مگر اهل کوفه و شيعيان علي خود، امام حسين ـ عليه السلام ـ را دعوت نکردند و او را به شهادت نرساندند پس چه ربطي به يزيد و اهل شام دارد؟ و چرا خود آنها برايشان گريه مي کنند؟

کساني که در قتل امام حسين – عليه السلام- شرکت کرده و بعداً گرفتار انتقام مختار شدند، شيعه نبودند؛ بلکه از خوارج و منحرفين و دشمنان اهل بيت – عليهم السلام- بودند، مانند عمرسعد که پدرش هرگز با اميرمومنان علي ـ عليه السلام ـ بيعت نکرد، کساني مانند شمر و ابن اشعث و... نيز از خوارج بودند؛ از اين روي اين فرض که کشندگان امام و يارانش شيعه بودند درست نيست. علاوه بر اين به قطع نمي توان گفت که همه سپاه، اهل کوفه بودند چون در بين سپاه افراد ديگري نيز حضور داشتند. و از طرفي همه اهل کوفه نيز شيعه نبودند.بلکه کوفه شهری بود که ازقبایل مختلف درآن ساکن بودند ، تنها برخی قبایل دوستدار اهل بیت بودند؛ مسبب اصلي شهادت امام حسين ـ عليه السلام ـ و پيدايش حادثه کربلا؛ يزيد و کارگزاران او بودند، چون يزيد دستور داد از امام حسين ـ عليه السلام ـ در مدينه بيعت بگيرند و پس از امتناع امام به عبيدالله دستور داد با امام برخورد شود که در نهايت منجر به وقوع اين حادثه شد، و کسي که دستور فراهم نمودن سپاه در مقابل امام را صادر کرد و از مردم کوفه و... لشکر گردآورد؛ عبيدالله بن زياد حاکم يزيد در کوفه بود. بنابراين مفروضات شما صحيح نيست تا نتيجه شما درست باشد. آنان که در کوفه پس از شهادت امام حسين ـ عليه السلام ـ گريستند و بعداً توابين ناميده شدند، برخي در زندان بودند و نتوانستند در کربلا به ياري امام بپيوندند؛ چون قبل از حرکت شناسايي و دستگير شده و حبس گرديدند؛ و راه خروج از کوفه شديداً کنترل شد، از اين رو نتوانستند به ياري امام بشتابند، به همين خاطر تأسف خورده و در جبران گذشته قيام کردند و به شهادت رسيدند. گريه و عزاداري براي امام حسين ـ عليه السلام ـ از زمان پيامبر اسلام ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ برپا شده است و اين مطلب از طريق شيعه و سنّي نقل شده است. و شيعه و سني بلکه هر انسان آزاده اي در عزاي حسين ـ عليه السلام ـ محزون است. بعد از شهادت امام حسين نيز عزاداري امام حسين ـ عليه السلام ـ توسط اهل بيت ـ عليهم السلام ـ برپا شد و نخستين عزاداران آن حضرت اسراء بودند و مکان عزاداري نيز در کوفه و شام بوده است. در مدينه نيز نخستين فرد عزادار امّ سلمه زوجه رسول اکرم – صلي الله عليه و آله و سلم- مي باشد. شخص نبي اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ همواره سعي بر زنده نگه داشتن اين مطلب مي فرمود و همواره بر مظلوميت امام حسين ـ عليه السلام ـ گريه مي کرد و ديگران را نيز توصيه مي کرد. حاکم نيشابوري نقل مي کند که: «ام فضل دختر حارث مي گويد: داخل شدم بر رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ و گفتم خواب بدي ديدم حضرت فرمودند خير است انشاء الله، پس گفتم خواب ديدم که قطعه اي از بدن شما جدا شد و در دامن من افتاد. حضرت فرمودند: به زودي دخترم فاطمه پسري به دنيا مي آورد و تو بزرگ کردن آن را بر عهده مي گيري. پس از چند روز خدمت رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ شرفياب شدم و آن فرزند را در دامن رسول خدا گذاشتم پس از مدتي ديدم که چشمان آن حضرت از اشک پر شد و شروع به گريه کردند گفتم اي پيامبر خدا ترا چه مي شود؟ فرمودند: جبرئيل بر من نازل شد و به من خبر داد که امت من بعد از من اين فرزندم را به قتل مي رسانند و سپس مقداري از خاک تربت آن حضرت را که جبرئيل به او داده بود به من دادند». روايات زيادي وجود دارد و از طريق شيعه و سنّي نقل شده است که پيامبر در خانه عايشه، امّ سلمه، فاطمه و يا حتي در مسجد و ميان اصحاب، خود عزاي امام حسين ـ عليه السلام ـ را برپا مي کرد». علاوه بر اين مطلب به طرق مختلف از طريق اهل سنّت و تشيّع نقل شده است که: «حضرت علي ـ عليه السلام ـ چون براي جنگ صفين حرکت نمودند چون به منطقه کربلا رسيدند فرمودند اين مکان جاي شهداء مي باشد که مثل آنها شهيدي نمي باشد مگر شهداي بدر». نصر بن مزاحم نقل مي کند: «علي به کربلاء رسيد به او عرض شد: اي امير مؤمنان اينجا کربلا است. گفت: آري، کرب و بلاء (اندوه و آسيب) سپس با دست خود به جايي اشاره کرد و گفت: اينجا محل فرود آمدن و پياده شدن ايشان است و به جايي ديگر با دست خود اشاره کرد و گفت: اينجا جاي ريختن خون ايشان است...». حافظ ابونعيم در دلائل النبوة و ابن ابي الحديد در شرح نهج البلاغه، سيوطي در خصايص الکبري، امام احمد بن حنبل در مسند و... اين واقعه را به طرق مختلف نقل مي کنند. بعد از شهادت امام حسين ـ عليه السلام ـ نيز تنها شيعيان کوفه نبودند که بر او عزاداري و نوحه سرايي کردند بلکه علاوه بر خاندان رسول خدا که همواره با عزاداري خود سعي مي کردند که اين قيام را زنده نگاه دارند، مردم شهرهايي که اُسرا بر آن ها داخل مي شدند نيز در اين عزاداري آنها را همراهي مي کردند به طوري که عزاداري امام حسين ـ عليه السلام ـ در مرکز حکومت ظلم و ستم يعني شام نيز توسط همين اسرا برپا شد. در مدينه و هر جا که مسلمانان زندگي مي کردند نيز عزاي امام حسين ـ عليه السلام ـ برپا شد. حافظ ترمذي نقل مي کند که: «... سلمي مي گويد: داخل شدم بر ام سلمه (همسر رسول خدا در حالي که او گريه مي کرد، پس گفتم براي چه گريه مي کني؟ گفت: رسول خدا را در خواب ديدم در حالي که سر او خاک آلود بود پس گفتم تو را چه مي شود اي رسول خدا فرمودند: شاهد قتل حسين بودم». يعقوبي نيز نقل مي کند که: «نخستين شيونگري که در مدينه صدا به شيون برداشت، ام سلمه همسر پيامبر بود...». نتيجه: قيام امام حسين ـ عليه السلام ـ داراي اهداف خاص الهي بود مانند رسالت انبياء و قاتلين امام حسين ـ عليه السلام ـ مسلمان واقعي نبودند و هرگز نمي توان آنها را شيعه دانست. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه