آیا جامعه امروزی بیشتر نیاز به روحانی مبلغ دارد یا پزشک مبلغ دین و آیا با این وضعیت دانشگاه ها رفتن به دانشگاه برای هدف الهی را چگونه می بینید و آیا با علم پزشکی می توان به خودشناسی و در نتیجه خداشناسی رسید؟

1. تبلیغ و نشر معارف والای اسلام و اهل بیت، یک وظیفة همگانی است و منحصر در قشر خاصی نمی باشد. از روحانی و استاد حوزه، دانشگاه و مدرسه گرفته تا پزشک، مهندس، کارمند ، کارگر، کسبه و کشاورز، هر یک به سهم خود وظیفه دارند مبلغ و مروج دین باشند و هر کدام نیز به اقتضای جایگاه خود و برد نفوذ کلام خود، تأثیر جداگانه ای در ابلاغ مفاهیم دینی به دیگران بجای می گذارند.شاید به راحتی نتوان تشخیص داد که جامعة ما بیشتر به روحانی مبلغ نیاز دارد یا پزشک مبلغ؛ چراکه هر کدام در جای خود، بخشی از نیاز تبلیغی دین را تأمین می نمایند و به هر دو نیاز است. اما مسألة اساسی تر و مهم تر آن است که من به عنوان یک فرد مکلف و موظف به تبلیغ دین، بر اساس استعدادها، علایق و امکانات و شرایط پیرامونی خود، بدانم در کدام عرصه بهتر می توانم یاور دین باشم و با بررسی این مؤلفه ها، راه خود را انتخاب نمایم.2. از سوی دیگر، با بررسی شرایط محیطهای آموزشی حوزوی و دانشگاهی و انطباق آن با روحیات و اخلاقیات خود، بدانم کدام محیط، با خلق و خوی من سازگارتر است و کدام محیط، علاوه بر حفظ باورهای صحیح دینی من، سطح این باورها را ارتقاء می بخشد و یا لااقل، باعث افت باورهای دینی من نمی گردد. اگر بنا باشد کسی مثلاً برای اینکه مبلغ بهتری برای دین باشد وارد عرصة پزشکی گردد اما حضورش در جو دانشگاه، سبب شود که نه تنها نتواند به هدف خود برسد بلکه به خاطر روحیات خود، گرایش به افراد و افکار غیر دینی پیدا نماید ورود به میدان مقدس پزشکی برای او، امری خطا خواهد بود.3. بر اساس تعالیم اسلامی، خودشناسی مقدمة خداشناسی است؛ چراکه رسول خدا فرمود: «من عرف نفسه فقد عرف ربّه: هر کس خود را شناخت پس خدای خویش را شناخته است.» و قطعاً شناخت نسبت به جسم آدمی که علم پزشکی متکفل آن است بخشی از خودشناسی است. البته شناخت زوایای پیدا و پنهان روح آدمی و فطریات و نفسانیات او نیز، بخشی دیگر از خودشناسی است که علم دین متکفل آن می باشد. می توان گفت (من عرف نفسه) که عبد و بنده است (فقد عرفه ربه) می شناسد که رب و مولایی دارد که با توجه به پیچیدگی خلقت، خالق و قادر و حکیم است و درمی یابد که باید از او اطاعت نماید تا رستگار شود چون رستگاری انسان بستگی تام با ربوبیت حق تعالی و عبودیت انسان دارد. وقتی انسان عبودیت بکند و خدای متعال ربوبیت نماید، آنگاه است که رشد انسان محقق می شود و سعادت او تامین خواهد شد. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه