آیا آنچه درباره ماجرا و علت صلح حسن بن علی(ع) و معاویه آمده است، دارای سند بوده و می‌توان پذیرفت یا خیر؟ در تاریخ طبری چنین آمده: «اولین کسی که با حسن بیعت کرد قیس بن سعد بود. قیس بن سعد سردار سپاهی بود که علی با چهل هزار نفر برای نگهبانی از عربان در آذربایجان آماده کرده بود. سپس حسن با لشگر به سوی مدائن حرکت کرد و قیس بن سعد را به همراه دوازده هزار نفر به سمت مسکن جایی که معاویه با سپاه شام در آن‌جا اردو زده بود روانه کرد. در این میان که حسن در مدائن اردو زده بود در میان سپاه شایعه شد که قیس بن سعد کشته شده و لشگر حسن شروع به فرار کردند و سراپرده حسن را غارت نمودند آن‌چنان‌که برای بردن فرشی که زیر پای خود داشت به وی ضربت زدند. چون حسن پراکندگی کار خود بدید پیک نزد معاویه فرستاد و طلب صلح کرد».

پس از شهادت امام علی(ع)، مردم با امام حسن(ع) بیعت کردند. در زمانی که حضرتشان به خلافت رسیدند، عراق بدترین شرایط را در قیاس با شام داشت. علاوه بر شکستی که در حکمیت برای مردم عراق به دست آمده بود، شورش خوارج نیز نیروهای عراقی را شدیداً تضعیف کرده و پس از سه جنگ،‌ مردم علاقه‌ای به جهاد نشان نمی‌دادند.امام حسن(ع) امور کارگزاران و فرمانداران را مرتب کرده و عبدالله بن عباس را به بصره فرستاد.معاویه عبدالله بن عامر را به سمت مدائن حرکت داد تا بتواند آن‌جا را به سمت خودش جلب کرده و از تحت حکومت امام خارج نماید. خبر به امام رسید و ایشان به سمت مدائن حرکت کرد تا این‌که به ساباط رسید.افراد امام در ساباط علیه آن‌حضرت شورش کردند و امام را به شدت مجروح ساختند. اوضاع سپاه امام نیز بهتر از اوضاع شخص امام نبود؛ عبیدالله بن عبّاس؛ فرمانده سپاه، شب هنگام سپاه را ترک کرد و به معاویه پیوست. بسیاری از افراد سپاه که فرمانده خود را فرار کرده دیدند؛ سپاه را ترک کردند. روسای قبائل به سمت معاویه رفتند که از مهم‌ترین آنها رئیس قبیله ربیعه بود و در نتیجه همه اینها، امام حسن(ع) مجبور به پذیرش صلح شد. .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه