در روایات آمده که قضاوت در عصر ظهور، مثل قضاوت داوود(ع) است. اگر چنین است، پس علت استغفار داوود(ع) از قضاوت بدون پرسش از متشاکی برای بینه چیست؟ و این‌که برخی از مفسران دو فرد طرف دعوا در داستان داوود را تمثل دو ملک می‌دانند و معتقدند در عالم مثال تکلیف نیست، چگونه قابل توجیه است؟ آیا این ویژگی عالم مثال باعث نمی‌شود که مسئله ترک اولی داوود(ع) هم رد شود، و اساساً آزمایش و استغفار داوود(ع)سالبه به انتفاء موضوع شود؟

طلب آمرزش حضرت داود(ع) به این دلیل نبود که بدون مراجعه به شاهد و بینه برای ماجرایی که واقعیتش را می‌دانست حکم صادر کرده بود و اساساً از ساحت پیامبران به دور است که قضاوتی بر خلاف واقع بنمایند. بیشتر مفسران در داستان قضاوت حضرت داوود(ع) بر این باورند؛ آن دو نفری برای طرح شکایت نزد او آمدند از فرشتگانی بودند که برای امتحان از جانب خدا نازل شده بودند. آنجا بود که داوود پیش از شنیدن گفتار طرف مقابل اقدام به صدور حکم نمود، اما سپس – و با آنکه حکم عادلانه‌ای کرده بود - در فکر فرو رفت که در دادرسی مناسب، سزاوار بود که وی در بیان حکم عجله نمی‌کرد، بلکه بعد از شنیدن سخنان طرف مقابل، حکمش را صادر می‌کرد و به همین دلیل از کارش سخت پشیمان شد، و از درگاه پروردگارش طلب آمرزش نمود، و مورد بخشش قرار گرفت.اما برخی معتقدند که این واقعه، چیزى بیش از یک تمثل؛ نظیر رؤیا نبود؛ لذا سخن داوود(ع) - بر فرض که حکم رسمى و قطعى او نیز بوده باشد - در حقیقت حکمى است در ظرف تمثل. هم‌چنان‌که اگر این صحنه را در خواب دیده بود، و در آن عالم حکمى بر خلاف کرده بود، گناه شمرده نمی‌‏شد، و حکم در عالم تمثل گناه و خلاف نیست؛ چون عالم تمثل مانند خواب، عالم تکلیف نیست، بلکه تکلیف ظرفش تنها در عالم مشهود و بیدارى است، که عالم ماده است. و در عالم مشهود و واقع، نه کسى به داوود(ع) مراجعه کرد؛ نه میشى در کار بود و نه میش‌هایى، پس خطاى داوود(ع) خطاى در عالم تمثل بود که در آن‌جا تکلیف نیست. و استغفار و توبه آن عالم هم، مانند خطاى در آن عالم و در خور آن است، مانند استغفار و توبه آدم(ع) از آنچه که از او سر زده بود. .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه