چرا مورخان مسلمان حکومت اشکانیان را ملوک الطوایف نامیدند؟

اینکه اشکانیان را ملوک الطوایفی آورده اند به علت سیسیتم اداری ایشان بوده که تقریبا شبیه سیستم های فدرال کنونی بوده است. پادشاهان اشکانی چهار شعبه بوده‌اند 1- اشکانیان ایران 2- اشکانیان ارمن (ارمنستان) 3- اشکانیان کوشان و افغانستان تا سند و پنجاب 4- اشکانیان دشت قبچاق[1]. این پادشاهان همواره خراجگزار اشکانیان مرکزی (اشکانیان ایران) بوده‌اند. در این دوره دخالت و نظارت مرکـزیت شاهنشاهی در کارهای استان ها یا ساتراپی ها کمتر از دوره های پیش بود و کشور کم و بیش به صورت ملوک الطوایفی یا به تعریفی دیگر فدراتیو، ولی بسیار گسیخته اداره میشد.اشکانیان در کشور دارای نخست همان تقسیمات کشوری سلوکی را پذیرفتند. در دوره پارتی استاندار را «بدخش» یا «بدپشخ» می‌خواندند. شمار این استانداران را از 14 تا 18 تن نوشته‌اند. چون در دوره اشکانی پراکنده شاهی یا ملوک الطوایفی بود، پادشاهان آن سلسله فقط به عده معدودی از استان‌ها، استاندار گسیل می‌داشتند. بسیاری از پادشاهان محلی مانند امیران پارس و خوزستان جزء ملوک الطوایف بودند و به نام خود سکه می‌زدند. بدخش‌ها غالباً استانداران بزرگی بودند که هر یک بر یکی‌ از جهات چهار گانه کشور فرمان می‌راندند.[2] یکی از عللی که باعث شده تا از اشکانیان در تاریخ ایران پراکنده گوئی شود و حقیقت واحدی ابراز نشود، آن است که ساسانیان آثار اشکانی را از میان برده‌اند[3].[1] تاریخ اشکانیان، اعتمادالسلطنه، ص 117 [2] تاریخ و تمدن و فرهنگ، دکتر بهمن کریمی و همکاران، ص 46 [3] فردوسی توسی نیز می‌گوید: از ایشان جز از نام نشینیده‌ام نه در نامه خسروان دیده‌ام .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه