خلاصه ای از زندگاني حضرت امام حسين ـ عليه السلام ـ و حضرت ابوالفضل العباس ـ عليه السلام ـ.

پيشواي سوم شيعيان، دومين فرزند حضرت علي ـ عليه السلام ـ و حضرت فاطمه زهرا ـ عليها السلام ـ امام حسين ـ عليه السلام ـ روز سوم يا پنجم شعبان سال چهارم هجري در شهر مدينه به دنيا آمد. با تولد او خانه فاطمه و علي ـ عليهما السلام ـ به نور جمال اين نوگل باغ ولايت و چراغ فروزان آسمان امامت معطر و روشن گرديد. در روز هفتم ولادتش گوسفندي را براي وي به عنوان «عقيقه» کشتند و سر آن حضرت را تراشيدند و هم وزن موي سرش نقره صدقه دادند. رسول گرامي اسلام ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ علاقه خاصي به نوه اش امام حسين ـ عليه السلام ـ و برادر بزرگترش امام حسن ـ عليه السلام ـ داشت. آن حضرت همواره امام حسن و امام حسين ـ عليهما السلام ـ را در آغوش مي گرفت و مي بوسيد و به آنها احترام مي گذاشت. در حديثي از پيامبر ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ نقل شده است که فرمودند: حسين از من است و من نيز از حسينم کسي که حسين را دوست بدارد خداوند او را دوست مي دارد. هنگام رحلت پيامبر اکرم اسلام ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ امام حسين ـ عليه السلام ـ حدود شش سال داشت. اندکي پس از رحلت رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ رحلت مادر بزرگوارش حضرت فاطمه زهرا ـ عليها السلام ـ داغ تازه اي بود که بر آن حضرت وارد شد. آن حضرت همراه برادر بزرگوارش امام حسن ـ عليه السلام ـ همواره در کنار پدر مظلومشان امام علي ـ عليه السلام ـ بودند. زماني که امام علي ـ عليه السلام ـ در سال 35 هجري امر حکومت بر جامعه را بر عهده گرفت، امام حسين ـ عليه السلام ـ بيش از 30 سال سن داشتند. آن حضرت و برادرش امام حسن ـ عليهما السلام ـ در جنگ جمل و صفين و نهروان شرکت داشتند و دوش به دوش پدر با دشمن مي جنگيدند. بعد از شهادت امام علي ـ عليه السلام ـ در سال 40 هجري امام حسن ـ عليه السلام ـ به امامت رسيدند. امام حسين ـ عليه السلام ـ در اين زمان يار و حامي برادر، در ابعاد مختلف بود و هرگز از پيروي امام زمانش سرپيچي نکرد. امر امامت بعد از شهادت امام حسن ـ عليه السلام ـ به امام حسين ـ عليه السلام ـ رسيد. در اين زمان معاويه با نيرنگ و فريب سرپرستي حکومت بر جامعه را بر عهده داشت. حدود ده سال از دوره امامت آن حضرت در زمان معاويه بوده است. معاويه ظواهر اسلامي را تا حدودي رعايت مي کرد، لذا قيام امام حسين ـ عليه السلام ـ در دوره معاويه اثر چنداني نمي توانست داشته باشد. بعد از درگذشت معاويه، يزيد جانشين وي شد. يزيد فردي فاسق، شراب خوار بود و هيچ گونه توجهي به مسائل اسلامي نداشت. امام حسين ـ عليه السلام ـ قيام علیه يزيد را آغاز کرد. همراه با بني هاشم و اهل و عيالش ابتدا از مدينه به سمت مکه حرکت کرده سپس طبق دعوت کوفيان به سوي اين شهر حرکت کرد. بي وفايي کوفيان سبب شد که امام حسين ـ عليه السلام ـ تنها بماند، لذا در روز دهم محرم سال 61 هجري (روز عاشورا) چون حاضر به بيعت با يزيد نشد همراه با 72 تن از ياران وفادارش به شهادت رسيد. او با شهادتش اسلام را زنده کرد و مشعل هدايت او براي هميشه فروزان باقي خواهد ماند. حضرت ابوالفضل العباس ـ عليه السلام ـ حضرت عباس ـ عليه السلام ـ در سال 24 هجري در شهر مدينه به دنيا آمد، او اولين فرزند حضرت علي ـ عليه السلام ـ از ام البنين ـ عليها السلام ـ بود. ام البنين بانوي بزرگوار و پرهيزکار، از قبيله کلابيه بود. قبيله اي که به شجاعت و دلاوري مشهور بودند. شهيد مطهري مي نويسد: آرزوي علي ـ عليه السلام ـ در ازدواج با ام البنين ـ عليها السلام ـ ، در وجود مقدسِ حضرت ابوالفضل العباس ـ عليه السلام ـ تحقق يافت. از القاب حضرت ابوالفضل مي توان قمر بني هاشم، عبد صالح، باب الحوائج، سقا، علمدار و الحامي اشاره کرد. حضرت عباس ـ عليه السلام ـ نه تنها در شجاعت بلکه در تمام صفات برجسته انساني و فضايل اخلاقي سرآمد و نمونه بود. پس از شهادت حضرت علي ـ عليه السلام ـ حضرت عباس از دل و جان، فرمانبردار برادرش امام حسن ـ عليه السلام ـ بود. بعد از شهادت امام حسن ـ عليه السلام ـ حضرت عباس ـ عليه السلام ـ پيوسته همراه و هماهنگ با سيد الشهداء بود. و تمام اعمالش را با پيروي از آن حضرت انجام مي داد. در سفر امام حسين ـ عليه السلام ـ به سمت کربلا حضرت ابوالفضل ـ عليه السلام ـ همراه برادر بود و به عنوان علمدار کربلا، مهمترين ياور و پشتيبان امام حسين ـ عليه السلام ـ محسوب مي شد. امام حسين ـ عليه السلام ـ نيز علاقه خاصي به برادرش، حضرت عباس داشت. روز عاشورا حضرت ابوالفضل ـ عليه السلام ـ بارها نزد امام حسين ـ عليه السلام ـ آمد و اجازه مي خواست تا به ميدان شهادت برود. سرانجام امام حسين ـ عليه السلام ـ به او فرمود: حال که تصميم رفتن به ميدان جنگ را گرفته اي مقداري آب براي کودکان تهيه کن. آن حضرت به طرف شريعه فرات حرکت کرد. دشمنان را کنار زد و وارد آب شد، مشک خويش را پر از آب کرد. اما در راه بازگشت با حملات ناجوانمردانه دشمن مواجه شد. تلاش حضرت ابوالفضل ـ عليه السلام ـ در رساندن مشک آب به خيام حرم بي نتيجه ماند. دست هاي حضرت در راه عشق به حسين از بدن جدا شد. شمشيري به فرقش اصابت کرد و به شهادت رسيد. حضرت مهدي(عج) در زيارتنامه اي که به نام «زيارت ناحيه مقدسه» مشهور است خطاب به عباس مي فرمايد: سلام بر ابوالفضل که جان خود را در راه برادرش فدا نمود. شهادت حضرت ابوالفضل العباس ـ عليه السلام ـ بر امام حسين ـ عليه السلام ـ بسيار سخت و ناگوار بود. حضرت بعد از اين که با بدن غرق به خون عباس مواجه شد فرمود: هم اکنون کمرم شکست. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه