تخمین زمان مطالعه: 4 دقیقه
هروله در لغت به معنی نوعی راه رفتن است که حد متوسط دویدن و راه رفتن عادی است. یعنی دویدن آرام و کنایه از سرعت اجابت خدای تعالی و قبول توبه بنده است. هرول الرجل: راه رفتن مرد بین دویدن و آهسته رفتن.[1] فیروز آبادی می گوید: هروله، زیاده در راه رفتن است. یعنی سرعت دادن به راه رفتن.[2] اما در اصطلاح، هروله به راه رفتن در بخشی از مسعی (محل سعی بین صفا و مروه) که حاجیان وعمره گذاران در مکه عمل را انجام می دهند. یعنی سعی بین صفا و مروه که از ارکان حج و عمره است. در قسمتی از این محل مستحب است که حاجی و عمره گذار مرد، هروله کند، یعنی به راه رفتن خود کمی سرعت دهد. به طوری که نه راه رفتن عادی باشد و نه دویدن با سرعت. به این عمل هروله می گویند. چنان چه فقها و عرفا می گویند: مستحب است که مردان به صورت آرام، در بخشی از مسیر بین صفا و مروه بدوند و هروله کنند این به معنای فرار از هوای نفس و زیر پا گذاشتن غرور و قدرت آدمی است.[3] و به همین مضمون حدیثی از امام صادق ـ علیه السلام ـ وارد شده است که حضرت می فرمایند: «هرول هرولة هرباً من هواک و تبرأ من حولک و قوتک»[4] برای فرار از هوای نفس هروله کن و خود را از قوت و غرور مبرا کن. همان طور که اشاره شد هروله عمل مستحبی است که مخصوص مردان است. ولی برای زنان جایز نیست که هروله کنند و شاید حکمت این مطلب آن باشد که با توجه به مخلوط بودن زنان و مردان در حال سعی دویدن (آرام) بانوان گاهی موجب تحریک مردان می شود و تأثیر منفی بر فضای معنوی مسعی می گذارد. چنان که پیامبر اسلام ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ فرمودند: یا علی لیس علی النساء هرولة بین الصفا و المروة:[5] ای علی برای زنان بین صفا و مروه هروله جایز نیست. و هم چنین مستحب است که حاجی در وادی محسّر که مکانی بین مشعر و منی است و محل نابودی اصحاب فیل است، به صورت هروله رد شود و توقف نکند.[6] در فلسفه استحباب هروله درمسعی آمده که شیطان خود را به ابراهیم ـ علیه السلام ـ نمایاند و ابراهیم از دست او گریخت تا با وی هم سخن نشود[7] و یا اینکه ابراهیم به دستور جبرئیل بر شیطان حمله ور شد و شیطان گریخت.[8] از این رو دویدن (هروله) و به تعبیر دیگر راه رفتن سریع، در بین صفا و مروه مرسوم شد. پس می بینیم که این گونه راه رفتن که یک نوع عمل استحبابی است برای مردان در اعمال حج و عمره از زمان حضرت ابراهیم باقی مانده است. درباره امام حسین ـ علیه السلام ـ شاید منظورشان این باشد که امام رفتن و برگشتن اش، به سوی قتلگاه و خیمگاه به صورت، راه رفتن هروله ای بوده است ، شاید این مطلب اشکالی نداشته باشد ، ولی اگر کسی بخواهد بگوید استحباب هروله در حج به خاطر امام حسین ـ علیه السلام ـ می باشد، یا این که مستحب است در روز عاشورا یا در مجالس روضه، هروله کرد، چنین چیزی در اخبار و احادیث وارد نشده است. و البته امروزه در برخی مناطق کشور، مثل کرمانشاه، در ایام عزاداری امام حسین ـ علیه السلام ـ خیمه بر پا می کنند قتلگاه درست می کنند و به صورت تعزیه و عزاداری، بین این دو محل، به روش هروله رفت و آمد می کنند. این رفتارها اگر صرفا به عنوان تعزیه و مراسم عزاداری باشد اشکالی ندارد، ولی نبایستی این اموری را که مستند تاریخی ندارد به تاریخ عاشورا نسبت داد. معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر: 1- درکربلا چه گذشت ؛شیخ عباس قمی . 2- مقتل مقرم ،عبد ارزاق مقرم پی نوشتها: [1]. ابن منظور، لسان العرب، ج11، ص695، ماده هرول. [2]. فیروز آبادی، قاموس المحیط، ج3، ص387. [3]. نمایندگی ولی فقیه در امور حج و زیارت، اسرار و معارف حج، تهران، دار الحدیث، 1385ش ص191. [4]. مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، بیروت، موسسه الوفاء، 1403ق، ج96، ص124. [5]. شیخ صدوق، الخصال، قم، جامعه مدرسین، (بی تا)، ص511. [6]. صافی گلپایگانی، مناسک حج، ص164، مسئله 163. [7]. مجلسی، محمد باقر، همان، ص237. [8]. همان، ص234. منبع: اندیشه قم .
راسخون
تماس با ما
آدرس : آزمايشگاه داده کاوي و پردازش تصوير، دانشکده مهندسي کامپيوتر، دانشگاه صنعتي شاهرود
09111169156
info@parsaqa.com
حامیان
همكاران ما
کلیه حقوق این سامانه متعلق به عموم محققین عالم تشیع است.