از رسول اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ نقل شده است که:((زمستان بهار مؤمن است)) مراد چیست؟

مقدمه: مي دانيم از ميان فصل هاي چهار گانه سال، فصل بهار از اهميت خاصي در عالم طبيعت برخوردار است زيرا در اين فصل همان گونه که از قرآن بر ميايد زمين مرده پس از آنکه باران نازل مي شود زنده مي گردد و طبيعت به حرکت در ميايد. و موادي که در فصل زمستان ذخيره سازي شده بود آشکار مي شود، گياهان مي رويند و مزارع و مراتع سر سبز و خرم و پر از گل و گياه ووو مي شود. حديثي که در سئوال به آن اشاره شده است هم از پيامبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ و هم از امام صادق ـ عليه السلام ـ در منابع روائي ما آمده است و مضمون حديث اين است که: «زمستان بهار مؤمن است چون شب هاي آن طولاني است و مؤمن از آن (براي عبادت، دعا و مناجات) کمک مي جويد و روزهايش کوتاه است و مؤمن براي روزه گرفتن از آن کمک مي طلبد». همان طوريکه ملاحظه مي شود پاسخ پرسش در خود حديث آمده چرا که پيامبر شب ها و روزهاي زمستان را معين و کمک کار ، وبهار مؤمن شمرده است چون همان گونه که حيوانات از مراتع سرسبز بهاري بهتر و بيشتر استفاده مي نمايند و از هواي معتدل آن همه جانداران نفس تازه مي گيرند و به وجد مي آيند و گياهان در اثر آب زياد، هواي مناسب و مواد ذخيره شده زمين رشد و نمو مي کنند و کشاورز و باغبان کار بيشتري مي نمايد تا محصول خوبتر و بيشتري برداشت کند، انسان مؤمن در شب هاي طولاني زمستان فرصت بيشتري براي عبادت دارد و روزهاي آن را به آساني مي تواند روزه بگيرد و با عبادت و طاعت بيشتر و بهتر در اين فصل از سال، مي تواند به قلب خويش صيقل بزند و آن را نوراني و بهاري کند و به ديگران نيز صفا و نور ببخشد. آري شب هاي طولاني زمستان فصل مناسبي است براي تطهير قلوب از غبارها و زنگارهائي که در اثر عصيان و گناه بر دل نشسته است و راه زدودن اين غبارها همانا عبادت و راز و نياز و دعا و مناجات با خداست آنهم در دل شب که انسان مؤمن به دور از ديد ديگران مي تواند بذر ايمان را هر چه بهتر در دل جاي بدهد تا از آن ثمر خوبي ببار آيد و همانطوريکه يک کشاورز هر قدر بذرهاي کشت خود را در زمين و زمان مناسب بکارد و آنرا آبياري کند محصول خوب تر مي تواند برداشت کند، مؤمن نيز مي تواند با عبادت و نماز و مناجات با خدا ايمان را در دل بپاشد و با قطره هاي اشک خويش که از خلوص نيت او سرچشمه مي گيرد آن را آبياري کند همان نماز و عبادتي که از آفات و فحشا و مسکرات و از آلوده شدن به گناه دل را حفظ مي کند. با روزه خود مي تواند جلو شهوتراني را گرفته و نفس أماره را در بند بکشد تا روح خويش براي هميشه آزاد کرده و او را مسلّح کند به سلاح دعا و راز و نياز با خدا و سپري در مقابل شعله هاي آتش جهنم به دست بدهد زيرا امام محمد باقر ـ عليه السلام ـ مي فرمايد: «... روزه سپر است براي انسان در برابر آتش و صدقه دادن، گناهان را نابود مي کند و به پا خواستن در شب، خدا را به ياد انسان مي آورد». از آنچه گفته شد نتيجه مي گيريم که حيات طبيعت به آب و جويبارهاي فراوان بستگي دارد و بهار آن بهترين فصل بذرپاشي براي بهترين محصول و بهترين وقت آبياري و باغباني براي چيدن ميوه هاي رنگارنگ و شيرين است و حيات دلها و بهار دل يک انسان بستگي دارد به کار و کوشش زياد و انجام کارهاي خير و نيک که بهترين آنها نماز و روزه است و با انجام هر چه بيشتر و بهتر آن انسان مي تواند زمستان سرد طبيعت را براي خود و ديگران بهار کند و هم چنين در هر فصل و زماني که انسان بيشتر به طاعت خدا بپردازد همان زمان بهار او است. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه