منظوراز کلمه وارث درزیارت امام حسین ع چیست ؟واگروراثت همان امامت باشد پس چرانام امام مجتبی ع ازقلم افتاده است ؟

وارث به معنای لغوی عبارت است از ارث برنده ، میراث دار ، کسی که مال ، خانه ، زمین ، صفات یا افتخاراتی را از پدر یا اجداد و گذشتگان به ارث می برد .در این زیارت و زیاراتی که امامان را وارثان انبیا خوانده اند بیشتر ناظر به بعد معنوی ارث بوده است به این بیان که رسالت همه پیامبران بزرگ تاریخ بر دوش امامان علیهم السلام هست، و امامت اعم از وراثت انبیا است و یکی از خصائص امام این است که وارث انبیا است، و در این زمینه تمامی امامان مشترکند أَحْمَدُ بْنُ إِدْرِیسَ عَنْ عِمْرَانَ بْنِ مُوسَی عَنْ مُوسَی بْنِ جَعْفَرٍ الْبَغْدَادِیِّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ أَلْوَاحُ مُوسَی ع عِنْدَنَا وَ عَصَا مُوسَی عِنْدَنَا وَ نَحْنُ وَرَثَةُ النَّبِیِّین‏ راوی با واسطه نقل می کند از امام صادق(ع) که می فرمود لوح های موسی ع نزد ماست و عصای موسی نزد ماست و ما وارثان انبیائیم[1] و این که امام حسن ع در زیارت وارث ذکر نشده است بخاطر این است که این زیارت درباره امام حسین ع است و در مقام بیان خصوصیات امام حسین ع است و اینکه وراثت انبیا را به امام حسین ع نسبت می دهد نتیجه منطقی نمی شود که دیگر هیچ کس این صفت را ندارد، در ضمن امامت امام حسن ع قبل از امام حسین ع بوده است و در جای خودش بحث شده است. اما ارث از جهت معنوی : مراد از ارث در اینجا در ابعاد شخصیت حقوقی پیامبران است برخی از این ابعاد عبارتند از:   الف انبیاء به اذن خداوند ولایت تکوینی داشتند. یعنی می توانستند با اذن خداوند در جهان آفرینش و تکوین تصرف کنند و برخلاف عادت و جریان طبیعی عالم اسباب حوادثی را به وجود آورند مانند زنده کردن مردگان و بازگرداندن بینائی به کور مادرزاد توسط حضرت عیسی[2] باد در اختیار حضرت سلیمان قرار گرفتن[3] با یک چشم بهم زدن احضار تخت بلقیس[4].   این اختیارات را خداوند به امامان نیز داده است نمونه ها در این عرصه آنقدر زیاد است که محتوای کتابهای بزرگ را تشکیل می دهد ما تنها به ذکر یک روایت بسنده می کنیم: ابوبصیر می گوید بر امام باقر(ع) و امام صادق(ع) وارد شدم و گفتم آیا شما ورثه پیامبر اکرم هستید امام فرمود آری پرسیدم آیا رسول خدا وارث انبیاء بود و آنچه آنها می دانستند رسول اکرم(ص) می دانست فرمود آری ، گفتم: آیا شما می توانید مردگان را زنده کنید و کورهای مادرزاد و مبتلایان به برص را شفا دهید حضرت فرمود آری به اذن الهی می توانیم آنگاه فرمود نزدیک بیا وقتی جلو رفتم دستی بر چشم و صورتم کشید دیدگانم باز شد و خورشید و آسمان، زمین، خانه ها و آنچه در خانه بود را دیدم سپس فرمود آیا دوست داری به همین صورت بینا باشی و در قیامت مانند دیگران حساب پس دهی یا اینکه مثل سابق نابینا باشی و بهشت از آن تو باشد. گفتم دوست دارم به حال سابقم باشم آنگاه دستی به چشمم کشید و به حالت اولیه ام برگشتم.[5]   ب انبیاء دارای علم گسترده بودند. علم به حقایق جهان هستی که خداوند به آنها اعطاء کرده بود. این علم را برای امامان (ع) به ارث گذاشتند در گذشته در این باره بحث کردیم و به یاری خداوند در آینده نیز به مناسبت فرازهائی که سخن از علم امامان دارد سخن خواهیم گفت اینجا فقط یک روایت را ذکر می کنیم و آن اینکه امام صادق(ع) فرمود: سلیمان از داود ارث برد، محمد از سلیمان ارث برد و ما از محمد ارث بردیم از این جهت علم به تورات و انجیل و زبور و بیان آنچه در الواح موسی بود نزد ماست.[6]   ج انبیاء مصطفا و مجتبای خدا بودند یعنی خداوند آنها را جهت نبوت برگزیده بود: «و انّهم عندنا لمن المصطفین الاخیار»[7] آنها (ابراهیم، اسحق و یعقوب) نزد ما از برگزیدگان و نیکانند. «فاجتباه ربّه فجعله من الصالحین»[8] ولی پروردگارش (یعنی پروردگار یونس) او را برگزید و از صالحان قرار داد. امامان سلام اللّه علیهم اجمعین نیز مصطفا و مجتبای خدایند. همانگونه که در اصطفای نبوت سن بالا شرط نبود و کودک در گهواره هم به پیامبری برگزیده شد. «قال انی عبداللّه آتانی الکتاب و جعلنی نبیاً...[9] حضرت عیسی گفت من بنده خدایم به من کتاب آسمانی داده و مرا پیامبر قرار داده است... و در مورد حضرت یحیی می خوانیم:... و آتیناه الحکم صبیاً...[10] و ما فرمان نبوت را در کودکی به او دادیم.   همینگونه اعطای منصب رفیع امامت در کودکی به حضرت امام جواد(ع) و حضرت امام هادی(ع) و حضرت امام زمان عجل اللّه تعالی فرجه الشریف جای استبعاد ندارد.   در روایتی از یکی از یاران امام جواد(ع) بنام علی بن اسباط می خوانیم: که او می گوید خدمت حضرت رسیدم در حالی که سن امام کم بود، درست به قامت او خیره شدم تا به ذهن خویش بسپارم و به هنگامی که به مصر باز می گردم کم و کیف مطلب را برای دوستان امام نقل کنم. درست در همین هنگام که در چنین فکری بودم آنحضرت نشست (گوئی تمام فکر مرا خوانده بود) روبه سوی من کرد و گفت: ای علی بن اسباط! خداوند کاری را که در مسئله امامت کرده همانند کاری است که در نبوت کرده است گاه می فرماید و آتیناه الحکم صبیا ما در کودکی فرمان نبوت به او دادیم و گاه می فرماید...، بنابراین همانگونه که ممکن است خداوند حکمت را به انسانی در کودکی بدهد، قدرت اوست که آن را در چهل سالگی بدهد.[11]   د انبیاء در مسیر ابلاغ رسالت خویش رنجها را به جان خریدند، اهانتها، تحقیرها، شکنجه های جسمی و... فاصبر کما صبر اولواالعزم من الرسل...[12] بنابراین صبر کن آنگونه که پیامبران اولواالعزم شکیبائی کردند... ** برگرفته از مجله پاسدار اسلام :: آذر 1383، شماره 276 نویسنده: حجة الاسلام و المسلمین سید احمد خاتمی [1] الکافی، ج‏1، ص: 231 [2]  سوره آل عمران، آیه 49.                                       [3] سوره ص، آیه 36. [4] . سوره نمل، آیه 40 [5] بصائر الدرجات، ص 289 [6] . اصول کافی، ج1، ص 224 [7] . سوره ص، آیه 45 [8] سوره قلم، آیه 50. [9] سوره مریم، آیه 30 [10] همان، آیه 12. [11] اصول کافی، ج 1، ص 384 به سایر مصادر حدیث بنگرید، موسوعة الامام الجواد(ع)، ج 1، ص 208 209 [12] . سوره احقاف، آیه 35 .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه