چرا خداوند به محض صدور گناه از شخصی او را عذاب نمی نماید، تا هم معاصی دیگر چون جری شدن بر گناه یا ناامیدی و... پیش نیاید و هم اینکه گناه کمتری در جامعه محقق شود؟

اولًا: اگر هر گنهکاری در پی انجام گناه، معذب شود، نه او و نه دیگران به خاطر ترس از عذاب فوری مرتکب گناه نمی شوند. در این صورت اختیار از انسان سلب می شود و آدمی بدون اختیار و تحت جبر و اکراه تن به انجام واجبات و ترک محرّمات می دهد. طبیعی است چنین ترک گناهی پسندیده نیست، ترک گناهی شایسته است که انسان با اینکه اختیار محض دارد و می تواند معصیت کند، از ارتکاب آن خودداری ورزد. ثانیاً: علت تاخیر عذاب برخی گنه کاران این است که آنان کار را از حد گذرانده اند و امید بازگشت ندارند و خداوند بدین وسیله آنان را در معاصی ژرف تری قرار می دهد، تا بار خطاهایشان افزون شود. قرآن درباره این عده می فرماید: وَ لا یحْسَبَنَّ الَّذِینَ کفَرُوا أَنَّما نُمْلِی لَهُمْ خَیرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلِی لَهُمْ لِیزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِینٌ.[1] کفار خیال می کنند که مهلت به سود آنهاست، ما به آنها مهلت می دهیم فقط برای اینکه به گناهان خود بیفزایند و عذاب خوارکننده ای برای آنها مهیاست. ثالثاً: چه بسا گناهکاری بعد از گناه خود پشیمان شود و واقعاً توبه کند. اگر او سریعاً عذاب شود این فرصت از دست وی می رود. رابعاً: گاهی علت تأخیر عذاب به این جهت است که چه بسا از صلب گناهکار، فرزندان و نوادگان شایسته ای متکوّن شوند لذا او باید بماند تا آن نسل پا به حیات گذارند و یا شرایط ایجادشان محقق گردد. پی نوشت .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه