سلام...خسته نباشید.درکتابی راجع به قیامت خواندم،(مومن دربرزخ گرفتارصفات رذیله ای است که دردنیا نمیخواسته آنها راداشته باشد مثلا ازعصبانیت بدش می آمد ولی ازآن آزادنشده که دربرزخ تحت فشارقرارمیگیرد تاازاین صفات پاک شده ومسیراوبه سوی بهست ممکن شود.انسان موحد باطی کردن عوالم اخروی ازنقائص وجودی،معایب،حجابها،رنگها وتعلق ها به تدریج پاک شده وچهره ی اصلی انسانی یافته ومتناسب عالم قرب ولقاء میگردد.لطفاتوضیح دهیدکه چگونه رشددرعالم پس ازدنیا امکان دارد درحالی که دیگراختیار ازانسان سلب شده وامکان جبران وتغییروجودندارد.این رشدبه چه معنی است؟باتشکر

با عرض سلام.در برزخ و آخرت، قطعاً تکامل هست ولی استکمال نیست؛ استکمال، یعنی تکامل اختیاری. اساساً خود مردن، تکامل است؛ یعنی رها شدن از مادیّت و ورود به برزخ، خودش یک نحوه تکامل وجودی است. وقوع قیامت و ترقّی از برزخ به آخرت هم نوعی تکامل قهری است. خود برزخ و آخرت هم ویژگی های ذاتی دارند که موجب برخی تکاملها می شوند؛ یکی از این ویژگی ها این است که این عوالم، موجب ظهور باطنها می شوند؛ یعنی در دنیا، ظاهرها بر باطنها غلبه دارند، امّا در برزخ و آخرت، باطنها بر ظاهرها غالب می شوند. در این حالت، باطنهای خوب، ظاهرهای بد را مغلوب خود می کنند؛ کما اینکه باطنهای بد هم ظاهرهای خوب را مغلوب خود می کنند. مثلاً کسی که در ظاهر صفت اخلاقی بدی دارد ولی در باطن از داشتن چنین صفتی ناراحت است، بدین معناست که باطن او خوب است ولی ظاهرش بد است. در برزخ، کم کم و با فشار قبر و وحشت قبر و عذاب قبر و ... آن باطن خوب بالا آمده و این ظاهر بد را در زیر خود دفن می کنند. در مورد برخی ها برعکس می شود؛ یعنی باطن بدش بالا آمده و ظاهر خوبش را در زیر خود دفن می کند. البته در دنیا هم گاهی این اتّفاق می افتد ولی خیلی کم. مثلاً گاه دیده می شود که فرد به ظاهر لا ابالی و لاتی در شرائط ویژه ای ناگهان باطن خوبش بالا می آید و دست به کار جوانمردانه ای می زند؛ نظیر آنچه از «رسول ترک» و «فضل عیاض» و «طیّب حاج رضایی» و امثال آنها گزارش شده است. در فیلم اخراجی ها، برای «داش مجید» و «حاجی گرینف» همین اتّفاق افتاد؛ یعنی «داش مجید» که ظاهرش بد بود ولی باطنش جوانمرد بود وقتی جنگ به سخت ترین مرحله اش رسید، باطنش رو آمد و جوانمردانه از جانش گذشت و شهید شد؛ امّا حاجی گرینف، که ظاهرش متدیّن و حزب اللّهی ولی باطنش منافق بود، در همان لحظات به فکر جانش بود. در عالم برزخ و آخرت، عوامل دیگری هم برای تکامل وجود دارند.یکی از آن عوامل، شفاعت است که موجب تکامل می شود. شفاعت در حقیقت ظهور باطن اتّصال دنیایی شخص است با هادیان الهی. غفّاریّت خدا و فضل و احسان او هم موجب تکامل غیر اختیاری می شود. البته اسباب این تکاملها را هم شخص خودش در دنیا فراهم کرده است. لذا اگر کسی در دنیا اعتقادی به این اوصاف خدا نداشته باشد، نصیبی هم از آنها نخواهد داشت. خیرات زندگان در حقّ مردگان هم برایشان موجب تکامل است؛ به شرط آنکه شخص در زمان زنده بودنش، اعتقادی به این امور داشته باشد. در واقع باز اعتقاد خود شخص است که در برزخ ظهور می کند و راهی برایش باز می کند تا از اهل دنیا چیزی به او برسد. خود حسنات هم دارای یک ویژگی ذاتی هستند که باعث می شوند رفته رفته، حسنات بر سیئات غلبه نموده و رذائل را در زیر خود دفن کنند. لذا خداوند متعال فرمود: « إِنَّ الْحَسَناتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئات ... ـــ همانا حسنات، سیئات را از بین می برند.» .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه