آيا ايمان باعث امنيت در آخر الزمان مي شود؟ چگونه؟ چه ايماني باعث امنيت در آخر الزمان مي شود؟

در ابتداء تذکر اين نکته لازم به نظر مي رسد که آيا منظور از اين امنيت، امنيت جاني و بدني است يا امنيت ايمان، دين و سالم ماندن در دين داري از فتنه هاي روزگار به خصوص فتنه هاي آخر زماني؟ اگر منظور امنيت جان و بدن از خطرها و حوادث مادي باشد، در اين خطر همه شريکند، حفظ جان از اين گونه حوادث وسايل و اسباب ديگر لازم دارد؟ هر چند ايمان بي تأثير نمي باشد، ولي علّت تامّه نيست بنابراين فرض اين است که منظور از امنيت، امنيت دين داري و ايمن بودن از فتنه هاي آخر زمان در جهت بندگي خداوند و امور شرعي و الهي است. در اين صورت بر اساس آموزه هاي ديني، بايد ديد نقش ايمان چيست؟ بنابراين لازم است يک بررسي اجمالي درباره حقيقت ايمان و مراقب و آثار آن نمائيم: 1. ايمان چيست؟ ايمان يک پيمان قلبي ميان بنده و خداوند است که اين پيمان را در زبان اقرار کرده و در عمل توسط اعضا و جوارح تأييد مي کند. يعني زماني که يک انسان به بندگي الهي متعهد شد. يگانگي و خالقيت او را پذيرفت، اين بندگي را در زبان جاري مي کند، يعني شهادت به يگانگي او مي دهد. با اين وصف، متعهد مي شود که تمام دستورات خداوند سبحان را انجام داده و عملي که خلاف رضاي او باشد، از او صادر نشود. اين تعريف از ايمان در روايت متعدد آمده است. 2. مراتب ايمان: ايمان داراي درجات و مقامات متفاوت است. درجه ايمان هر کسي بستگي به درجه يقين او به خداوند است. هر کس يقين و اطمينان او به خداوند بيشتر باشد، او از درجه بالاتر ايمان بهره مند است. چنان که امام علي ـ عليه السلام ـ فرموده است: «بالاترين ايمان يقين نيکو به خداوند است». با اين وصف، هر کس يقين به خدا پيدا کرد، او هيچ گاه عملي را انجام نخواهد داد که خلاف رضاي خداوند باشد. چنان که امام جواد ـ عليه السلام ـ در مرحله کمال ايمان فرموده است: «بنده هرگز حقيقت ايمان را به کمال نرساند، مگر آن گاه که دينش را بر هوس خود ترجيح دهد و هرگز به هلاکت در نيفتد مگر زماني که هوس خود را بر دينش ترجيح دهد». از اين بيان نوراني امام جواد ـ عليه السلام ـ به خوبي نقش ايمان مشهود است و درجه ايمان را تعيين مي کند مي فرمايد: اگر امر داير بين ايمان و هوس گردد، ترجيح هوس بر دين را، مساوي به هلاکت مي داند. يعني کسي که ايمانش کامل شده و از درجه بالاي ايمان برخوردار است، او هيچ گاه هوسش را بر دينش ترجيح نمي دهد. زيرا ترجيح هوس بر دين، مساوي با هلاکت است. قرآن کريم نيز از اين حقيقت اين چنين خبر داده است: الَّذِينَ آمَنُواْ وَلَمْ يَلْبِسُواْ إِيمَانَهُم بِظُلْمٍ أُوْلَئِک لَهُمُ الأَمْنُ وَهُم مُّهْتَدُونَ کساني که ايمان آوردند و ايمانشان را به ظلم نيالودند، آنان در امانند. آلوده کردن ايمان به ظلم، در حقيقت ترجيح هوا و هوس نفساني بر دين است، اگر کسي بر خلاف اين عمل کند، او در امان است. يا در بيان ديگر که ضعف ايمان موجب گرفتاري مي شود. چنين آمده است که خداوند مي فرمايد: «هر کس از ياد من دوري کند، به زندگي نکبت بار گرفتار شده و در قيامت نابينا محشور مي شود». روي اين بيان، ضعف ايمان است که سبب دوري از خدا مي گردد. دوري از خدا زندگي نکبت و بدبختي دنيا و نابينايي آخرت را به دنبال دارد. همچنين رواياتي که در اين زمينه از معصومين ـ عليهم السلام ـ رسيده است، اين گونه به نمونه هايي از آنها اشاره مي شود: 1. پيامبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ در ميان اصحاب خويش دست به دعا بلند کرد و فرمود: «خداوندا برادرانم را به من بنمايان. يکي از اصحاب گفت: مگر ما برادران شما نيستيم؟ فرمود: نه، شما ياران من هستيد. برادران من کساني هستند که در آخر الزمان مي آيند و به من ناديده ايمان مي آورند. آنها مشعل هاي هدايت هستند که از فتنه اي تيره و تار آن زمان نجات مي بخشند». 2. امام علي ـ عليه السلام ـ درباره حيرت و آشوب هاي آخرالزمان مي فرمايد: «هنگامي که دلها به افراط و تفريط بگرايند، فقط مؤمنان باقي مي مانند که تعدادشان بسيار اندک هستند». 3. امام باقر ـ عليه السلام ـ مي فرمايد: «براي ما قائمي است که بعد از غيبت و حيرت ظاهر مي شود، در اين دوران تنها کساني بر دين خود ثابت مي ماند که در ايمان مخلص باشد و روح يقين زندگي کند». پس درجات ايمان نقش سزايي در امنيت و دينداري انسان دارد. هر چه ايمان انسان ضعيف باشد، گرفتاري انسان در بعد اخلاق و دينداري بيشتر خواهد بود. در نتيجه اين که: ايمان همان اعتقاد به خداوند است. اين اعتقاد، در هر کس داراي درجات و مراتب مي باشد. هر ايمان به مقتضاي مراتب اش، در انسان موجب امنيت، آرامش در دنيا و آخرت مي گردد؛ زيرا سکون و آرامش چيزي نيست که به بشر تحقق يابد. انسان تنها با تمسک به قدرتي برتر از خود، مي تواند به آرامش برسد. فتنه هاي روز گار و تلخي هاي آن، خصوصا در دوره آخر زمان، فراتر از آن است که انسان بدون يک پناهگاه محکمي از آن در امان بماند. لذا در امان ماندن از آنها احتياج به نيرويي دارد که بشر را قادر سازد تا با آنها مقابله کند. اين نيرو فقط در پرتوي ايمان به خدا و توکل به او مي تواند موجب امان گردد. به تعبير قرآن کريم: هُوَ الَّذِي أَنزَلَ السَّکينَةَ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ... تنها خداوند است که در دل هاي بندگان مؤمن آرامش و سکون مي اندازد. چنان که مهاتا گاندي، پيشواي بزرگ هند مي گويد: «ايمان به خدا در نظر من، سرچشمه روشنائي هاي زندگي است توجه به خدا ما را به عبادت، دعا و نماز وا داشت. دعا و نماز زندگي مرا نجات داده است. بدون اينها مدتي ديوانه بودم، زندگي ام در نااميدي و تلخ کامي فرو رفته بود. اگر مرا از اين نا اميدي ها و تلخ کامي ها و شکست هاي زندگي نجات داد، فقط ايمان به خدا و رو آوردن به عبادت، دعا و نماز بود...». .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه