آيا همه صحابه مؤمن و اهل بهشت هستند؟

وقتي پيامبر(ص) به دخترش كه درباره او بارها فرموده: او بهترين زنان دو عالم است، وصيت ميفرمايد: دخترم براي آخرتت عمل كن، بدون عمل نمي توان به خدا تقرب جست و از درجات بهشتي برخوردار گرديد.»، اگر حضرت فاطمه(س) به پدرش مي فرمود: پدر جان قبلاً به من فرموده ايد: تو بهترين زنان دو عالم هستيی، پس ديگر نيازي به تلاش و عمل و تقوا نيست و تكليف من روشن شده، آيا پيامبر مي توانست بفرمايد: آري ديگر عمل لازم نيست. اگر خداوند متعال اين گونه قضاوت كند و عده اي به خاطر هجرت و امتيازات ديگر به بهشت ببرد، آیا كاري عادلانه است؟ معيار برتري و جلب رحمت الهی و رسیدن به بهشت، عمل و تقواست چون خداوند درباره مهاجرين مي فرمايد: كساني كه ايمان آوردند و مهاجرت نمودند و در راه خدا جهاد كردند، آن ها اميدوار به رحمت خداوند هستند.» اگر عمل آنها و پايداري شان استمرار نداشته باشد اين اميد هرگز وجود ندارد، خداوند متعال موكول به اميدواري نموده به خاطر اين است كه ادامه راه، اطاعت دائمي از پيامبر(ص) و ثبات ايمان ضروري است و گرنه احكام مرتد كه در فقه آمده وضع نمي شد. درآيه 100 سوره توبه، وعده بهشت به طور مطلق داده نشده چرا که در آخر همین آيه آمده است: كساني كه از پيامبر «پيروي احسن» نمودند، علاوه بر آن پيامبر بنا بر دستور خداوند به مردم فرمود: قل لا اسئلكم عليه اجراً الا المودة في القربي مودت و دوستي به اهل بيت مزد و اجر رسالت من است. هركس به اين آيه عمل نكند و از راه پيامبر خارج شود، نمي توان گفت، به خاطر هجرت و جهاد به بهشت خواهد رفت. خداوند در قرآن مي فرمايد: من عمل صالحاً من ذكر او انثي و هو مؤمن، فاولئك يدخلون الجنة يرزقون فيها بغير حساب. از مرد و زن هر كس عمل صالح انجام داد او مؤمن است و مي تواند داخل بهشت شود و از نعمت هاي الهي بي حد و حصر بهره مند شود، بنابراين این مؤمنین هستند که وارد بهشت مي شوند. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه