آيا درست است كه مي گويند در صورت استفاده از مشروبات الكلي و به طور کلی مست کننده ها، تا 40 روز بدن انسان نجس است؟

به عنوان مقدمه بايد گفت: گاهي اوقات مردم يك سري روايات و آيات را از ديگران مي شنوند و بعد از شنيدن آن، به تحليل دقيق آن نمي پردازند. در اينجا است كه شنوندگان خود دست به تحليل و تفسير روايت مي زنند و به نتايجي از روايت دست پيدا مي كنند كه صحيح نبوده و متأسفانه كم كم همين تحليل هاي غلط، شهرت مي يابد و موجب شُبهه در افكار ديگران مي گردد. در مورد سؤال شما نيز بايد گفت: اولاً در مسأله 115 رساله علميه آمده «شراب و هر چيزي كه زياد آن انسان را مست مي كند، چنان که خود به خود مايع باشد، نجس و خوردن آن حرام است، اگر چه كم باشد يا مست كنندگي آن خفيف باشد، ولي اگر مثل بنگ و حشيش، مايع نباشد، اگر چه چيزي در آن بريزند كه مايع شود، پاك است» هر چند مصرف كردن موارد فوق نجس و حرام است، ولي خود انسان مست، نجس نيست. ثانياً؛ ذکر کلمه «نجس» در سؤال نياز به توضيح دارد. اگر منظور از نجس بودن، نجاست فقهي است؛ بطوريكه دست تر گذاشتن به آن باعث نجس شدن دست بشود، مشخص است كه فقط دهان و اطراف آن كه با اين مايع كثيف ارتباط دارد، نجس است و بايد آب كشيده شود و بعد از آب كشيده شدن، ديگر نجس نيست؛ اما اگر منظور از آن آلوده شدن گوشت و پوست به اين حرام است؛ يعني نجاست اخلاقي و معنوي، اين نجاست معنائي به جز آلودگي جسمي انسان و به تبع آن آلودگي روحي نسبت به اين حرام نيست؛ تا آنجا كه شخص شراب خوار، در بعضي روايات، مثل بت پرست دانسته شده است. ثالثاً: از نحوه سؤال و عدد چهل، معلوم مي شود كه در ذهن سوال كننده محترم، شبهه اي ايجاد شده كه سبب آن، همان مطلبي است كه در مقدمه گذشت؛ يعني آنچه در روايت درباره شراب آمده، چيز ديگري بوده، در حاليكه بصورت ديگر مشهور شده است. در روايت آمده : کسیکه شراب را بیابد و بخورد، خدا را ملاقات مي كند مثل بت پرست و كسي كه يك جرعه از شراب بنوشد، نماز او چهل شب پذيرفته نمي شود. همانطور كه از روايت ظاهر است ، خوردن شراب، باعث عدم قبولي نماز مي گردد. و اين قبول نشدن نماز تا چهل شبانه روز به طول مي انجامد. حال با توجه به اين روايت و رواياتي كه شبيه به اين مضامين را داراست، مي توان گفت كه اثر شراب خواري، عدم پذيرفته شدن نماز است، نه نجس شدن بدن و بقاء نجاست تا چهل روز، چون در روايت لفظي كه چنين معنايي را برساند، وجود ندارد. و از قبول نشدن نماز در اين چهل روز، نمي توان اينطور نتيجه گرفت كه حتماً بدن در اين چهل روز نجس باقي مي ماند كه چنين حكمي (عدم قبولي نماز) شده است. بلكه ممكن است اين عدم قبولي، بخاطر نابود شدن روح ايمان در وجود اين فرد باشد، يا اصلاً دليل ديگري داشته باشد كه از ما پوشيده است. البته اضافه كردن اين نكته خالي از لطف نيست كه اين گناه هم مثل سائر گناهان قابل جبران بوده و توبه از آن ممكن مي باشد. اين مطلب را از يك روايت مي توان به خوبي فهميد. مردي از امام صادق ـ عليه السلام ـ سؤال كرد كه آيا شارب خمر، نمازش قبول مي شود؟ امام فرمود: نماز او چهل روز قبول نيست، مگر اينكه توبه كند. مرد گفت: حتي اگر در همان روزِ معصيت و همان ساعتِ گناه كردن (بلافاصله) توبه كند، پذيرفته مي شود، امام فرمود:‌ نمازش زماني كه توبه كند، پذيرفته مي شود در حاليكه عاقل باشد. پس اگر مست باشد، به توبه او اعتنائي نيست. نتيجه گيري: آنچه از روايات بر مي آيد، اين است كه نماز شارب خمر، در صورتي كه توبه واقعي نكند، تا چهل روز مقبول نيست، نه اينكه او تا چهل روز نجس است. البته عدم قبولي نماز، نبايد بهانه اي براي نخواندن نماز باشد، زيرا نماز در هيچ حال از مكلف ساقط نمي شود. چون نماز، تنها عبادتي است كه حتي در حال غرق شدن و جنگ هم ساقط نمي شود. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه