ایا بخشش گناهان باعث نمیشه افراد در انجام گناهان جری تر شوند؟

درپاسخ به نکاتی توجه کنید . 1.      بخشش گناه بیانگر رحمت خداوند نسبت به بندگان خود است و اگر این بخشش موجب جرات بخشیدن بر گناه شود و در نتیجه گناهان بنده زیاد شود این با رحمت الهی در تناقض است و با فلسفه بخشش گناه ناسازگار است . 2.      می‌دانیم در میان تمام ملل جهان، مسئله‌ای بنام توبه و پشیمانی گروه عاصی وجود دارد، که در شرایط خاصی ندامت آنان پذیرفته می‌شود، و از مجازات و کیفرهائی که برای آنها تعیین شده است، بخشوده می‌شوند، اکنون باید گفت که تمام ملل جهان با تصویب این قانون بر تمرد عصیان دامن زده و آنها را بر ادامه طغیان تشویق می‌نمایند.   مسئله توبه و اینکه ندامت و پشیمانی گنهکاران از کرده‌های خود، در شرایط خاصی مؤثر می‌افتد، یکی از معارف درخشان اسلام است، که قرآن در آیات متعددی، مردم را به آن دعوت کرده است، آنجا که همه جامعه با ایمان را که گاهی بر اثر طغیان غرائز، دچار گناه می‌شوند، با آیه زیر، به توبه دعوت می‌کند و می‌فرماید:   «یا ایًّهُا الَّذینُ آمُنُوا تُوبْوا الَیُ اللَّه تَوبُه نَصُوحاً».[ سوره تحریم، آیه 8.  ]   «ای گروه با ایمان بسوی خدا باز گردید و راه توبه‌ای که در آن، بازگشتی بسوی گنا ه نباشد پیش گیرید».   آیا وجدان شما اجازه می‌دهد که نظر خردمندان جهان و قرآن مجید را که مسئله توبه را در لابلای قوانین کیفری و جزائی خود قرار داده‌اند، تخطئه کرده و تصور کنیم که چنین نویدهایی مایه جرأت گنهکاران می‌گردد؟!   3.      معنای بخشش الهی این است که بنده با انجام گناه یا گناهانی تصور نکند همه در های امید و رستکاری و بازگشت و نجات بر روی او بسته شده زیرا چنین فرد ناامیدی به موجود خطرناکی تبدیل می شود که از انجام هیچ گناهی ابایی ندارد و نوع گناه و تعداد و دفعات ان دیگر برای او تفواتی نمی کند زیرا  او خود را اهل عذاب و محکوم به رفتن به جهنم می بیند . 4.      امید به بخشش الهی هرگز موجب تشویق گناه و دعوت به تجری نمی‌شود. بلکه وسیله تربیت و مایه بازگشت افراد گنهکار، از نیمه راه بشمار می‌رود. امید به بخشش الهی مساله ای مهم در زندگی انسان ها است و هرگز نباید از نتایج درخشان و سودمند مسأله رجاء و امید، غفلت ورزید، زیرا هرگاه کسی تصور کند که هیچ روزنه امیدی به روی او باز نیست، هرگز از آن راهی که در پیش گرفته باز نمی‌گردد، امام اگر بداند که هنوز عواملی در کار است که در شرایط خاصی می‌توانند به داد او برسند، و او را نجات دهند، در این صورت برنامه تجری و گناه را متوقف ساخته و به فکر بازگشت بسوی خدا می‌افتد.   یکی از روانکاوان درباره اهمیت امید و ضررهای سنگین بار نومیدی چنین می‌نویسد: بسیاری از مردم ناآگاه به محتوای انسانی و مهرآمیز مذهب توجه نمی‌کنند، تعصب را به جائی می‌رسانند که از مذهب تنها به جنبه‌های آمرانه آن، و وعده‌های مجازاتی که داده شده است توجه می‌کنند، اینان در واقع فراموش می‌کنند که خداوند اگر دوزخی دارد، بهشتی هم دارد، اینان عدالت خداوند و عفو و بخشایش الهی را عمداً یا ناآگاهانه، فراموش می‌سازند، و در حقیقت چهره‌های نادرست از پروردگار تصویر می‌کنند، چهره‌ای که گویا تنها کارش مجازات آدمیان بخاطر هر گناه و خطای کوچک است، چنین تصور نادرستی از خداوند بزرگ و فرامین مذهبی او، باعث می‌شود که آدمی هر لحظه خود را به دست خویش به دوزخی تبدیل سازد، و دچار عقده‌های آزار دهنده شود، از این جهت در آموزش فرزندمان باید نخست بکوشیم که جنبه بهشتی مذهب را در ذهن آنان تزریق کنیم، و آنان را بیهوده از مذهب و خداوند نترسانیم.   حقیقت مطلب این است که همه بندگان خداوند به بهشت می‌روند مگر کسانی که مرتکب گناهان بزرگی بشوند و فرصت توبه و پشیمانی و جبران مافات را نیز گرامی نشمارند. اگر مجازات هست عفو و بخشش نیز هست، اگر به فرزندمان، به جوانان و نوجوانان چنین تلقین کنیم که با هر خطا و گناه کوچکی، در بهشت بروی آنان بسته می شود، در این صورت هیچ بعید نیست که فرزند ما بدین نتیجه نادرست برسد که در اثر خطائی که از او سرزده، دیگر به درد هیچ کاری نمی‌خورد و هر کاری هم بکند در داوری نهائی خداوند تأثیری نخواهد داشت، یک چنین فرد مأیوس هر گونه احساس مسؤلیتی را از دست می‌دهد و هیچ بعید نیست که از روی نومیدی به هر جنایتی دست بزند، کسانی که با دگرگون ساختن چهره واقعی مذهب، در توبه و پشیمانی و اصلاح خویشتن را به روی جوانان می‌بندند در حقیقت به بارگاه الهی توهین می‌کنند، چرا که در مذهب راستین درهای بهشت همیشه به روی توبه کاران باز است.   5.      این پرسش شما   نوعا در مساله شفاعت مطرح است و تصور می شود که شفاعت مجوز گناه است وامید به شفاعت شفیعان، سبب می‌شود که افراد عصیانگر به تعدی و گناه خود ادامه دهند، و روز به روز بر حجم جرایم خویش بیافزایند، زیرا با خود چنین می‌اندیشند که در روز سزا، شفیعانی دارند که در حق آنان شفاعت می‌نمایند، و در نتیجه خداوند گناه آنان را می‌بخشد و مطالب مطرح شده در بالا پاسخ به این   شبهه نیز می باشد . ر. ک : آیت الله سبحانی- منشور جاوید، ج 8، ص 8   .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه