آيا عبدالله بن جعفر ابيطالب، اهل موسيقي و لهو ولعب بود؟ با توجّه به اينكه در برخي منابع اهل سنّت مثل تاريخ طبري و الاغاني اين مطلب آمده است، چه پاسخي داريد؟

عبدالله بن جعفر بن ابيطالب مردي با شهامت و با سخاوت و بزرگوار بود، وی در حبشه متولد شد و پيامبر اكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ در حقّ او دعاي خير كرد، همه نويسندگان سيره، او را به بزرگواري و عزّت نفس و مخصوصاً بخشش فراوان ستوده‌اند. در برخي منابع آمده است كه او اهل غنا و موسيقي بوده است. اين جمله در كتاب الاغاني و در تاريخ طبري،آمده است. هم چنين جرجي زيدان در كتاب تاريخ تمدن اسلام مي‌نويسد:«عبدالله بن جعفر از دوست داران غنا بود.» امّا به نظر مي‌رسد اين مسئله در مورد عبدالله بن جعفر صحيح نباشد، چرا که شخصيت معنوي عبدالله بن جعفر به گونه‌اي است كه اين عنوان در حق او نمي‌تواند صادق باشد، عبدالله بن جعفر كسي است كه پيامبر اكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ در حقّ او دعاي خير كرده است. خود عبدالله در روايتي مي‌گويد: پس از شهادت پدرم يك روز رسول خدا ـ صلّي الله عليه و آله ـ به ديدار ما آمد و من در اين حال گوسفند برادرم را علف مي‌چرانيدم. رسول خدا ـ صلّي الله عليه و آله ـ فرمود: خدايا در بيع و شراء او بركت عنايت فرماي. شخصي از علامه حلّي در ارتباط با عبدالله بن جعفر و محمّد بن حنيفه سؤال كرد، علامه حلّي در جواب نوشت: «... محمّد بن حنيفه و عبدالله بن جعفر را جلالت مقام و عظمت شأن از آن برتر است كه بر خلاف حق معتقد گردند» علاوه بر اينكه ازدواج حضرت زينب ـ سلام الله عليها ـ با آن مقام رفيع، كه در حقيقت تالي تلو معصوم محسوب مي‌شود، با عبدالله بن جعفر، خود دليل ديگري است بر اين كه عبدالله اهل لهو و لعب و موسيقي نبوده است. مگر اينكه گفته شود عبدالله بعد از رحلت حضرت زينب ـ سلام الله عليها ـ به اين كار روي آورده كه آن هم با ادلّة ديگري ردّ مي‌شود. شيخ جعفر نقدي مي‌نويسد: عبدالله از كساني بود كه با پيامبر خدا ـ صلّي الله عليه و آله ـ مصاحبت نموده و از آن حضرت حديث حفظ كرده بود، بعدها نيز ملازم اميرالمؤمنين علي ـ عليه السّلام ـ و امام حسن ـ عليه السّلام ـ و امام حسين ـ عليه السّلام ـ بود و از آن بزرگواران علوم بسياري را آموخته بود. به این نکته باید توجه داشت کهدر كتاب هاي تاريخي خصوصاً كتب تاريخي اهل سنّت، مطالب بسيار زيادي وجود دارد كه ما شيعيان آنها را قبول نداريم. همان گونه كه در كتاب الاغاني در مورد حضرت سكينه دختر امام حسين ـ عليه السّلام ـ هم اين نسبت داده شده است. بنابر اين صرف وجود يك مطلب در برخي از كتاب‌هاي تاريخي دليل بر صدق آن مطلب نيست. علاوه بر اينكه در برخي كتاب‌هاي تاريخي مطالبي وجود دارد كه عكس اين مطلب را ثابت مي‌كند. به عنوان نمونه مسعودي در مروّج الذهب مي‌نويسد: وقتي عبدالله بن جعفر رو به سوي معاويه نهاد، عمرو عاص دو روز پيش از آنكه عبدالله به دمشق برسد، از این امر مطلع شد و نزد معاویه آمد. در این زمانجماعتي از قريش و ديگران نزد معاویه حضور داشتند. عمرو عاص گفت: مردي نزد شما مي‌رسد كه هميشه دستخوش هوا و هوس و گرفتار آرزوهاي خويش و مشغول عيش و طرب است... در اين هنگام عبدالله بن حارث بن عبدالمطلب كه حضور داشت از اين سخن برآشفت و با عمرو گفت: تو را نه آن مقام است كه اين گونه سخن بگويي و عبدالله نه چنان است كه تو بنمودي، بلكه او مرديذاكر و بر بليات صابر و در حوادث و وقايع مهذب و غيور و سيدي حليم و ساجدي كريم است... » بنابراين به نظر می رسد مطلب الااغاني درباره عبدالله بن جعفر، بي‌اساس و دروغ باشد. با توجه به این که عبدالله بن جعفر از صحابه پیامبر اکرم(ص) و از ياران نزديك ائمه معصومين ـ عليهم السّلام ـ مي‌باشد و در نزد اكثر مورّخان، شخصيّتي موجه و بزرگوار و كريم است ، به نظر مي‌رسد ساحت ايشان از اينكه اهل لهو و لعب باشد، مبرّي است. علاوه بر اينكه برخي از نويسندگان هم او را از اين تهمّت مبرّي دانسته‌اند. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه