آیا دلیل قرآنى بر لزوم نماز اول وقت وجود دارد؟

اما از آیاتى که بر لزوم نماز اول وقت دلالت مى کند مى توان به آیات ذیل اشاره نمود: یک. آیه 92 سوره انعام: «وَهُمْ عَلَى صَلاتِهِمْ یحافِظُونَ ». انعام )6(، آیه 92.؛ ( و بر نمازهاى خویش، مراقبت مى کنند!» تفسیر معروف آیه، این است که مراد از محافظت بر نماز، محافظت بر وقت نماز است.. طباطبایى سید محمد حسین، تفسیر المیزان، موسوى همدانى سید محمد باقر، قم، دفتر انتشارات اسلامى جامعه ى مدرسین حوزه علمیه قم، 1374 ش، پنجم، ج 7، ص 389.دو. آیه 37 سوره نور: «رِجَالٌ لاَّتُلْهِیهِم تَجَرَة وَلاَبَیعٌ عَن ذِکْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَوةِ». نور )24(، آیه 37.؛ ( مردانى که نه تجارت و نه معامله آنها را از یاد خداوند و بر پا داشتن نماز غافل نمى کند. » در روایت آمده: آنها تاجرانى هستند که تجارت و بیع، آنان را از یاد خداوند غافل نمى سازد، هنگامى که وقت داخل مى شود حق آن را ادا مى کنند.. مکارم شیرازى ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الإسلامیة، 1374 ش، اول، ج 14، ص 486.سه. در آیه 59 سوره مریم آمده است: «فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضاعُوا الصَّلاةَ وَ اتَّبَعُوا الشَّهَواتِ فَسَوْفَ یلْقَوْنَ غَیا». مریم )19(، آیه 59.؛ ( امّا پس از آنان، فرزندان ناشایسته اى روى کار آمدند که نماز را تباه کردند، و از شهوات پیروى نمودند؛ و بزودى(مجازات) گمراهى خود را خواهند دید!» خداوند متعال در این آیه از گروهى نام برده اند که به دلیل ضایع کردن نماز و پیروى شهوات گرفتار غى. امام کاظم علیه السلام در خصوص»غى» فرموده اند: آن کوهى از مس گداخته که در وسط جهنم مى چرخد ( بحار الأنوار، ج 23، ص 223( خواهند شد. از امام صادق(علیه السلام)روایت شده: مراد از ضایع کردن نماز در این آیه ترک نماز نیست بلکه از این ضایع کردن نماز در این آیه تاخیر در نماز است.. طبرسى فضل بن حسن، مجمع البیان فى تفسیر القرآن، تهران، انتشارات ناصر خسر 1372 ش سوم، ج 6، ص 802.چهار- آیه 4 و 5 سوره ماعون «فَوَیلٌ لِلْمُصَلِّینَ، الَّذینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ ». ماعون )107(، آیه 4 و 5.؛ ( پس واى بر نمازگزارانى که، در نماز خود سهل انگارى مى کنند»یونس بن عمار مى گوید: از حضرت صادق(علیه السلام) از معناى این آیه سوال کردم که آیا مراد وسوسه شیطان است که انسان را گرفتار سهو مى کند؟ حضرت فرمودند:«خیر، هر انسانى گرفتار سهو در نماز مى شود و لیکن مراد این است که نمار مى خواند، ولى آن را در اول وقتش نمى خواند». وسائل الشیعة، ج 4، ص 114. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه