چرا خدا علی رغم اینکه در کتاب ها، دعاها، مناجات ها مهربان به نظر می رسد، در زندگی حقیقی اینطور نیست؟ در نا امیدی انسان کجاست؟ فقط ازش باید ترسید؟

از نظر شما خداى خوب چگونه خدایى است؟ خداى دوست داشتنى کدام است و چه خصوصیاتى دارد؟ امام زمان مورد نظر شما چه امامی است؟ آیا خداى خوب و محبوب آن است که هر چه بنده اش خواست و اراده کرد انجام دهد هر چند این خواسته به ظاهر خوب و دلچسب به ضرر بنده و در تعارض با سعادت و مصلحت او باشد؟ آیا اگر این خواسته ما بر آورده شود و سپس متوجه شویم که به ضرر ما بوده از همین خدایى که حاجت و خواهش ما را بر آورده کرده شاکى و نا راحت نمى شویم و نمى گوییم خدایا من بنده به دلیل علم محدود و ناچیز از ضرر و زیان خواسته ام آگاه نبودم ولى تو که علم مطلق و بى انتهایى و از سرانجام و عاقبت و ظاهر و باطن هر چیز با خبرى چرا آن را بر آورده کردى؟ مگر خداوند در کتاب کریمش نمى فرماید: "و عسى ان تکرهوا شیئا و هو خیر لکم و عسى ان تحبوا شیئا و هو شرلکم والله یعلم و انتم لا تعلمون" چه بسا چیزى را نا خوشایند بدارید ولى خیر شما درآن باشد و چه بسا چیزى را دوست بدارید و براى شما شر باشد و خدا مى داند و شما نمى دانید. (بقره، 216) از خدا بگذریم به نظر شما پدر و مادر خوب چگونه پدر و مادرى هستند؟ آیا پدر ومادر خوب و دوست داشتنى آنانى هستند که همه خواسته فرزند را هر چند بدانند به حال او ضرر دارد و براى او خطرناک است اجابت مى کنند؟ اگر مثلا فرزند دلبند آنها سرما خورده بود وغذاى سرخ کرده و بستنى براى او ضرر داشت معناى خوبى آنها این است که براى او بستنى بخرند و موجب مریضى او شوند تا مورد تنفر فرزند قرار نگیرند؟ آیا والدین دلسوز ترجیح نمى دهند که فرزندشان مریض نشود هر چند مورد تنفر او واقع شوند؟ آیا خدایى که مهر پدر ومادر قطره اى ناچیز از اقیانوس بى کران رحمت و مهربانى اواست به اندازه والدینى که مخلوق او هستند لطف و مهربانى ندارد و بنده جاهلش را به صرف میل و خواهش او در گرداب بلا و خطر رها مى کند؟ اى عزیز پاک دل اگر کلاه خود را قاضى کنیم و از در انصاف در آییم آیا بهتر این نیست که به جاى گله مند بودن از خدا و دلگیر بودن ازحکم و مشیت او با او بیشتر آشنا شویم و صفات و کمالات او را بهتر بشناسیم و با او از در آشتى و صفا در آییم و قدم در جاده روشن بندگى بگذاریم و طعم شیرین رضا به مشیت و اراده او و تسلیم بودن در برابر خواسته او که همگى خیر و رحمت و لطف است را بچشیم؟ آیا درست تر این نیست که از خود و اعمال خود و تقصیر و کوتاهى در اطاعت امر چنین مهربان خدایى گله مند و شاکى باشیم و از خود دلگیر و آزرده خاطر باشیم و عذر تقصیر به پیشگاه با عظمت الهى آوریم و از او بخواهیم که این قطره ناچیز را مورد لطف و نوازش خاص خود قرار دهد و از ظلمت نفس و هوا رهایى بخشد؟ با اندکى تامل و اندیشه عمیق در خلوت خود با خدا ى خویش بى تردید به این نتیجه خواهید رسید. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه