یک شناخت تاریخى داریم و یک شناخت واقعى که مهم تر از اولى است. عمده آن است که ما حضرت را حقیقتاً بشناسیم و حضرت ما را ببیند نه ما حضرت را ببینیم.در زمان پیامبر(صلى الله علیه وآله) (که مقامش بالاتر از همه ائمه است) کم نبودند کسانى که وجود مبارک حضرت را مى دیدند، اما خداى سبحان درباره آنها فرمود: A}«وَ تَراهُمْ یَنْظُرُونَ إِلَیْکَ وَ هُمْ لا یُبْصِرُونَ»{A؛V} سوره اعراف(۷): آیه ۱۹۸.{V آنها را مى بینى که به تو نگاه مى کنند ولى تو را نمى بینند، اهل نظرند ولى اهل بصیرت نیستند.

یک شناخت تاریخى داریم و یک شناخت واقعى که مهم تر از اولى است. عمده آن است که ما حضرت را حقیقتاً بشناسیم و حضرت ما را ببیند نه ما حضرت را ببینیم.
در زمان پیامبر(صلى الله علیه وآله) (که مقامش بالاتر از همه ائمه است) کم نبودند کسانى که وجود مبارک حضرت را مى دیدند، اما خداى سبحان درباره آنها فرمود: «وَ تَراهُمْ یَنْظُرُونَ إِلَیْکَ وَ هُمْ لا یُبْصِرُونَ»؛ سوره اعراف(7): آیه 198. آنها را مى بینى که به تو نگاه مى کنند ولى تو را نمى بینند، اهل نظرند ولى اهل بصیرت نیستند. اگر ما طورى رفتار کنیم که وجود مبارک امام زمان(علیه السلام) ما را ببیند، هنر است.
در قرآن کریم آمده است: خدا که به «کُلِّ شَى ءٍ بَصیر» است روز قیامت به یک عده نگاه نمى کند: «لا یُکَلِّمُهُمُ اللَّهُ وَ لا یَنْظُرُ إِلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیامَةِ»؛ سوره آل عمران(3): آیه 77.. آن نگاه تشریفى را نسبت به عده اى اعمال نمى کند.
اگر ما واقعاً در مسیر صحیح حرکت کنیم، حضرت ما را مى بیند، و دیدن و نظر تشریفى ایشان براى ما شرف است و گرنه دیدن فیزیکى خیلى کارساز نیست. همچنان که خیلى ها پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله)، امیرالمؤمنین(علیه السلام) و حضرت زهرا(علیها السلام) را مى دیدند، ولى بصیرت نداشتند.
دیدن هاى تشریفى مهم است، نه نگاه صورى، البته گاهى همان نگاه صورى هم پدید مى آید و انسان وجود حضرت را از نزدیک زیارت مى کند و فیضى مى برد و مشکل او هم به برکت حضرت از طرف ذات اقدس اله حل مى شود. اما مهم همان دیدن از روى بصیرت است. (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 82/500020) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه