شأن صدور روایت «حسین منی و أنا من حسین» در کتاب‌های شیعه و اهل‌سنت چیست؟

بر اساس روایات شیعه و اهل‌سنت رسول خدا(ص) ضمن سخنانی امام حسین(ع) را از خودشان و خودشان را از امام حسین(ع) معرفی نمود، تا جایگاه برجسته‌ی سیدالشهداء(ع) را به مسلمانان اعلام نماید و به آنان خاطرنشان کند که او بعدها در همان جایگاه پیامبر(ص) خواهد نشست؛ دوستی او دوستی با پیامبر(ص) است، و دشمنی با او نیز دشمنی با آن‌حضرت(ص) محسوب می‌شود، تا مبادا افراد منحرفی مانند جنایت‌کاران عاشورا در جایگاه امام حسین(ع) شک و تردید کنند:یعلی عامری گفت: به مجلسی که دعوت بودم رفتم. آن‌جا حسین(ع) را دیدم که با کودکان بازی می‌کرد. رسول خدا(ص) دو دست خویش را باز کرد و حسین را نزد خود فرا خواند؛ اما حسین شروع به دویدن به این طرف و آن طرف نمود و پیامبر(ص) از این حرکات می‌خندید تا آن‌که سرانجام نوه‌اش را در بغل گرفت، یک دست را زیر چانه و دست دیگر را پشت سرش قرار داد و ایشان را بوسید و فرمود:«حُسَینٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَینٍ! أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَیناً! حُسَینٌ سِبْطٌ مِنَ الْأَسْبَاط!»؛[1] حسین از من است و من از حسینم! خداوند دوست داشته باشد کسی که حسین را دوست بدارد، حسین سبطی از اسباط است.البته در برخی از روایات، بخش اول ماجرا نقل نشده و تنها سخن پیامبر(ص) نقل شده است.[2]همان‌گونه که در پاورقی‌های مرتبط با روایت بالا ملاحظه می‌کنید، علاوه بر منابع شیعی، این روایت در منابع معتبر اهل‌سنت هم ذکر شده و سند آن نیز از طرف آنان مورد تأیید قرار گرفته است.[3] .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه