فلسفه روزه چيست؟

يكى از عبادتهاى اسلامى روزه است، يكى از آثار تربيتى روزه اين است كه به حكومت عادت و شهوت بر انسان پايان مى دهد و انسان را از بردگى تمنيات نفسانى رها مى سازد. خطرناكترين و بدترين حكومتها، حكومت عادت بد و بندگى نفس است؛ چه بسا يك اعتياد كوچك- مانند اعتياد به سيگار- به عزت نفس انسانى لطمه جبران ناپذيروارد مى سازد تا چه رسد به اعتيادهاى ديگر. انسان آزاد كسى است كه هيچ نوع عادت نامطلوبى بر او حكومت نكند و با اراده آهنين خود حكومت هر نوع عادتى را سركوب سازد و يك چنين آزادگى و كمال روحى به مقاومت و پايدارى نيازمند است كه روزه پديد آورنده آن است. گذشته از اين، روزه زنده كننده عواطف انسانى است. افراد ثروتمند و متمكن كه در طول سال بر سر سفره هاى رنگين مى نشينند و از افراد گرسنه كه در طول سال بسان روزه داران تا شب گرسنه مى مانند بى خبرند، با روزه گرفتن و گرسنگى سراسر روز به ياد چنين افرادى افتاده و از درد دل آنها آگاه مى شوند و در نتيجه روح و روان آنها تجليگاه عالى ترين عواطف انسانى مى گردد و به فكر كم كردن فاصله طبقاتى وبرطرف ساختن نيازمنديهاى طبقه مستمند مى افتند. چه خوب است كه طبقه مرفه ازطريق اين عبادت طعم گرسنگى و تشنگى را بچشند، سپس به فكر رفع نيازمندى طبقه اى افتند كه هرگاه به همان حال بمانند و آتش خشم آنها شعله ور گردد، همه چيز را مى سوزاند و زندگى را نابود مى سازد روزه ماه رمضان نمودارى از مساوات و اتحاد است؛ زيرا در اين ماه تمام طبقات- اعم از مرفه و غير مرفه- به تمنيات نفسانى پشت پا زده و هماهنگ مى گردند. منبع:پاسخ به پرسشهاى مذهبى، آيت الله العظمی ناصرمكارم‏شيرازى(حفظه الله)‏و آيت الله‏ جعفر سبحانى(حفظه الله)‏ .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه