معمولا از گفتن ذکر لذت می برم و احساس آرامش می کنم. اما گاهی این وسوسه در من پیدا می شود که شاید این ذکر گفتن برای خدا نباشد؟ به طور کلی من به کارهایی مثل نماز و روزه که مورد رضای خداست علاقه دارم اما همیشه این وسوسه در وجودم هست که آیا اخلاص دارم یا نه؟ حال چه کنم؟

کارهای خوبی که انسان انجام می دهد؛ اگر به گونه ای باشد که بودن یا نبودن دیگران در انجام آن کار خوب تأثیر و نقشی نداشته باشد؛ حتی اگر در حضور دیگران انجام شود، ایرادی نداشته و در مراتب مقدماتی معنویت، ریا محسوب نمی شود. هر چند در دل اندکی خوشحالی و سرور پدید آید. همین که آدمی در مسیر و به فکر این است که با نیّت خالص کار نیک انجام دهد؛ بهترین حالت برای او بوده و جای امیدواری است. در این باره به بیان یک روایت بسنده می شود: «زُراره از امام باقر علیه السلام روایت می کند که از آن حضرت سؤال کردم: مردی کار نیکی می کند و شخص دیگری او را در حال عمل نیک مشاهده می کند و او خوشحال می شود؟ امام علیه السلام فرمودند: مانعی ندارد. همۀ افراد دوست دارند که کارهای نیک آن ها در میان مردم آشکار گردد. ولی اگر آن ها تنها برای خوشنامی و تظاهر، کاری را انجام دهند؛ کارشان ریا خواهد بود»(الکافی، ج 2، ص 297)  توجه به این نکته لازم است که در درجات بالای عرفان و معرفت این مقدار از خوشحالی هم نباید باشد و شاید در برخی موارد نوعی شرک خفی به شمار آید. اما باید با پیمودن مقدمات و پله به پله به این درجات و منازل از معرفت نائل شد. بر این اساس، اگر اطلاع و یا عدم اطلاع دیگران بر اعمالمان، در به جا آوردن عباداتی که انجام می دهیم، نقشی نداشته باشد؛ خوشحال شدنمان از اطلاع دیگران، به تنهایی گناه به شمار نمی آید. اگر انسان به روزه و نماز به عنوان این که دستور و محبوب خداست؛ علاقه داشته باشد؛ اشکالی ندارد. بلکه این عشق و محبت به احکام الاهی، یک نوع عبادت است.   .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه