چرا در اسلام کسی وجود ندارد که بتوان برای اعتراف پیش او رفت چنانکه در مذهب کاتولیک پیش پدر می روند ولی کسی آنها را نمی شناسد؟

از نظر اسلام انسان اجازه ندارد گناهان (کوچک یا بزرگ) خود را در مقابل دیگران بازگو کند و اسرار خود را فاش نماید. چون اولا: آبروی و ارزش انسان ها آنقدر زیاد است که اعتراف به گناه تنها باید در پیش گاه پروردگار متعال آنهم به جهت توبه و در خواست بخشش باشد. انسان با اعتراف به گناه نزد خداوند کسب ارزش و آبرو می کند. و این ویژگی مخصوص خداوند است اما غیر خداوند هر چند رازدار باشد توانایی برگشت دادن ارزش و آبروی از دست رفته انسان (در اثر اعتراف نزد آنان) را ندارند تا چه رسد به زیاد نمودن آن. ثانیا: از نظر اسلام و براساس بینش توحیدی تنها موثر حقیقی در جهان هستی خداوند است، غیر خداوند بدون اذن و اجازه خداوند، نمی توانند تأثیری داشته باشند و در منابع دینی اسلام به شخص یا شخصیتی مقام بخشش گناهان داده نشده است. اما آنچه در اسلام به عنوان شفاعت اولیای الاهی مطرح است؛ اولا: شفاعت به معنای وساطت در بخشش گناهان است نه بخشش مستقیم و بدون واسطه. ثانیا: شفیعان کسانی را می توانند مورد شفاعت قرار دهند که در آنها نوعی صلاحیت و قابلیت وجود داشته باشد نه این که معامله مادی و راهی برای کسب درآمد و دستیابی به منافع و امیال شخصی به شمار آید. علاوه بر بحث شفاعت که در بالا مطرح شد؛ در اسلام راه های آمرزش و بخشودگى گناه متعدد است که در ذیل بدان اشاره می کنیم: 1- توبه و بازگشت بسوى خدا با شرایط آن. 2- انجام کارهاى نیک و فوق العاده‏اى که سبب آمرزش اعمال زشت مى‏گردد. 3- پرهیز از گناهان "کبیره" که موجب بخشش گناهان" صغیره" می­گردد. 4- تحمل گرفتاری ها و مصائب دنیا و سختی های برزخ و مواقف آغازین رستاخیز، ناخالصی های مومنان را می زداید. 5- عفو الهى که شامل افرادى مى‏شود که شرایط و شایستگى آن را داشته باشند؛ یعنی شامل مؤمنانى می شود که از نظر عمل کوتاهى یا آلودگى داشته‏اند. .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه