امنیت در حکومت جهانی مهدوی (بخش دوم) حکومت صاحب‌الزمان(عج)، نقطه‌ اوج حاکمیت است و خاستگاه صلح و امنیت جهانی خواهد بود. بحث اصلی در امنیت فرهنگی و معنوی این است که با حاکمیت فرهنگ غنی اسلامی، طبیعت بشر به جایگاه اصیل خود بازمی‌گردد و مباحثی چون طبع شرور انسانی پایان می‌پذیرد. پس اخلاق و معنویات بر تمامی حوزه‌ها از جمله سیاست و اجتماع حاکم می‌شود و طمأنینه‌ فرهنگی و معنوی در پی خواهد آمد.

امنیت در حکومت جهانی مهدوی (بخش دوم) حکومت صاحب‌الزمان(عج)، نقطه‌ اوج حاکمیت است و خاستگاه صلح و امنیت جهانی خواهد بود. بحث اصلی در امنیت فرهنگی و معنوی این است که با حاکمیت فرهنگ غنی اسلامی، طبیعت بشر به جایگاه اصیل خود بازمی‌گردد و مباحثی چون طبع شرور انسانی پایان می‌پذیرد. پس اخلاق و معنویات بر تمامی حوزه‌ها از جمله سیاست و اجتماع حاکم می‌شود و طمأنینه‌ فرهنگی و معنوی در پی خواهد آمد. مبحث امنیت علمی، با اشاره‌ای به معضل ناپایداری علوم تجربی و نیز نسبیت‌گرایی پست‌مدرنی آغاز شده و نتیجه‌ بحث این است که علمِ حاکم در عصر ظهور، علمی است تمام و کمال که از ناحیه‌ خداوند و به وسیله ولیّ خدا بر مردم عرضه می‌شود و قطعیت، ثبات و آرامش فکری را به ارمغان خواهد آورد. آخرین حوزه‌ امنیتی که در این مقاله بررسی شده، حقوق و قضاوت است. چالش‌های مهم این عرصه در جهان معاصر، مسئله حقوق بشر و قضاوت‌های ناعادلانه است. حکومت مهدوی در این دو حوزه نیز نویدبخش امنیت است؛ زیرا قوانین و حقوق حاکم بر جامعه‌ مهدوی، قوانین الهی است و مجری آن نیز منتخب خداوند است. پس ثبات و سکون حقوقی و قضایی را به دنبال خواهد داشت. پژوهش حاضر این نتیجه‌گیری را در پی دارد که نظام سیاسی اسلام، نظامی است جامع که عنصر مرکزی آن حاکمیت الله است که به اذن خدا، پیامبر اعظم (ص) و ائمه‌ هدی (علیهم السلام) باید آن را اجرا کنند. حکومت صاحب‌الزمان(عج)، نقطه‌ اوج این حاکمیت است و خاستگاه صلح و امنیت جهانی خواهد بود. نکته‌ اصلی و کلیدی این حاکمیت آن است که در روزگاری که امنیتِ مطلق، افسانه و خیال است، حکومتی برپا خواهد شد که امنیتی مطلق و همه‌جانبه را به ارمغان خواهد آورد. «و چه نزدیک است امروزِ ما به فردایی که سپیده‌ آن آشکار شد. ای مردم، اینک ما در آستانه‌ تحقق وعده‌های داده شده و نزدیکی طلوع آن چیزهایی قرار داریم که بر شما پوشیده و ابهام‌آمیز است.» (خطبه‌ ۱۵۰ نهج البلاغه) مقدمه امنیت، از نیازهای اولیه‌ زندگی به شمار می‌رود که از دیرباز مورد توجه و از دغدغه‌های بشر بوده است. بنابراین، به‌راحتی می‌توان ادعا کرد که تاریخی به درازای زندگی بشر دارد و اگرچه در طول دوران‌های مختلف، ابعاد و ابزار آن متحول شده، انکار وجود آن دشوار است. تلاش فردی و دسته‌جمعی بشر در تاریخ برای تأمین آن، شاهدی بر این مدعاست. برای مثال، تأسیس جامعه‌ ملل و سپس سازمان ملل، از نمونه‌های اصلی تلاشِ انسان غربی در این عرصه است. البته چنین طرح‌هایی چندان ثمربخش و مفید نبوده و وقوع جنگ‌های بین‌المللی و رقابت‌های تسلیحاتی، حکایت از ناتوانی این سازمان‌ها در تأمین صلح و امنیت جهانی دارد. در کنار این تلاش‌ها، نظریات بسیاری نیز درباره صلح و امنیت جهانی ارائه شده است؛ نظریاتی چون «امنیت دسته‌جمعی»، «جماعت امنیتی» و «رژیم امنیتی»، در زمره‌ این گروه از نظریات هستند. در «امنیت دسته‌جمعی» از رهگذر هم‌کاری حکومت‌ها با هم، شبکه‌ گسترده و به‌هم‌پیوسته‌ای پدید می‌آید و ترس از واکنش دسته‌جمعی دیگران، حکومت‌ها را از تعرض باز می‌دارد. در «جماعت امنیتی»، مبنای جماعت، امنیتی است که از توسعه‌ اصول اخلاقی حاصل می‌شود. اما در «رژیم امنیتی» طرح اولیه این است که دولت‌ها به تأسیس نهادهایی برای مدیریتِ اختلافات اقدام کنند تا از این طریق، هم‌کاری و صلح به ارمغان آید. امروزه توجه گروه مشخصی از اندیشه‌ورزان حوزه روابط بین‌الملل و کارشناسان مسائل امنیتی به طرح «جماعت امنیتی» جلب شده است. طراح اصلی این نظریه کارل دویچ است. در این روی‌کرد، بیش از زبان قدرت یا عوامل مادی، عناصر دیگری چون معرفت یک‌سان، نیروهای عقیدتی و تأثیرات ناشی از محیط هنجاری یک‌سان، دخیل هستند. توجه جهان معاصر به مقولاتی چون هویت، هنجار و بستر اجتماعی، در سیاست جهانی، نشان از اقبال ضمنی به روی‌کرد دویچ دارد. با این همه، نظریه‌ سیاسی اسلام، فرای همه‌ این نظریات بشری است. اسلام دینی الهی است و بنابراین، با آگاهی به تمام جوانب امور، دستورالعمل‌های لازم را در هر مسئله دارد. توجه خاص اسلام به ابعادی چون فرهنگ، سیاست، اقتصاد، اجتماع، خانواده و قضاوت، با تأکید بر وجوه فردی، جمعی، داخلی و بین‌المللی و ارائه نکات و دستورهای مهم در هر زمینه، نگاه همه‌جانبه‌ اسلام به امنیت را می‌نماید. بنابراین، سیستم امنیتی ویژه‌ای در حکومت مبتنی بر دستورهای اسلامی برقرار خواهد شد و میزان این امنیت در حکومت ولیّ خدا، به حد اعلای خود خواهد رسید؛ زیرا اجرای دستورهای الهی که مبتنی بر نیاز بشری است، به عالی‌ترین شکل صورت خواهد پذیرفت. غالب مکاتب بشری و ادیان الهی، به وجود منجی در عالم اعتقاد دارند و ما نیز در نظام سیاسی اسلام، زمین را خالی از حجت خدا نمی‌دانیم. حضرت علی(ع) در صدمین خطبه نهج البلاغه می‌فرمایند: «آگاه باشید! مَثَل آل‌محمد (ص) چون ستارگان آسمان است. اگر ستاره‌ای غروب کند، ستاره دیگر طلوع خواهد کرد تا ظهور صاحب‌الزمان. گویا می‌بینم در پرتو خاندان پیامبر (ص)، نعمت‌های خدا بر شما تمام شد و شما به آن‌چه آرزو دارید، رسیده‌اید». ادامه دارد... منبع:۳۱۳ آدینه انتهای پیام/ق/46 مرجع : خبرگزاری آوا .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه