سؤالى که بنده مطرح مى سازم سؤالى است که براى اکثر هم رشته اى هاى خودم یعنى رشته دامپزشکى مطرح است و آن این است که چرا على رغم این که در احادیث و کتب اسلامى همواره شاهد بیان این مطلب بوده ایم که ما باید در کنار مخلوقات خدا و با مهربانى با آنها زندگى کنیم و در مورد سگ این مطلب چه در رساله حضرت امام (رحمه الله) و چه در بسیارى از منابع شرعى عنوان شده، اما در کشورمان برخوردهایى علیه سگ داران انجام مى شود؟ و آیا این برخوردها از نظر شرعى مورد تأیید است؟ البته ممکن است چنین تصوّر شود که نگهدارى سگ تنها براى تفریح است و شاید این مطلب فراموش شده که خداوند پس از انسان در هیچ موجودى به اندازه سگ قدرت درک احساس دوستى و دوست داشتن را قرار نداده است و همان طور که ما مسلمانان معتقدیم هر نیازى که در یک موجود هست قطعاً پاسخى برایش وجود دارد و در مورد این حس سگ، پاسخى جز ارتباط برقرار کردن با یک انسان (البته براساس احکام اسلامى) موجود نیست، آیا اگر ما این مسأله را فراموش کنیم درحقیقت قوانین الهى را فراموش نکرده ایم؟ آیا اگر به مبارزه با عشقى که خداوند در نهاد یک جاندار زبان بسته قرار داده است بپردازیم دچار معصیت نشده ایم؟

سگ براى مقاصد مختلف از قبیل پاسبانى خانه وگله و براى شکار و همچنین مقاصد پلیسى مى تواند مورد استفاده قرار بگیرد. ولى از آنجا که موجود آلوده اى است و ممکن است بیمارى هاى مختلفى را به انسان منتقل سازد اسلام از آنچه به صورت فرهنگ سگ بازى غربى دیده مى شود جلوگیرى کرده است و در عین حال اجازه نمى دهد حتّى سگ هاى ولگرد را آزار دهند مگر این که ایجاد خطر کنند غذا دادن به آنها نیز کار خوبى است. منبع: احکام غرب نشینان، مطابق با فتاوای آیت الله العظمی مکارم شیرازی (دام ظله)، تهیه و تنظیم: محمدصادق مطهری فرد، انتشارات نسل جوان، 1395. .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه