با سلام و احترام خدمت شما پرسشگر محترم؛ از حسن اعتماد شما به این مرکز خوشحالیم و امیدواریم این ارتباط همواره ادامه داشته باشد. از پرسش شما این برداشت را می کنیم که منظورتان از راهکارهای ممانعت ارتباط دانشجویان دختر و پسر، راهکارهای فرهنگی است و آن هم ارتباط های عاطفی و دوستانه و آسیب زا.

با سلام و احترام خدمت شما پرسشگر محترم؛ از حسن اعتماد شما به این مرکز خوشحالیم و امیدواریم این ارتباط همواره ادامه داشته باشد. از پرسش شما این برداشت را می کنیم که منظورتان از راهکارهای ممانعت ارتباط دانشجویان دختر و پسر، راهکارهای فرهنگی است و آن هم ارتباط های عاطفی و دوستانه و آسیب زا. وقتی راهکارهای فرهنگی در این زمینه مطرح می شود به این معنی است که باید کاری کنیم بینش و دید دانشجویان دختر و پسر نسبت به این نوع ارتباط ( ارتباط آسیب زا) نگاهی دینی و صحیح باشد. زیرا موضوع مورد بحث انسان است و تا اندیشه و نگرش او نسبت به مساله ای صحیح نباشد رفتاش نیز صحیح نخواهد بود، چون رفتارهای ما بازتاب تفکرات واندیشه هایمان است. یگانه راهکار موثر و مفید، ایجاد دانایی، آگاهی دهی و بصیرت افزایی دانشجویان درباره مضرات و پیامدهای منفی این نوع ارتباط است که به برخی از این آسیب ها اشاره می کنیم : 1. بوجود آمدن برخى انحرافات جنسى، اخلاقى و اجتماعى در اثر عدم رعایت شئونات اسلامى از قبیل حجاب کامل و ... 2. افت تحصیلى در اثر مشغول شدن روح، فکر و قوه خیال دانشجو به جنس مخالف و عدم توجه کافى به مطالب استاد یا مطالب کتاب در زمان مطالعه و ... 3. اضطراب و نگرانى ناشى از انگیزش شهوانى. اما برای ایجاد این آگاهی در دانشجویان از روش های مختلفی می توان استفاده کرد مانند : اهتمام رسانه های ملی برای آگاهی دهی در این رابطه، برگزاری هم اندیشی ها، همایش ها و کنفرانس هایی در این زمینه، بر پایی نمایشگاه های مربوط، معرفی کتاب های اخلاقی و دینی مفید در این زمینه، و ... هم چنین می توان با ایجاد فضاهای معنوی در دانشگاه ( برگزاری نماز جماعت و دعاهای دسته جمعی، برنامه های دینی و فرهنگی و اردوهای مذهبی و ...) حس دینی را در دانشجویان تقویت کرد تا از اینگونه ارتباط ها حذر کنند. با توجه به این که این آگاهی دهی ممکن است در همه افراد موثر واقع نشود (به دلیل تربیت خانوادگی افراد در محیط های مختلف و نوع نگرش قبلی آن ها)، بهتر است محیط تحصیلی دختران و پسران دانشجو در محیط دانشگاهها و موسسه های آموزشی عالی از یکدیگر جدا شود و چنانچه فعلا جداسازی کامل ممکن نیست، جدا سازی کلاسها و محیط آموزشی،که بار مالی قابل توجهی هم ندارد، عملی گردد. باید بپذیریم که اختلاط دختران و پسران دانشجو در سنین دانشجوئی که اوج تظاهر و فشار غریزه جنسی است و هر دو گروه نسبت به هم احساس نیاز شدید دارند، با اخلاق اسلامی سازگاری ندارد. خوشبختانه مراکزی هر چند اندک در سطح آموزش عالی برنامه جدا سازی دختران و پسران را اجرا کرده و بازده علمی و اخلاقی مطلوبی داشته اند. البته اگر خودتان می خواهید این گونه ارتباط ها را در محیط دانشگاه به حداقل برسانید ( که کار پسندیده ای است) باید گفت : اگرچه ارتباط دانشجویان دختر و پسر اگر ارتباط علمی و درسی باشد و نه ارتباط عاطفی و دوستانه، در حد ضرورت از لحاظ شرعی اشکالی ندارد ولی اگر ضرورتى ایجاب نمى کند حتّى الامکان چنین روابطى با نامحرم برقرار نکنید و در صورت برقراری ارتباط ( علمی یا کاری و نه عاطفی و دوستانه) در مقابل افراد نامحرم، رفتارى متکبّرانه داشته باشید نه رفتارى صمیمانه. اینکه در احکام شرعى گفته شده در غیر ضرورت مکروه است مرد با زن هم صحبت شود، مخصوصا مرد و زن جوان، به این دلیل است که چه بسا همین هم صحبت شدن ها، غرایز جنسى افراد را تحریک کند و یک اُلفت و محبّت شهوانى بین مرد و زن ایجاد گردد و نقطه آغازى براى غوطه ور شدن در انحراف و فساد شود. در هر حال انسان باید دقیقا درون خود را بکاود و باطنش را عمیقا مطالعه کند که صحبت کردن با افراد نامحرم چه ضرورتى براى او دارد. در صورت ناچارى و ضرورت، روابط با نامحرم تا آنجا که به شکستن حریم احکام الهى منجر نشود، همانطور که گفته شد جایز است. بنابراین، گفتگو و نگاه هاى متعارف بدون قصد لذّت و ریبه، اشکالى ندارد. امّا با این حال، افراد حتى الامکان لازم است در مکان های مختلف اجتماعی (دانشگاه،کلاس ها و ...) به گونه اى باشند که کمترین اختلاط پدید آید. روشن است که هر فرد خود بهتر مى تواند تشخیص دهد که کجا از مرز فراتر رفته است. «بل الانسان على نفسه بصیره؛ آدمى بر نفس خود آگاه و بیناست»، (سوره مبارکه قیامت ، آیه شریفه 14). نکته مهم و پایانی : کودکان دیروز، جوانان امروزند. اگر این فرهنگ سازی ها و آموزش ها از زمان کودکی در فرد نهادینه شود، او در جوانی هم راه درست را خواهد پیمود. در دوان کودکی فرد مانند یک موم است که به راحتی شکل می گیرد و بسیار هم آموزش پذیر است. چرا ما این فرصت طلایی را از دست می دهیم و بعد می خواهیم با هزینه های گزاف آن را جبران کنیم که در اکثر موارد هم موفق نمی شویم. مشکل اینجاست که ما می گذاریم فرد بزرگ شود و به دانشگاه بیاید و بعد به فکر این می افتیم که دید او را نسبت به مسائل زندگی تغییر دهیم. نمی گوییم تغییر نگرش غیر ممکن است. نه ، غیر ممکن نیست و شدنی است ولی بسیار مشکل است و خیلی اوقات هم ممکن است قادر به انجام این کار نشویم. خشت اول گر نهد معمار کج/ تا ثریا می رود دیوار کج. البته این قصه سر دراز دارد و بحث در این باره در این نوشتار نمی گنجد ( بحث تربیت خانواده، مدرسه، همسالان، محیط و جامعه و ...). موفق باشید. باز هم با ما سخن بگویید. نویسنده : علی حسینعلی پور .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه