از نظر قرآن آیا امت ها حیات مستقل دارند؟

قرآن برای «امّت ها» (جامعه ها) سرنوشت مشترک، نامة عمل مشترک، فهم و شعور، عمل، طاعت و عصیان قایل است (رجوع شود به المیزان،4/102) بدیهی است که «امّت» اگر وجود عینی نداشته باشد، سرنوشت و فهم و شعور و طاعت و عصیان معنی ندارد. اینها دلیل است که قرآن به نوعی حیات قائل است، که حیات جمعی و اجتماعی است.جامعه ها از آن جهت که در شمار موجودات زنده و شاعر و مکلّف و قابل تخاطب هستند و اراده و اختیار دارند، نامة عمل دارند و به سوی نامة عمل خود خوانده می شوند.یک امّت، شعور واحد، معیارهای خاص، طرز تفکّر خاص پیدا می کند و فهم و شعور و ادراک هر امتی مخصوص خود آن است؛ هر امتی با معیارهای خاصّی قضاوت می کند (لااقل در مسائل مربوط به ادراکات عملی)؛ هر امّتی ذوق و ذائقة ادراکی خاص دارد؛ بسا کارها که در دیدة امّتی زیبا و در دیدة امّتی دیگر نازیباست؛ جوّ اجتماعی امت است که ذائقة ادراکی افراد خود را اینچنین می سازد.مجموعه آثار شهید مطهری ج2، جامعه و تاریخ. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه