تخمین زمان مطالعه: 2 دقیقه
بر اساس آموزههای دینی، ذکر و یاد خداوند خود توفیقی است که از سوی پروردگار در اختیار فرد ذاکر قرار میگیرد.در همین زمینه، امیرمؤمنان علی(ع) در روایتی که در کتاب غرر الحکم نقل شده، میفرماید: «الذِّکْرُ لَیْسَ مِنْ مَرَاسِمِ اللِّسَانِ وَ لَا مِنْ مَنَاسِمِ الْفِکْرِ وَ لَکِنَّهُ أَوَّلٌ مِنَ الْمَذْکُورِ وَ ثَانٍ مِنَ الذَّاکِرِ».[1]یاد خدا، در واقع نه کار زبان است و نه نسیمی که از اندیشه برآید، بلکه چیزی است که ابتدا از جانب خود مذکور(پروردگار) آغاز شده و در مرحلهی بعد در اختیار ذاکر(بنده) قرار میگیرد.این معنا در روایت دیگری نیز وجود دارد که در همین پایگاه به بررسی آن پرداختیم.[2]به عبارت دیگر، هر بنده برای هر کار خیر، حتی یاد خدا و شکر او نیازمند توفیقی از جانب پروردگار بوده و بدون این توفیق، موفق به این عبادت نخواهد شد. در همین راستا خداوند برای بندهای که لیاقت گفتن ذکر را دارد، اسباب آنرا فراهم نموده و او را موفق مینماید و تنها بعد از دریافت چنین توفیقی است که بنده به یاد خداوند افتاده و او را میخواند.امام صادق(ع) فرمود: «انسان مؤمن به سه خصلت محتاج است: توفیق از جانب خدا، واعظ و اندرزگویی از درون خود و پذیرش نصیحت از هر فرد خیرخواه که او را نصیحت کند».[3]امام علی(ع) فرمود: هرگاه دیدید که خداوند تو را با یاد خودش مأنوس ساخته، پس این نشانهای است که تو را دوست دارد.[4] .
اسلام کوئست
تماس با ما
آدرس : آزمايشگاه داده کاوي و پردازش تصوير، دانشکده مهندسي کامپيوتر، دانشگاه صنعتي شاهرود
09111169156
info@parsaqa.com
حامیان
همكاران ما
کلیه حقوق این سامانه متعلق به عموم محققین عالم تشیع است.