در فضیلت مصافحه و معانقه و بوسیدن و آداب هر یک :

در فضیلت مصافحه و معانقه و بوسیدن و آداب هر یک : در حدیث صحیح از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که از تمامى تحیّت و سلام کسی که در حضر باشد مصافحه کردن است و تمامى سلام کردن کسی که از سفر آمده باشد دست در گردن یکدیگر کردن است . در حدیث حسن از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که حدّ مصافحه آن است که در دور درخت خرما بگردند پس بعد از آن باز مصافحه سنت است و حضرت امام محمّد باقر علیه السّلام فرمود سزاوار آن است که دو مؤمن که از یکدیگر پنهان شوند، اگر چه به درختى باشد که در میان ایشان فاصله شود پس ملاقات کنند باید که مصافحه کنند. در حدیث دیگر فرمود که هر که دست را دیرتر بر مى دارد ثوابش بیش تر است . از حضرت صادق علیه السّلام فرمود که حضرت رسول صلّى اللّه علیه وآله وسلّم هرگز با کسى مصافحه نکردند که دست را از دست او بکشند تا آن که آن شخص دست را مى کشید. در حدیث دیگر فرمود که با یکدیگر مصافحه کنید که کینه ها را از سینه مى برد و فرمود که مصافحه کردن با مؤمن به تر است از مصافحه کردن با ملائکه . از حضرت امیرالمؤمنین علیه السّلام منقول است که چون با برادران مؤمن ملاقات نمائید با ایشان مصافحه کنید و بشاشت و خوش حالى نزد ایشان ظاهر کنید، تا آن که چون جدا شوید هیچ گناه بر شما نمانده باشد و با دشمن خود نیز مصافحه کنید هر چند او نخواهد که خدا چنین امر فرموده است و باعث دفع دشمنى او مى شود. از حضرت امام محمّد باقر علیه السّلام منقول است که هر مؤمنى که از خانه بیرون رود به قصد دیدن برادر مؤمن خود حق او را شناسد حق تعالى به هر گامى حسنه در نامه عملش بنویسد و گناهى از او محو کند و درجه براى او بلند کند پس چون در خانه آن مؤمن را بکوبد درهاى آسمان براى او گشوده شود، پس چون با یکدیگر ملاقات کنند و مصافحه کنند و دست در گردن یکدیگر بکنند حق تعالى روى کند و فرماید که نظر کنید به سوى این دو بنده من که به دیدن یکدیگر رفتند و از براى رضاى من با یکدیگر دوستى کردند بر من لازم است که بعد از این ایشان را عذاب نکنم پس چون برگردد او را مشایعت کنند ملکى چند به عدد نفس هاى او و گام هاى او و سخن هاى او که او را حفظ کنند از بلاهاى دنیا و آخرت تا روز دیگر این وقت و اگر در این میان بمیرد از حساب قیامت نجات یابد و اگر آن مؤمن دیگر هم حق او را شناسد و حرمت او را داند همین ثواب او هم داشته باشد. از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که شما شیعیان را نورى در پیشانى هست که به آن نور شما را در دنیا مى شناسند چون یکدیگر را برخورید آن موضع نور را از پیشانى یکدیگر ببوسید و در حسن دیگر فرمود که نمی باید بوسید سر و دست کسى را مگر رسول خدا صلّى اللّه علیه وآله وسلّم یا کسی که مراد از بوسیدن سر و دست او حضرت رسول باشد محتمل است که مخصوص ائمّه معصومین علیهم السّلام باشد و اظهر آن است که شامل سادات و علما نیز باشد، زیرا که تعظیم ایشان براى آن مى کنند که فرزند آن حضرت یا حافظ علوم و مروّج دین آن حضرت اند و احوط آن است که به غیر دست پیغمبر و امام را نبوسند. چنان چه در حدیث دیگر از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که : شایسته نیست دست بوسیدن مگر پیغمبر یا وصى پیغمبر را. در حدیث صحیح از حضرت امام موسى علیه السّلام منقول است که خویش را براى خویشى ببوسد بر او چیزى نیست و برادران مؤمن را پهلوهاى روى ایشان را ببوسند و امام را میان دو چشمش را ببوسند. از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که دهان را بوسیدن نمی باشد مگر از براى زن و فرزند خود. حلیه المتّقین - علاّمه محمّد باقر مجلسی رحمه الله .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه