چرا خداوند در روز عاشوراامام حسین (ع) و یارانش را با امداد های غیبی یاری ننمود؟! آیا اینکه خداوند انبیاء حتی پیامبر اسلام(ص) را به وسیله امداد های غیبی و ملائک یاری نمود، ولی امام حسین(ع)را تنها و بی یاور گذاشت، بی عدالتی نیست؟!

اولا: قرار نیست همیشه ظلم از طریق امدادهای غیبی از بین برود؛ بلکه از آنجا که خداوند جریان امور عالم را از راه جریان اسباب و مسببات قرار داده است، اصل بر این است که خود انسان ها برای مبارزه با ظلم تلاش کنند. اگر قرار باشد ظالمان را خدا نابود کند طرف مقابل آنها برای چه آفریده شده اند؟! کربلا و عاشورا نیز فرصت آزمودن مسلمانان مدعی آن جامعه بود که بیشتر آنها «رفوزه» شدند. ثانیا: انبیاء و اولیاء بوسیله مصائب «امتحان» می شوند و به تناسب رنجی که تحمل می کنند، «ترفیع درجه» پیدا می کنند؛ «هر که در این بزم مقرب تر است *** جام بلا بیشترش می دهند». ثالثا: اگر هر عمل ظالمانه ای، بلافاصله جزا داده شود، هیچ کس جرأتی برای بروز اراده واقعی و باطنش نخواهد داشت و با پدید آمدن حالتی شبیه به جبر، اختیار و جسارت هر کس برای انتخاب آزادانه اعمال از بین خواهد رفت و مجالِ کامل شدنِ «حجّت» روز جزا فراهم نخواهد آمد. رابعا: روایاتی وجود دارد که نصرت ملائک الهی در کربلا به یاری امام حسین(ع) آمد ولی ایشان نپذیرفت و بین پیروزی بر دشمنانش و لقای پروردگارش، لقای پروردگارش را برگزید. خامسا: اگر امام پیروزی ظاهری از طریق معجزه را می پذیرفت، دیگر نمی توانست برای بشریت نقش «الگو» را ایفا نماید. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه