راز آفرينش دوزخ چيست؟

اولا، در جهان بيني اسلام و در نظام حكيمانه الهي همان طور كه وجود بهشت دركل نظام هستي ضروري و سودمند است، بدانسان دوزخ نيز لازم و سودمند است. از اين رو خداوند وقتي در سوره «الرحمن» نعمت هاي الهي را بر مي شمارد واز انسان و پري اعتراف ميگيرد كه به كدام يك از نعمت هاي خداوندي كفر مي ورزيد و آنها را تكذيب مي كنيد، جهنم و عذابهاي آن را در رديف نعمت هاي الهي قرار داده و همگان را به اعتراف به آن، دعوت مي كند: «... هذِه جَهنَّم الَّتي يُكَذِّب بِها المُجرِمون يَطوُفوُن بِيْنَها و بَين حَميم ان فَبِأَي الاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبان» الرحمن/43 – 45. [اين است همان جهنمي كه تبه كاران آن را دروغ مي خواندند. ميان آتش و ميان آب جوشان طواف مي كنند و سرگردانند. پس كدام يك از نعمت هاي پروردگارتان را منكريد؟] پيامبر(ص) فرمود: در شب معراج وقتي مرا به آسمان مي بردند جبرئيل(ع) دست مرا گرفت و داخل بهشت برد و دوزخ را ديدم. (نورالثقلين 5/196، ح 45.) همچنين راوي از امام رضا(ع) مي‎پرسد: آيا بهشت و دوزخ آفريده شده است؟ فرمود: بلي، رسول خدا در شب معراج داخل بهشت شد و دوزخ را ديد. راوي گفت: گروهي مي گويند قرار است آفريده شود، ولي هنوز خلق نشده است. فرمود: آنان از ما و ما از آنان نيستيم. كسي كه آفرينش بهشت ودوزخ را انكار كند پيامبر(ص) و ما را تكذيب كرده، ولايت ما را نپذيرفته و در آتش جهنم جاويد خواهد بود. سپس امام(ع) به آيه فوق استشهاد فرمود. (نورالثقلين/5، ح 44.) ثانيا، آفرينش دوزخ و وجود آن و اشاره به عذاب دردناك و عقوبت هاي جانكاه دوزخ، گروه فراواني از اوساط مردم را كه هنوز به بلنداي بينش عبوديت نرسيده اند از بدي، انحراف و كج روي باز مي دارد، بلكه بهترين عامل بازدارنده از معاصي است و چه فراوانند كساني كه از خوف جهنم به سعادت و شرافت جاودانه نايل آمده اند و اگر خداوند حكيم دوزخ را در شمار نعمت ها آورده است واقعا نعمت بزرگي را تذكر داده و اگر نبود اين جهنّم سوزان چه بسا بيشتر انسان هااهل بندگي نبودند. از اين جاست كه وقتي از ميوه هاي رنگارنگ بهشت برين، حوريان سيمين پيكر، لؤلؤ و مرجان، نخل هاي سرفراز، درياهاي درهم شكننده به عنوان نعمت هاي بزرگ ياد مي كند، بلافاصله و در رديف آنها مي فرمايد: «يُرسِلُ عَليكُما شَواظٌ مِنْ نارٍ ونُحاسٌ فَلا تَنتَصِران» الرحمن/35. [بر سر شما شراره هايي از نوع تفته آهن و مس، فرو فرستاده خواهدشد، و از كسي ياري نتوانيد طلبيد.] پس كدام يك از نعمت هاي پروردگارتان را منكريد؟ از اين رو فرمود: نمازگزار از جهنم مي ترسد: «وَالَّذِين هُم مِن عَذاب رَبِّهم مُشْفِقون» معارج/27. [نمازگزاران كساني هستند كه از عذاب پروردگارشان بيمناكند.] هيچ كس از عذاب پروردگار امان نامه دريافت نكرده، و بيمه نشده كه كيفر نمي شود و مستقيما به بهشت برين جاي مي گزيند: «إِنَّ عَذاب رَبِّهم غَير مَأموُن» معارج/28. [همانا از عذاب پروردگارشان در امان نيستند.] آري اين است حال نمازگزاران واقعي، و از اين جاست كه پيامبر(ص) مكرر مي فرمود: «خدايا مرا يك لحظه به خودم وامگذار» امروزه قوانين جزايي ممالك نيز نقش بازدارندگي ايفا مي كند و چنانچه وضع نشود آمار بزه كاري ها به شدت بالا مي رود. بنابراين آفرينش دوزخ در هندسه حكمت عالم، مورد نياز است. ثالثا، دوزخ چيزي جز پاداش كردار انسان نيست. اين گونه كيفرهاي تكويني امري است قهري كه از ناحيه خود انسان دامنگير او شده و او آن را برمي افروزد: «وَ مَن جاءَ بِالسَّيئه فَكُبَت وُجوُههم فِي النّار هَل تُجزون إِلّا ما كُنتم تَعمَلون» نمل/90. [آنان كه كردار بد همراه خويش بياورند به رو در آتش افكنده مي شوند. آيا پاداشي جز آنچه عمل مي كرديد خواهيد داشت.] در آيه ديگر آمده است: «يا أَيُّها الَّذِين كَفَروُا لا تَعْتَذِروُا اليَوم إِنَّما تُجْزُون ما كُنتم تَعمَلون» تحريم/7. [اي كساني كه كافر شده ايد امروز پوزش نخواهيد. همانا پاداش كردارتان را مي بينيد.] خداوند براي شما ابزار سوخت و سوزي غير از اعمال شما فراهم نكرده است، بلكه وجود ستمگر خودهيزم و ماده آتشزاي جهنم است: «وَأَما القاسِطُون فَكانُوا لِجَهنَّم حَطَبا» جن/15. اين بشر ملحد و ستمگر است كه آتش جهنم را مي افروزد و تنورش را گرم مي سازد. بنابراين، بايد از خدا در رابطه باچنين آتشي پروا داشت: «فَاتَّقوا النّار الَّتي وَقوُدها النّاس والحِجارَة» بقره/24. قرآن ا روي اداي حقيقت و بدون ارتكاب مجاز و استعاره و به روشني مي فرمايد: «إِنَّ الَّذِين يَأْكُلون أَموال اليَتامي ظُلما إِنَّما يَأْكُلون في بُطونِهِم نارا» [در حقيقت كساني كه اموال يتيمان را از سر ظلم و ستم مي خورند جز اين نيست كه در شكم هاي خود آتش مي خورند.] به هر روي، انسان در مزرعه جان خويش هر بذري افشاند و آبياري كرد محصول همان را درو مي كند. از اين رهگذر حضرت مسيح(ع) چنين پند مي دهد؛ دنيا كشتزاري است كه بندگان در آن شيريني، تلخي، شر وخير مي كارند؛ خير و خوبي در روز قيامت (حساب) فرجام سودمندي دارد و اما صاحب شر و تباهي حاصلي جز رنج و شقاوت درو نمي كند. بر اين پايه است كه قيامت را «يوم الحصاد»، يعني روز درو گويند؛ چنان كه در سروده حافظ آمده است: مزرع سبز فلك ديدم و داس مه نو يادم از كشته خويش آمد و هنگام درو eporsesh.com .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه