سلام دیدگاه بنده این است که با دیگران حتی رفیقان به جز حرف ضروری و حرف دینی(نشر معارف مثلا بیان حدیث)،سخنان دیگه ای نباید زد،چنین نظری درست است؟

 معیار سخن گفتن با رفیقان نافع بودن به حال دنیا و آخرت است بنابراین حتما لازم نیست آیه و روایت باشد هر سخنی که مفید است چه برای زندگی این دنیا یا در جهت ارتقای معنویت انسان گفتن آن خوب است و اشکالی ندارد. از نظر دینی سخن لغو و بیهوده و یا گناه آلود منع شده است. سخن گفتن عادی اگر مشتمل بر فایده ای باشد اشکالی ندارد و نباید در این زمینه افراط یا تفریط کرد. توضیحاتی در آداب سخن گفتن آمده است که امید است مفید باشد. در حکمت ۳۸۲ نهج البلاغه حدود سخن مشخص شده است؛وَ قَالَ (علیه السلام): لَا تَقُلْ مَا لَا تَعْلَمُ بَلْ لَا تَقُلْ کلَّ مَا تَعْلَمُ فَإِنَّ اللَّهَ فَرَضَ عَلَی جَوَارِحِک کلِّهَا فَرَائِضَ یحْتَجُّ بِهَا عَلَیک یوْمَ الْقِیامَةِ. و درود خدا بر او، فرمود: چیزی را که علم به آن نداری مگو بلکه همه آنچه را که می دانی نیز مگو، زیرا خداوند بر تمام اعضای تو واجباتی قرار داده که روز قیامت از آن ها بازخواست خواهد کرد. شرح حکمت: خداوند در قرآن می فرماید: «بگو: خداوند، تنها اعمال زشت را، چه آشکار باشد چه پنهان، حرام کرده است; و (همچنین) گناه و ستم به ناحق را; و این که چیزی را که خداوند دلیلی برای آن نازل نکرده، شریک او قرار دهید; و به خدا مطلبی نسبت دهید که نمی دانید. (۳۳ اعراف)» نیز می فرماید:«از آنچه به آن آگاهی نداری، پیروی مکن، چراکه گوش و چشم و دل، همه مسئول اند. (۳۶ اسراء)» در کتاب کافی در حدیثی از امام صادق(علیه السلام) نقل می کند که امام فرمود:«هنگامی که سؤالی از شخص عالمی شود در حالی که پاسخ آن را نمی داند باید بگوید: «الله اعلم» و کسی که عالم نیست حتی این جمله را هم نباید بگوید (زیرا او علمی ندارد که خدا را از خود اعلم بداند).» فردی از امام باقر(علیه السلام) پرسید: خداوند چه حقی بر بندگان دارد؟ امام(علیه السلام) فرمود: «از آنچه می دانند سخن بگویند و درباره آنچه نمی دانند توقف کنند.» بیان آنچه که انسان می داند گاه افشای اسرار مؤمنین و گاه غیبت و عیب جویی دیگران است و گاه سبب اهانت و یا ایجاد اختلاف در میان مردم و یا اشاعه فحشا و یا سبب اضطراب افکار عمومی می شود و یا افراد کم استعدادی را به گمراهی می افکند که همه این ها از مصادیق گناه است. مسئولیت زبان از همه اعضا بیشتر است و گناهانی که با زبان انجام می شود فزون تر و متنوع تر می باشد. گفتار آدمی بیانگر شخصیت اوست. انسان های مؤدب و باشخصیت هرگز در بدترین شرایط هم حاضر نیستند گفتار خود را به آنچه در خور شأنشان نیست، بیالایند. آدمی مخفی است در زیر زبان این زبان، پرده است درگاه دهان چون که بادی، پرده را در هم کشید سرّ صَحن خانه شد بر ما پدید آداب سخن گفتن: سخن گفتن آدابی دارد که مهم ترین آنها را می آوریم: 1-   میانه روی در گفتار 2- سنجیده بودن گفتار 3- به جا بودن گفتار 4- قابل فهم بودن گفتار 5- جذاب بودن گفتار 6-  نرم بودن گفتار 7- مفید بودن گفتار 8- عامل بودن به گفتار 9-  حق بودن گفتار 10-  نیکو بودن گفتار .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه