لطفا در باره عدل خداوند و کتک خوردن حضرت زهرا سلام الله علیها، توضیح دهید؟

در پاسخ سؤال شما به نکاتی مختصر اشاره می کنیم: الف- هر سختی و مصیبتی که در راه خدا به انسان می رسد برای او درجه  پیشرفت معنوی محسوب می شود. اساساً هر سختی که به انسان رسید و او خود در آن عمد و دست نداشت؛ یا مکافات او در دنیا محسوب می شود، یا امتحان و ابتلاء الهی به حساب می آید؛ یا برای او درجه و منزلت خواهد بود. و وقتی دقت می کنیم همه اینها خیر و برکت هستند. ب- در مورد خوبی و بدی یک حادثه برای یک انسان، باید با دید مجموعی نگاه کرد. مثلاً ممکن است یک فعل برای یک انسان در دنیا خیر و در آخرت خسارت باشد. و یا به عکس یک فعل در دنیا برای انسان محرومیت و همراه با شداید ولی در آخرت اسباب راحتی و رحمت باشد. معامله ای که واقعاً سودمند فرض می کنیم باید همه جوانب را در نظر گرفته باشیم تا قضاوت ما درست باشد و انسان موجودی مستمر است که در دنیا و آخرت به هم پیوسته است. ج- افعالی که دردنیا از موجودات مختار سرمی زند را نمی توان فعل خداوند تلقی کرد. آری همه افعال به یک معنا از خداوند هستند ولی وجوه اعتبار آن متفاوت است، مثلاً نکاح و زنا در مقام ذات، یک فعل هستند ولی یکی حرام و دیگری حلال، یکی قبیح و دیگر حسن می باشد. این وجود اعتبار را بشر تحصیل می کند. واین رنگها از ناحیه فعل بشر بر علل مطلق حمل می شوند نه از ناحیه خداوند. د- ایجاد اختیار برای موجودی که صلاحیت اختیار دارد، عین عدالت می باشد واگر به موجودی اختیار دادیم این اختیار دو سویه است هم با آن می توان امور مثبت را  به جا آورد و و هم امور منفی را و اگر تنها بتوان امور مثبت را به جا آورد و امور منفی را قادر به انجام نباشیم دیگر اختیار محسوب نمی شود. حال با توجه به مجموعه این نکات که بسیار به نحو خلاصه بیان شد می گوییم: ستمی که به اولیاء الهی وارد می شود برای خود آنان عین درجه و مقام قرب الهی می باشد و برای ستمگران عین سیاهی و ظلمت در شخصیت و وجودشان می باشد. اولیاء الهی از این ستمها ضرر نکرده اند و تمام خسارت متوجه ستمکاران خواهد بود. از سوی دیگر خداوند نمی خواهد با ایجاد منع، اختیار را از ستمگران سلب نماید. و خداوند به تأدیب فوری ستمگران نمی پردازد چون عجله در عقاب و سزا دادن یا به خاطر آن است که اگر مجرم فرار کند، فرصت از دست می رود. یا مجرم صحنه را تغییر داده و صورت سانحه را مخدوش می نماید و سند جرم را خدشه دار می کند؛ یا دیگر امکان دسترسی به او فراهم نمی شود و موانعی اجازه اجرای عدالت را در حق او نمی دهند. و این همه در مورد خداوند جا ندارد پس عجله معنا ندارد. و خلاصه خداوند به احدی ستم روا نمی دارد و آنچه که ستمگران در حق مظلومین و اولیاء انجام می دهند ستمی است که از خود آنان است. و خداوند در وقت لازم به سزای اعمال آنان خواهد پرداخت. وَ سیَعْلَمُ الَّذِینَ ظلَمُوا أَی مُنقَلَبٍ یَنقَلِبُونَ‏ [i] و کسانی که ستم کرده‏اند به زودی خواهند دانست به کدام بازگشتگاه برخواهند گشت. وَ لا یحْسبنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّمَا نُمْلی لَهُمْ خَیرٌ لأَنفُسِهِمْ إِنَّمَا نُمْلی لَهُمْ لِیزْدَادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِینٌ‏ [ii] و البته نباید کسانی که کافر شده‏اند تصور کنند اینکه به ایشان مهلت می‏دهیم برای آنان نیکوست؛ ما فقط به ایشان مهلت می‏دهیم تا بر گناه [خود] بیفزایند، و [آنگاه‏] عذابی خفت‏آور خواهند داشت. إِنَّ الَّذِینَ یُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسولَهُ لَعَنهُمُ اللَّهُ فی الدُّنْیَا وَ الاَخِرَةِ وَ أَعَدَّ لهَُمْ عَذَاباً مُّهِیناً [iii] [iii] سوره احزاب آیه 57 .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه