آیا امام زمان (عج) در دوران غیبت فقط به عبادت شخصی مشغولند؟

پیش از هر سخنی یادآور می شویم که معنای عامّ عبادت یعنی بندگی و اطاعت اوامر و نواهی خداوند، انجام وظایف و تکالیف الهی؛ طبق این معنا مسلّما حضرت همیشه در طاعت و عبادت خداوند هستند، امّا معنای خاصّ عبادت یعنی انجام دستورات خاصّ شرع مقدّس مانند نماز خواندن، روزه گرفتن، حج رفتن و.. . که روشن ترین مصداق عبادت، نماز است آیا حضرت صبح تا شب مشغول این نوع عبادات از جمله نماز هستند؟ به پاسخ این سؤال می پردازیم. این مطلب مسلّم است که عبادت و بندگی حضرت مهدی (عج) همانند عبادت پدران گرامی اش ائمه ی اطهار علیه السّلام است همان امامانی که زندگی و عمرشان را به خدای متعال تقدیم کردند و دوستی حضرت احدیت را در اعماق و باطن وجودشان نفوذ دادند که سراسر وجودشان را محبت الهی فراگرفته بود لذا بیشتر روزها را روزه و شبها را به عبادت می گذراندند، از مجموعه ی دعاها حضرت مهدی علیه السّلام که راویان حدیث نقل کرده اند بدست می آید که نهایت وابستگی را به خداوند و نهایت بیگانگی را از دنیا دارند، چنانکه این دعا را در قنوت نماز می خوانند اللَّهُمَّ مالِک الْمُلْک تُؤْتِی الْمُلْک مَنْ تَشاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْک مِمَّنْ تَشاءُ وَ تُعِزُّ مَنْ تَشاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشاءُ.. .[1][2] اما از طرفی وظایف و مسؤولیت های سنگینی حتّی در عصر غیبت بر عهده ی حضرت می باشد مانند آماده سازی جامعه برای تحقق انقلاب نهایی به انتخاب و تربیت نیروی کارآمد و ضربتی با نظارت بر اعمال شیعیان حتّی در امور جزیی که به حکم قرآن اعمال ما را پیامبر صلّی اللّه علیه و اله و اولیای او ملاحظه می فرمایند؛ پاسداری از حقیقت دین؛[3] اجابت دعای مؤمنین؛ رسیدن به فریاد انسان های گرفتار و.. .[4] لکن انجام این وظایف مانع عبادت حضرت نمی شود همانطوری که امیر مؤمنان علی علیه السّلام حتّی در حالت نماز به ناله ی مستمندی که درخواست کمک می کرد پاسخ گفت، حضرت مهدی (عج) نیز در اوج عبادت و اخلاص به مهم های حیات معنوی انسان ها رسیدگی می کنند، چون اصولا خدمت به خلق از مصادیق عبادت است؛ توجه به خود و خودپرستی منافات با عبادت دارد امّا توجه به خلق خدا به انگیزه ی تبعیت از فرمان خدا عین عبادت است، پس سراسر عمر گرانبهای حضرت عبادت و پیروی از فرامین الهی است. از این رو پیامبر اکرم صلّی اللّه علیه و اله و امامان پیشین خبر از غیبت حضرت مهدی (عج) می دادند، اصحاب و یاران می پرسیدند که فایده و فلسفه ی غیبت حضرت چیست یا حضرت در پرده ی غیب مشغول چه کاری هستند و جواب های فراخور حال از معصومین علیه السّلام دریافت می کردند که یکی از جواب ها این فرمایش پیامبر اکرم صلّی اللّه علیه و اله است: «ای و الّذی بعثنی بالنّبوّة انّهم ینتفعون بنور ولایته فی غیبته کانتفاع النّاس بالشّمس و ان جللها السّحاب»[5] از این حدیث یک دنیا معنی و مطلب به دست می آید که فقط یکی از مطالبی که استفاده می شود این است که حضرت مانند خورشید وظایف خود را انجام می دهند ولو ابر مانع دیدن شود، یعنی غیبت حضرت مانع انجام وظایف او نمی شود با نور هدایت و فیض الهی انسان ها و جامعه را به تکامل می رساند و...[6] خلاصه: اصلی ترین مشغولیت حضرت، عبودیت و بندگی خدای سبحان است و انجام وظایف او نسبت به عالم هستی و انسانها به امر خداوند است که اطاعت اوامر نیز خود عبادت خداوند است. معرفی منابع برای مطالعه بیشتر 1- دادگستر جهان، ابراهیم امینی، ص 250. 2- زندگانی حضرت مهدی (عج)، حسین خوش بیان. 3- جهان گشای عادل، سید جمال الدین دین پرور. 4- بچّه ها و سید دانا، حسن روشن. 5- سایه سار رحمت، زندگانی حضرت امام زمان (عج)، سید مهدی شمس الدین. 6- شناخت زندگی بخش، ابراهیم سروستانی. 7- خسرو خوبان، داود صفرزاده. 8- دانستنی های تاریخ یا حالات حضرت مهدی (عج)، غلامحسین عابدی. 9- پنجاه و نه درس زندگی از سیره ی عملی امام زمان (عج)، حمید رضا کفّاش. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه