جایگاه توسل در نظام آفرینش چگونه قابل توجیه است؟

هر کدام از موجودات جهان آفرینش از یک سو داراى توانمندى هستند که مى توانند به دیگرى کمک کنند و از سوى دیگر، داراى نیازمندى مى باشند که خواهان بهره گیرى از دیگرى هستند و به عبارت دیگر، همه موجودات، داراى استعدادى هستند که براى به فعلیت رساندن آن نیاز به دیگران دارند و به همین جهت، وجود «وسیله»ها و کمک کننده ها در نظام آفرینش، ضرورت عقلى دارد.خداوند متعال، بهره مندى از «وسیله»ها را جزئى از نظام هستى و به گونه اى ضرورى و حتى اجبارى قرار داده است.در قرآن مجید، چنین مى خوانیم:«ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ وَهِیَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِیَا طَوْعًا أَوْ کَرْهًا قَالَتَا أَتَیْنَا طَائِعِینَ»؛ فصلت (41)، آیه 11.؛ «سپس آهنگ ((آفرینش ))آسمان کرد و آن بخارى بود؛ پس به آن و به زمین فرمود: خواه یا ناخواه بیایید؛ آن دو گفتند: فرمان پذیر آمدیم».از این آیه شریفه به خوبى آشکار مى شود که موجودات جهان هستى، مقام و موقعیت تکوینى خود را با خضوع و طاعت، پذیرفتند؛ زیرا بهره مندى از آنان، در چهارچوب وسیله هاى الهى، موافق طبع آنان مى باشد و مسیر اطاعت تکوینى آنان را هموار مى سازد.همچنین خداوند متعال، در جامعه بشرى و نظام تشریع، نیز وجود «وسیله»ها را ضرورى قرار داده و حتى با احاطه علمى خود، برخى را برگزیده و مسئولیت رسالت را به طور حتمى، در آنان نهاده و جعل کرده است.در قرآن مجید چنین مى خوانیم:«وَ إِذَا جَاءَتْهُمْ آیَةٌ قَالُوا لَن نُّؤْمِنَ حَتَّى نُؤْتَى مِثْلَ مَا أُوتِیَ رُسُلُ اللَّهِ اللَّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسَالَتَهُ»؛ انعام (6)، آیه 124.؛ «و چون آیتى برایشان بیاید، مى گویند: هرگز ایمان نمى آوریم؛ تا این که نظیر آنچه به فرستادگان خدا داده شده، به ما ((نیز)) داده شود. خدا بهتر مى داند رسالتش را کجا قرار دهد».بنابر آنچه گفته شد، خداوند متعال، «وسیله»ها را در نظام تکوینى و نظام تشریع به طور ضرورى قرار داده است و به انسان ها سفارش کرده که به خوبى از آنها استفاده کنند و در غیر این صورت، «ظلوم و جهول» خواهند بود و در صورت فساد و حق ستیزى، سزاوار عذاب دردناک خواهند بود. (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 4/310017) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه