لطفا درباره این دو حدیث توضیح دهید که چرا در حدیث پیامبر غیبت از گناهکار، گناه دارد ولی در حدیث امام صادق، غیبت از گناهکار اشکال ندارد۱-پیامبر صلى الله علیه و آله :اَلذَّنبُ شومٌ عَلى غَیرِ فاعِلِهِ اِن عَیَّرَهُ ابتُلِىَ بِهِ وَ اِن اَغتابَهُ أَثِمَ وَ اِن رَضىَ بِهِ شارَکَهُ؛ گناه براى غیر گناهکار نیز شوم است، اگر گنهکار را سرزنش کند به آن مبتلا مى شود، اگر از او غیبت کند گنهکار شود و اگر به گناه او راضى باشد، شریک وى است.نهج الفصاحه ص ۴۹۳ ، ح ۱۶۲۳۲-امام صادق علیه السلام :إِذا جاهَرَ الفاسِقُ بِفِسقِهِ فَلا حُرمَةَ لَهُ و َلا غیبَةَ؛هرگاه شخص فاسق و گنهکار آشکارا گناه کند، نه حرمتى دارد و نه غیبتى.امالی(صدوق) ص ۳۹ ، ح ۷ - بحارالأنوار(ط-بیروت) ج۷۲، ص۲۵۳، ح۳۲

پرسشگرگرامی به بیان زیر توجه کنید . 1. میان این دو روایت منافات و تعارضی نیست و هر کدام مربوط به موردی خاص است . 2. روایت پیامبر ص در مورد گناه بودن غیبت گناهکار مربوط به موردی است که گناه او پنهان و پوشیده بوده و به اصطلاح تظاهر به فسق و گناه نداشته است و روایت امام صادق ع مربوط به گنهکار متجاهر به فسق است که علنا گناه می کند و در این صورت غیبت کردن از او در خصوص گناهی که علنی انجام می دهد اشکالی ندارد. 3. بنا بر این این دو روایت با یکدیگر سازگار و موافق بوده و هر کدام به جهت خاصی اشاره دارد . .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه