تخمین زمان مطالعه: 1 دقیقه
«وضو» در لغت به معناى نظافت و پاکیزه کردن است[۱] و در اصطلاح فقه عبارت است از: شستن مخصوص؛ که مى توان آن را به دو صورت انجام داد: ترتیبى و ارتماسى. وضوى ترتیبى بدین صورت است که به قصد قربت و اطاعت از فرمان خدا، ابتدا صورت و سپس دست راست و بعد دست چپ رابشوید. آن گاه با رطوبتى که از شستن دست بر کف آن باقى مانده، سر را مسح کرده و سپس پاى راست و در پایان پاى چپ را مسح نماید. وضوى ارتماسى عبارت است از فرو بردن صورت و دست ها در آب، به قصد وضو با مراعات شستن از بالا به پایین. گاهى ممکن است بین این دو شیوه تلفیق شود؛ به این معنا که صورت را ارتماسى و دست ها را ترتیبى بشوید. این شکل از وضو نیز صحیح است.[۲] پی نوشت ها: [۱] – لسان العرب، واژه وضأ. [۲] – توضیح المسائل مراجع، م ۲۶۰ـ۲۳۶٫ منبع: احکام وضو، غسل و تیمم (مطابق با نظر ده تن از مراجع عظام)، سید مجتبى حسینى، نهاد نمایندگى مقام معظم رهبرى در دانشگاه ها، دفتر نشر معارف، 1387. .
راسخون
تماس با ما
آدرس : آزمايشگاه داده کاوي و پردازش تصوير، دانشکده مهندسي کامپيوتر، دانشگاه صنعتي شاهرود
09111169156
info@parsaqa.com
حامیان
همكاران ما
کلیه حقوق این سامانه متعلق به عموم محققین عالم تشیع است.