگونه که عدم تاثیرنفسانى مطلقا , در این موارد تهور است که فضیلت به حساب نمى آید. ثانیا ; حضرت ابراهیم خلیل (ع ) که سالها با بت پرستى مبارزه کرده و امتحانات و ابتلائات فراوانى را پشت سر گذاشته بود , امید و بیم و خوف و هراس را تنها دررابطه با خداوند معنا مى کرد نه در رابطه با هواى نفس و خویشتن خود . خوف ایشان از این بود که مبادا این افراد که به صورت میهمان به منزل وارد شده اند از بت پرستان باشند و قصد مخالفت با خداوند را داشته باشند . تفسیر المیزان ج 10 ص 321، طباطبائى - سید محمد حسینبه نقل از سایت تبیان .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه