اسماء الهی که خداوند به انسان داد ولی فرشتگان نتوانستند خبر از آن دهند یعنی چه؟

« وَ إِذْ قُلْنا لِلْمَلائِکَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلاَّ إِبْلیسَ أَبى وَ اسْتَکْبَرَ وَ کانَ مِنَ الْکافِرینَ ــــ و(یاد کن) هنگامى را که به فرشتگان گفتیم: براى آدم سجده کنید! همگى سجده کردند؛ جز ابلیس که سر باز زد، و تکبر ورزید، در حالی که از کافران بود.» (البقرة:34)برخی گفته اند: در این سجده، آدم(ع) قبله بود نه مسجود. گوییم: اگر این گونه بود، می فرمود: اسجدوا الی آدم امّا چنین نفرمود. برخی هم گفته اند: سجده در اینجا به معنی خضوع است نه سجده ی اصطلاحی. گوییم: اوّلاً این خلاف ظاهر آیه است. اگر منظور خضوع بود لااقل یکجا خدا به جای سجده خضوع را به کار می برد. ثانیاً خضوع هم برای غیر خدا جایز نیست. چون الحمد لله؛ و خضوع نوعی حمد است. پس اگر خدا امر به سجده برای آدم می کند، برای آن است که آدم خودی ندارد؛ بلکه تمام وجودش خدانماست. لذا خدا ابتدا مظهر تامّ اسماء الله بودن را برای آدم(ع) ثابت نمود؛ آنگاه ملائک را امر به سجده کرد. فرمود: « وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ کُلَّها ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلائِکَةِ فَقالَ أَنْبِئُونی بِأَسْماءِ هؤُلاءِ إِنْ کُنْتُمْ صادِقینَ (31) قالُوا سُبْحانَکَ لا عِلْمَ لَنا إِلاَّ ما عَلَّمْتَنا إِنَّکَ أَنْتَ الْعَلیمُ الْحَکیمُ (32) قالَ یا آدَمُ أَنْبِئْهُمْ بِأَسْمائِهِمْ فَلَمَّا أَنْبَأَهُمْ بِأَسْمائِهِمْ قالَ أَ لَمْ أَقُلْ لَکُمْ إِنِّی أَعْلَمُ غَیْبَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ أَعْلَمُ ما تُبْدُونَ وَ ما کُنْتُمْ تَکْتُمُونَ سپس علم الاسماء را همگى به آدم آموخت. بعد آنها را به فرشتگان عرضه داشت و فرمود: «اگر راست مى گویید، اسامى اینها را به من خبر دهید!» (31) فرشتگان عرض کردند: «منزهى تو! ما چیزى جز آنچه به ما تعلیم داده اى، نمى دانیم؛ تو دانا و حکیمى.» (32) فرمود: «اى آدم! آنان را از اسمائشان آگاه کن.» هنگامى که آنان را آگاه کرد، خداوند فرمود: «آیا به شما نگفتم که من، غیب آسمانها و زمین را میدانم؟! و نیز میدانم آنچه را شما آشکار میکنید، و آنچه را پنهان میداشتید!»» (بقره)تک تک موجودات، مظهر اسماء الهی اند؛ لکن هیچکدام مظهر تامّ اسماء الله نیستند. امّا خلیفه ی خدا مظهر تامّ الله است. لذا هر اسمی که آنها مظهرش بودند، در آدم هم بود. پس آدم(ع) حقیقت خویش را هویدا ساخت، و ملائک دیدند که همگی از شئونات وجودی آدم(ع) می باشند.هر فرشته ای تنها از حقیقت آن اسم خدا خبر دارد که خودش مظهر آن اسم است. لذا ملائک، علم به جمیع اسماء الله ندارند؛ امّا خلیفة الله مظهر تمام اسماء الله است؛ لذا حقیقت تمام ملائک هم پیش اوست. پس وقتی خدا امر نمود که ای آدم(ع) از اسماء آنها به ایشان خبر ده! حضرتش حقیقت خویش را آشکار نمود، و تک تک ملائک، حقیقت خود را در وجود او یافتند؛ و تصدیق نمودند که او جامع همه است. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه