اگر بنده اي دعايي بكند و به ائمه متوسل شود ولي مستجاب نشود دليل بر روي برگرداندن خدا از بنده اش مي باشد و يا اينكه ممكن است به علت گناهان متعدد باشد كه خداوند از بنده اش روي برگرداند؟

دعا يعني كشش روح بنده به سوي خالق هستي. دعا، عبادت بزرگ و اسلحة مومن است. بي ترديد راز دل گفتن بنده با خداي خويش توفيقي بس بزرگ است. كسي كه توفيق دعا پيدا كند لاجرم به سعادت اجابت دست مي يابد. لكن براي حصول نتيجه و به آغوش كشيدن مقصود، رعايت شرايطي در دعا الزامي است. با وجود زمينه ها و شرايط دعا، بر اساس وعده ي قطعي خداوند اجابت نيز انكار ناپذير خواهد بود، چرا كه حضرت حق جلّ و علا مي فرمايد: «اُدعوني استجب لكم»[1] و «اذا سالك عبادي عني فاني قريب اجيبُ دعوة‌ الداع اذا دعان»[2] مرا بخوانيد و دعا كنيد تا اجابت كنم. و اي پيامبر هر گاه بندگان من دربارة من از تو بپرسند، به درستي كه من نزديكم و دعاي، دعا كننده گان را كه مرا بخوانند به هدف اجابت مي رسانم. يكي از شرايط اساسي و مهم دعا اين است كه انسان از روي حقيقت دعا كند، يعني وقتي كه دعا كننده مشغول دعا مي شود، دعايش به گونه اي باشد .... كه بين زبان و قلب او درخواستن و دعا كردن هماهنگي و موافقت وجود داشته باشد،‌ به نحوي نباشد كه در دعا كردن گوشه ي چشمي هم به غير خدا داشته باشد، يعني به طوري دعا مي كند كه قلبش به اسباب عادي تعلق دارد. و چون خلوص قلبي ندارد، گرچه زبانا خالص است فايده اي ندارد، زيرا از غير خدا هم طلب مي كند.[3] امام صادق ـ عليه السّلام ـ مي فرمايند: هر گاه يكي از شما مي خواهد چيزي از خدا درخواست كند به طوري كه خواستة او قطعا محقق شود و خداوند حاجتش را برآورد و خواسته اش را به او عطا كند؛ او بايد در هنگام دعا از همة مردم نا اميد شود و تنها و تنها به خدا اميدوار باشد، اگر خداوند تعالي اين امر (خلوص و قطع اميد از غير خود) را از قلب بنده ببيند، دعا كننده چيزي درخواست نمي كند مگر اينكه به هدف اجابت رسيده و خداوند به او عطا مي كند.[4] امام صادق ـ عليه السّلام ـ در شرط اجابت دعا مي فرمايد: كسي كه مي خواهد دعا كند ابتدا حمد و ستايش خداوند را بگويد، و نعمت هاي او را ياد كند و سپس شكر به جا آورد. و آنگاه بر پيغمبر و آل او صلوات دهد و سرانجام گناهان خود را ياد كند و اقرار كند و بعد از آن استغفار كند، دعاي او به اجابت مقرون مي شود.[5] مخفي نماند كه دعا داراي آداب و شرايط ديگري است كه به برخي از آنها اشاره مي شود: 1. اوقات شريفه مانند روز عرفه، ماه مبارك رمضان و روز جمعه و وقت سحر را و... براي دعا كردن انتخاب كند. 2. هنگام نزول باران و بعد از نمازهاي واجب دعا كند. 3. رو به قبله دعا كند. 4. در خفا و پنهاني دعا كند. 5. دعايش دربارة حرام و قطع كردن رحم نباشد. 6. تضرع و خشوع داشته باشد.[6] اما اين مطلب كه دليل بر روبرگرداندن خدا از بنده اش آيا مي تواند گناهان متعدد باشد. بايد بگوئيم گناه و معصيت يعني مخالفت با خداوند تعالي و زير پاگذاشتن دستورات او و در نظر نگرفتن عظمت حضرت حق مي باشد. دعا نيز عبادت است و به فرمايش امام صادق ـ عليه السّلام ـ كه فرمود: بخدا سوگند خدا هيچ طاعتي را با اصرار بر هر گناهي كه باشد، نمي پذيرد.[7] البته پرسشگر گرامي بايد به اين نكته هم نيز توجه كند كه تلازم قطعي بين مستجاب نشدن دعا و روبرگرداندن خداوند وجود ندارد چرا كه بسا ممكن است دعا كننده كسي باشد كه خداوند او را دوست داشته باشد و صدايش خوشايند باشد و در اين صورت ممكن است در اجابت تاخير افتد نه اينكه خداوند از او روي برگردانده باشد. امام صادق ـ عليه السّلام ـ مي فرمايد: مومن خداوند را مي خواند و براي برآورده شدن حاجتش دعا مي كند ولي خداوند عزّوجلّ مي فرمايد: كه اجابت را تاخير بيندازيد چرا كه به شنيدن صدا و دعاي او شوق دارم.[8] از طرفي ديگر پرسشگر محترم همين كه آدمي روي به درگاه حضرت باري تعالي مي كند و سرخشوع و بندگي به سجده مي برد و از خدا طلب مي كند همين نشانة‌ آن است كه خداوند او را پذيرفته است و به او اجازه سخن گفتن به او را داده است. براي مطالعة‌ بيشتر: 1. گفتارهاي معنوي، استاد شهيد مطهري. 2. اصول كافي، جلد 4، كتاب دعا، چاپ دفتر نشر فرهنگ اهل بيت ـ عليهم السّلام ـ . 3. نيايش دكتر الكسيس كارل، انتشارات تشيع. 4. تفسير نمونه، ذيل آية شريفة 186 سورة بقره. پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ فرمود: «ان الدعا هو العبادة» تحقيقا دعا خود عبادت است.[9]--------------------------------------------------------------------------------[1] . سورة غافر، آية 60. [2] . بقره، آية 186. [3] . علامه طباطبايي، ج 2، صص 33، 32، چاپ اسماعيليان. [4] . الامالي ، شيخ مفيد، ص 329، چاپ جامعة‌ مدرسين، حوزة علمية‌ قم. [5] . تحفة الصائمين، ج 1، عبدالله موسياني اصفهاني، ناشر مطبوعاتي حكمت قم، چاپ اول. [6] . المحجة البيضاء في تهذيب الاحيا مولي محسن كاشاني، ج 1 و 2، ص 285 تا 293، چاپ جامعة مدرسين حوزه علمية قم. [7] . اصول كافي، جلد 3، صو 395، چاپ دفتر نشر فرهنگ اهل بيت ـ عليهم السّلام ـ. [8] . المحجه البيضاء في تهذيب الاحياء، مولي محسن فيض كاشاني، ج 1 و 2، ص 296، چاپ جامعة مدرسين حوزه علميه. [9] . همان، ص 282. .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه