اگر ائمه(ع) دارای علم غیب بودند ولی بر اساس علم ظاهری و معمولی خود عمل می کردند پس چرا خداوند سبحان به حضرات معصومین(ع) علم غیب عطا کرده است؟

معصوم به اذن خدا از غیب باخبر است و از همه آنچه در مصالح امت اسلامی دخالت دارد ، آگاه است. با این حال، باید توجه داشت که : سنت خداوندی چنین اقتضا می کند که معصومان (ع) هم ، مانند انسانهای دیگر، آزموده شوند و مورد امتحان واقع گردند. بنابراین ، نباید بی حساب و در هر موردی بویژه در پی منافع شخصی از این علم استفاده کنند و به بیان دقیق تر در پاره ای موارد مثل امور شخصی یا موارد اجتماعی که باید نقش الگویی از نظر روش برای دیگران داشته باشند به استفاده از این علم مامور نیستند و باید بر اساس علم ظاهری و معمولی عمل نماید. مثلا اگر فردی چیزی را از او سرقت کرد باید به دادگاه و نزد قاضی رود و شاهد و دلیل برای مدعای خود اقامه نماید ، دقیقا همان کاری را که امام علی (ع) در مورد مرد یهودی که افسار اسب او را دزدیده بود ، انجام داد و نباید از علم غیبی خود در این مورد استفاده کنند. البته گاه برای یاری دین خدا از غیب کمک می گرفتند ولی اصل بر این بود که در جریان امور عادی از علم غیب استفاده نکنند. در واقع ، آنان به اذن و اراده خداوند است که از علم غیب آگاه می شوند و موقع و چگونگی استفاده از آن نیز به خواست و اراده خداوند است.از سوی دیگر ، علم غیب تکلیف آور نیست ؛ یعنی اگر انسان از راه شرایط حجت و مانند آن ، تحصیل علم کرد ، در برابر آنتکلیف دارد و باید آن را بکار گیرد و به دیگران نیز آموزش دهد ؛ اما علم بدست آمده از ناحیه غیب تکلیف آور نیست و دارنده مکلف نیست از آن استفاده نماید و به دیگران نیز منتقل نماید. (ر.ک نسیم اندیشه / آیت الله جوادی آملی / ص 85-86 ) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه